Hy raak bewus van ’n vreemde kalmte. Dis asof hy heeltemal buite die gebeure staan en net van die kant af toekyk. Dis asof hy bekend is met die toneel. Eers na ’n paar oomblikke besef hy dat dit al tevore met hom gebeur het – eenmaal buite die ateljee in Stellenbosch, toe hy Nicola so met Simon sien praat het.
Rivkah trek haar hand onder Aviel s’n uit en skud weer haar kop. Dié keer nadrukliker. Maar Aviel bly haar laggend aankyk. Toe die kelnerin met die twee glase tee opdaag, skep hy ’n skyfie suurlemoen in haar glas voor hy dit na Rivkah toe aanskuif. Sy vou albei haar hande om die glas warm tee asof sy koud kry en kyk op die tafel voor haar. Slierte van haar hare het losgegaan en val oor haar gesig as sy haar kop laat sak. Aviel vang een string van die donker krulle en draai dit speels om sy vinger …
Marc voel ’n dodelike naarheid in hom opkom en tog bly die vreemde kalmte in hom hang asof hy steeds nie betrokke is by die toneel wat voor hom afspeel nie.
Rivkah trek die haarstring uit Aviel se hand los en stryk dit agtertoe. Sy kyk na hom en sy praat met hom sonder om haar hande te gebruik soos sy altyd doen. Hy lag nie meer nie. Hy hou haar in stilte dop.
Net eenmaal praat hy. ’n Kort vinnige sin asof hy iets vra. En sy kyk vinnig weg deur die venster en skud haar kop.
Hy praat weer vinnig en kort met meer nadruk. Sy bly wegkyk, maar uiteindelik skud sy weer haar kop.
Marc kan nie meer daarna kyk nie. Die kelnerin het intussen die rekening in ’n houertjie op die tafel neergesit sonder dat hy dit agtergekom het. Hy sit shekels in die houertjie en loop agterlangs na buite.
Daar staan hy ’n paar oomblikke lank verdwaas sonder om te weet wat om verder te doen. Maar geleidelik verstil die suising in sy ore en kan hy weer makliker asemhaal. Hy voel die koue wind deur hom sny en besef dat hy sy jas in die restaurant vergeet het. Toe hy omdraai, kom die kelnerin net daarmee oor haar arm na buite. Hy neem dit dankbaar by haar, trek dit aan en slaan die kraag hoog om sy nek op. Die warmte is vertroostend en bring hom tot sy sinne. Hy kyk terug in die restaurant en sien dat Rivkah opgestaan het en na die deur toe aankom. Toe loop hy vinnig die aangrensende sentrum binne en bly onseker daar staan. Eers daar herken hy die stem wat hy deur die jare so goed leer ken het.
“Dis jou vrou,” hoor hy binne-in hom. Net dit.
Maar hy weet wat hy moet doen. Hy sluit elke ander emosie wat deur hom skreeu af en loop na die halte waar hy weet die bus enige oomblik moet aankom. Rivkah staan daar. Alleen. Sy het die kap van haar swart jas oor haar kop getrek teen die ysige wind en dis net aan haar klein figuurtjie wat hy haar herken. Hy gaan langs haar staan sonder dat sy van hom bewus raak. Dis eers as hy aan haar arm raak dat sy na hom kyk. Hy sien hoe geweldig sy skrik, sy raak doodsbleek. Haar wange is blink van trane. Haar mond het oopgegaan.
“Marc!”
Van buite homself kom die vermoë om kalm te sê. “Shalom.”
Die wind waai haar los hare onder die kap uit oor haar gesig en sy vee dit weg. Hy sien haar klein vingertjies daarom klem. “Hoe kom jy hier?” vra sy toe sy haar asem terug het.
“Met die bus,” sê hy.
“Maar …”
Die bus kom met ’n gesuis van hidroliese remme langs hulle tot stilstand en almal beur vorentoe. Hy hou haar aan die arm vas en lig haar saam met hom die trappies op en stoot sy strokie kaartjies onder die glasgleuf deur na die bestuurder, wat twee afskeur en die res aan hom teruggee. Die bus is vol en hulle moet staan. As hulle met ’n vaart wegtrek moet sy noodgedwonge aan hom vashou om nie te val nie. Selfs te midde van die gedrang om hulle, voel hy hoe angstig haar asemhaling teen hom aan is.
Waar King George die bopunt van die Ben Yehudah-loopstraat bereik, beduie hy vir haar dat hulle gaan afklim. Hy het haar weer stewig aan die arm en hy voel dat sy haar nie teensit nie. Hy help haar teen die bustrappies af en toe hulle die sypaadjie bereik, praat sy vir die eerste keer.
“Wat nou?”
“Ons gaan by Café Rimon eet.”
“Maar die …”
“Ek het met Hadassah gereël, hulle bly by haar tot môreoggend.” Marc voel steeds of hy homself oor ’n afstand sien en hoor.
Rivkah bly stilstaan. “Marc, wat gaan aan?”
“Kom,” is al wat hy sê toe hy haar weer aan die arm neem en vinnig straat af beweeg tussen die hewige verkeer en honderde voetgangers deur wat hulle huis toe haas voor die aankomende storm uit. Dit het heeltemal donker geword en begin reën. Fyn sneeuflarde waai teen hulle gesigte aan. As hulle uiteindelik in die warm restaurant ’n sitplek kry, kyk hulle mekaar vir die eerste keer reguit aan. Marc word gewaar dat die hewige rumoer en haas waarmee hulle tot daar gekom het, dit heeltemal stil laat word het in hom. Asof daar net een ding oorgebly het – HaShem wat gesê het: “Dis jou vrou.” Asof dit hom al die outoriteit gegee het wat hy nodig het om die situasie te hanteer. Alle ander emosies agter ’n glaspaneel weggesluit het. Hy weet van hulle, maar daar is glas tussen hulle en hom. Voor hom is sy vrou.
Dis of Rivkah ook op ’n vreemde manier bewus geraak het van ’n bonatuurlike ingryping. Sy skud die kap van haar jas terug en stoot haar vingers deur die hare wat woes krul. Sy haal byna snikkend diep asem.
’n Kelner het by hulle kom staan. “Bring vir ons twee glase droë wit wyn en brood asseblief.”
Toe die kelner weg is, sê sy: “Kan jy vir my sê wat aan die gang is?”
Sy oë hou hare vas tot sy sluk en wegkyk en weer vra: “Wat ís dit?”
“Rivkah, weet jy hoeveel keer ek jóú dit gevra het.”
Sy kyk vinnig na hom. “Was dit vir jou nodig om my op so ’n manier hier te bring?”
“Ja,” sê hy.
Die kelner plaas twee bokale wit wyn op die tafel en geurige vars brood. “U sal aandui as u iets verder nodig het,” sê hy hofliker as die gewone Israelse kelner – soos een wat die gelaaide atmosfeer om die klein tafeltjie gewaar geword het.
“Ek sal,” sê Marc en breek van die vars brood af en eet dit.
“Hoekom is ons hier, Marc?”
Hy kyk na die sneeu wat teen die groot vensters begin plak en die donker figure wat buite geboë teen die reën en die sneeu verbybeur.
“Wat is dit met jou en Aviel?”
Haar oë gaan wyd oop. “Wat bedoel jy?”
“Rivkah, ek het julle in Sha’ari Yerushalayim se kafeteria gesien.”
’n Gloed kruip uit haar nek in haar gesig op. “Ons het tee gedrink.”
Sy oë hou hare vas.
“Ja?”
“Ons is kollegas, Marc, en ons het …”
“Rivkah …”
Sy kyk af en haar hand wat om die glas se dun steel klem, bewe merkbaar.
“Hoe lank gaan dit al aan?”
Sy kyk nie op nie, maar hy sien dat sy haar kop effens skud.
“Was Aviel in Haïti?”
Sy roer nie.
“Rivkah?”
Sy knik.
“Wat het daar gebeur?”
“Daar het …”
“Moet asseblief nie vir my sê daar het niks gebeur nie. Laat ons soos twee grootmense praat. Ek het julle twee netnou dopgehou daar in die kafeteria en dit was duidelik daar het nié niks gebeur nie.”
Sy kyk vir die eerste keer op. “Dis ’n afleiding wat jy maak.”
Hy vat haar hand wat op die tafel lê so styf vas dat hy