Annerkant die longdrop. A. von Meck

om oor die ellendes van die mensdom te wroeg nie, sy skryf altyd vir Ma. Nie op papier nie, maar op water. As sy hier aan die water raak, weet sy dieselfde water raak weer aan Ma se voete waar sy vroegoggend langs die see draf. Toe hulle nog op die plaas in die “oliekol” gewoon het, moes sy maar so af en toe poskaarte drop. Pa het altyd gesê dit reën orals om hulle, net nie op hulle grond nie. Plaas verloor in die droogte.

      Hoe vertel jy op papier wie jy was en wie jy nou is?

      Maar geskryf van die inboorlinge. Dat hulle heeltyd aan haar hare wou vat. Dat sy dit sterk oorweeg het om haar kop kaal te skeer. Sou die vlegsel ook in die rivier gegooi het. Nie omdat dit die Ganges is nie, maar omdat dit vir haar ’n nice manier is van afskeid neem, soos sy die mense hier dit sien doen het. Saggies dryf dit net weg. Die hitte is soos ’n dronk ou wat heeltyd aan jou kom hang en nie wil los nie. Miskien moet sy ’n wêreldkaart op haar kop laat tatoeëer? Dan kan sy sommer in die spieël besluit waarheen sy volgende wil gaan.

      Eenkeer het sy ’n brief van oom Boekevat ontvang. Gesê dis die eerste brief wat hy in vyftien jaar skryf. Dat Boesmanland se vygies vol staan en dat tante Fransie iemand gefoeter het en ’n saak van aanranding teen haar het. Ook dat Ginkelsnoek moet huis toe kom. Dat hy snags rondrol omdat sy oral loop en nie rus kry nie.

      Ginkelsnoek het lank met die brief in haar broeksak geloop. Dit selfs daar op die muur uitgehaal en net so toe in die koevert onder haar sitvlak gesit.

      Teen die vuil en die kieme. Teen verlangsere.

      Laatmiddag is haar geliefkoosde tyd vir Die Muur. Dan begin die kleure van die lug aftap in die see in. Sagte waterverf-pienke wat saam met die kabbeltjies uitspoel, maar tog nie wegraak nie. Eindelik val die son dan soos ’n brandende opening op die horison en begin die water agteruit soontoe trek. By die punt van die ertjiebol uit en weg.

      Die sari’s van die vroue waai met die identiese kleure, net helderder weergawes, in die skemerbriesie.

      Soos ’n vaarwel aan die dag.

      Vir al die good-byes wat Ginkelsnoek nooit kon uitkry nie. Die pujari’s lê offerandes in die terugtrekkende gety neer. Priesters, wat met kaal voete nat spore tot by hul tempels los. Onder die vrouens se naeltjies is ’n plooi van al die buk en op hul hurke sit.

      “Namaste!” groet hulle met palm-op-palm-hande.

      Dis altyd in daardie lam-laatmiddag oomblikke dat sy voel iemand hou haar dop. Dan lek Ginkelsnoek selfbewus oor haar gebarste lippe en probeer om nie soekend te lyk nie.

      Hoe de joos kry mens dit anyway nou reg as jy altyd so vol vrae is? Op haar id-foto lyk sy soos een wat pas deur ’n karnaval-float omgery is. Slightly feathered.

      Ginkelsnoek maak haar hare los, tot groot vermaak van die vistermense, en buk kamstig vorentoe om haar getjipte toonnaels te beloer. Bind haar haarriem om haar pols. Linkerkantse een, anders dink die mense dis Westerse kraggoed. Triek sodat die los hare haar gesig moet raam as sy weer orent kom.

      As hy dalk sou kyk?

      Vanity has its price, en boeta, sy het gepay. In al haar dae op Die Muur het sy net een keer ’n wit mens ontmoet. ’n Amerikanese pusher wat juwele on the side verkoop het. Sy hoektande was gevyl soos ’n vampier s’n en hy’t ’n vuil poniesliert gehad. Tranerige ogies soos Woody Allen. Gekla oor die lot van die kleinhandelaar. Hoeveel keer hy al gebust is en waar hy al oral luis opgetel het. Kon nooit stilstaan as hy met haar praat nie. Wiegend met sy voet op sy ander been se kuit geskop. Haar vir seks gevra asof hy vra hoe lank sy al daar sit.

      Ginkelsnoek het net kop geskud en haar onderlip effens uitgestoot. Toe skil hy maar vir hulle elk ’n mango met sy knipmes af. Die skille vir die kinders gegooi.

      Dis hy, Skille, wat vir haar die fynste silwerenkelbandjie gegee het. Met klein klokkies, nes die vroue daar ook dra. Sy skerp tande het ver in sy lip gebyt toe hy dit vir haar aangesit het.

      Dra dit nou nog.