Anna Atoom en die seerower se dolk. Elizabeth Wasserman

sy vriend Uranus aan ’n Tornado-Absorbeerder gewerk toe ’n atoomverplasende straal hom per ongeluk vol in die bors getref het. Atoomverplasende strale word deur die Tornado-Absorbeerder gebruik om die energie van baie sterk storms te verminder. Dit was nuwe tegnologie wat nog nie voorheen uitgetoets is nie, en die effek van so ’n straal op ’n mens was totaal onvoorspelbaar.

      Vir ’n paar oomblikke het die admiraal gevaarlik gebewe. Dit het gelyk asof hy gaan ontplof. Dit was asof sy molekules in miljoene submikroskopiese deeltjies wou oplos. ’n Ruk lank het sy lyf so tussen verdamping en verdwyning gehuiwer, en hy het allerhande vreemde vorme begin aanneem.

      Gelukkig was hy omring deur slim wetenskaplikes. Hulle het hom in ’n spesiale tenk geprop om te keer dat stukke van hom nie heeltemal wegdryf nie. Weke lank het hulle hom probeer red, maar uiteindelik was dit duidelik dat sy molekules permanent hulle aantrekkingskrag vir mekaar verloor het. Die admiraal sou nie meer die swaartekrag van die aarde kon oorleef nie. Die enigste raad was dat hy in die ruimte moes gaan bly.

      Dit was verpletterende nuus vir sy familie.

      Gelukkig was die wetenskaplikes van GROEN net mooi op daardie tydstip klaar met die bou van ’n nuwe ruimtestasie. Uranus het persoonlik gesorg dat sy vriend sonder voorval daarheen kon reis. In die ruimtestasie was die admiraal veilig, en hy kon aangaan met sy werk.

      Anna kon nooit weer op haar pa se skoot sit of met hom aan-aan speel op MonPetit se strand nie.

      Sy sien hom darem nog elke dag. Elke aand, en gewoonlik vroegoggend ook, wanneer sy ruimtestasie oor hulle kant van die aarde wentel, maak hulle met hom kontak. Sy beeld verskyn op ’n televisieskerm langs die eetkamertafel. Die ontvangs is nie altyd ewe goed nie: soms is sy gesig net ’n donker skadu in ’n sneeustorm van stratosferiese versteuring, en die klankstroom breek op in ’n gekraak. Op ander tye is sy gesig en stem so helder dat Anna haar amper verbeel dat hy reg langs haar sit en dat hulle almal saam aandete geniet soos enige ander familie.

      Die eerste paar maande nadat haar pa hulle moes verlaat, was die treurigste ooit op MonPetit-eiland. Anna en haar ma was heeltemal alleen. Iets moes gedoen word!

      Professor Sabatina het gedink dis ’n goeie idee om vir Anna ’n boetie te kry. Omdat die admiraal nooit weer kon terugkom aarde toe nie, moes hulle ’n ander plan maak. Sy het die hulp van haar slim vriende, die wetenskaplikes, ingeroep.

      En dis waarom Pip, Anna se boetie, nie ’n gewone seuntjie is nie.

      Pip probeer gedurig om Anna te volg, oral waar sy op die eiland gaan. Dit maak haar vies, want hy is lomp en hy breek amper alles waaraan hy vat. Hy loer haar ook gedurig af en belemmer haar speletjies. Net die kwaaiste dreigemente hou hom uit haar seeslak-akwarium uit.

      Al is hy half robot, half mens en uiters intelligent, reken Anna dat hy eintlik onnosel is. Hy is amper vyf jaar oud en steeds kan hy nie ordentlik praat nie. Hy maak net snaakse brom- en borrelgeluide, en hy is heeltyd in haar pad.

      My geluk om so ’n broer te kry! dink sy elke keer as hy so op haar senuwees werk. Sy sou veel eerder die enigste kind wou wees en hom inruil vir ’n troeteldier, soos ’n mak vlermuis of ’n uil.

      Boeties is ’n pyn.

      Waar kom Pip vandaan?

      Pip is ’n BioTron.

      ’n BioTron is ’n mengsel van mens en masjien.

      Op die oog af lyk Pip soos ’n doodgewone seuntjie. ’n Deel van sy brein bestaan egter uit ’n gesofistikeerde rekenaar, en die beheer van sy spiere en sintuie is ook ietwat anders.

      Die gevolg van hierdie modifikasies is heel interessant. Pip kan vinniger hardloop as enigiemand anders. Hy is ook buitengewoon sterk.

      Maar ten spyte van al sy uitsonderlike eienskappe is hy net so irriterend soos enige ander kleinboetie.