SyWatDroom sou gesê het mens kan vier dat die geboorte-tang nie jou kop uitgerek het nie. Ken ’n klonkie met die naam Têtkop. Hy was nie so lucky nie. Ma maak maar of sy nie weet Pa wou eintlik ’n seun gehad het nie.
Alles tos.
Ginkelsnoek skaam haar vir haar eie gedagtes. Sy voel of sy in ’n doolhof van minderjarige minderwaardigheid vasgevang is. Of sy nie ouer word nie. Haar susters haal haar in. Selfs kinders wat jare jonger was as sy lyk nou al vir haar soos tannies. Sy kan net nie verstaan hoe hulle dit regkry nie. In haar drome is sy permanent besig om standerd agt te probeer deurkom.
Haar gunstelingboek is Abdoltjie. Deur Alba Bouwer. ’n Auntie.
Laatlamsussie lees nie eintlik nie. ’n Blaaier. Glossy tydskrifte en gourmet-resepteboeke. SyWatDoen sal wel ’n boek in haar mandjie rondkarwei wat as ’n prop moet dien as sy op ’n mission is om iemand in te katrol. Dit laat Ginkelsnoek haar wenkbrou frommel. Voel asof sy haar eie bloed nie kan peil nie. Hoe snap mens dit? Voorbedagte misbruik van ’n boek.
’n Gerookte letterkundige studiegroep het eenmaal besluit om hulself te verryk deur Kringe in ’n bos te gaan kyk. Titel was ’n apt beskrywing van hul eie studentelewe. Iewers in die toneelstuk word ’n blank toe afgevuur.
Die bedwelmde groepie het huil-huil aan mekaar geklou. Van die skrik. Toe van die lag. Kringe in jou bos.
Dink weer daaraan dat oom Boekevat gesê het hy weet iets van Ginkelsnoek. Dat sy van kleins af al glo in iets meer. Dat hy haar by haar ouma-hulle se pastorie op haar swaai met God hoor praat het. Dat sy hom nog nooit geflous het met al haar woorde nie.
SyWatDroom het haar wysvinger laggend na haar ouer suster gemik toe Ginkelsnoek vertel wat hulle oom gesê het. Oom het ook gesug-sê dat hy sien SyWatDroom weet van die iets, maar dat sy blatant kies om te suffer. Toe hou sy op lag. Rol haar tong in haar kies. Deep talk maak haar skugter.
Die suster in die solder is ’n boek-hoer. Lees enigiets, sonder scruples. ’n Morsige laatnagleser wat ’n boek in een donker sessie probeer klaarmaak asof sy in ’n worsteling daarmee is. Ginkelsnoek wou nooit enigiets vir haar leen nie. Gedink SyWatDroom kry haar due toe dié ’n fight met die Sluiper optel oor ’n boek wat hy vir haar gegee het. Die blaaie het met druppels kondensmelk aan mekaar vasgesit.
Lek dit af soos ’n held, wanker!
Dis die omverskoning wat sy van haar stoep af onder na die badkamer geskree het. All smiles. Vat nie tjol van iemand wat dink ’n besoek aan die toilet is ’n middaguitstappie nie.
Voor SyWatDroom as loodgieter begin geld maak het, het sy in dieselfde grys ondergrondse mind-retarding biblioteek gewerk. Vyf glorious weke gevat voor hulle haar gefire het. Gebyte sjokoladestafies in die klein laaitjies van die katalogusrakke weggesteek. Mars Bars. Soms kon sy nie weer onthou onder watter afdeling sy dit gelos het nie. As studente stupid of snotty was by die inligtingsafdeling waar hulle kom vrae vra het, het SyWatDroom hulle sommer op ’n toer om die skiereiland gestuur. Die erg innocents selfs tot by die Kweekskool na hul boekies laat soek.
SyWatDroom lees boeke sonder om hulle te glo. Sonder respek vir woorde of die werklikheid van die skrywer se smart, dink Ginkelsnoek.
Woorde is vir Ginkelsnoek ’n manier van tot stilstand kom of iets om mee te jump. Iemand se woorde kan Ginkelsnoek se hele wese tot ’n halt roep. Toe sy van oorsee af teruggekom het, kon sy haar verwonder aan borde waarop die woord ompad gestaan het. Dit was so ’n vol woord. Iemand se hele lewe kon daarin vervat word. Háár lewe. Sy was alewig op ’n ompad.
Woorde lok haar van haar klip af. ’n Man moet haar eers met woorde mak maak voor hy van nader kan kom kyk. Nie vir smooth praat nie, maar vir waarheid blootlê. Soos oom Boekevat eenkeer onderwater ’n seepaling met aas versigtig uit sy grot moes paai om die dier te kon sien. Sinne, goeies en slegtes, klou en kleef aan Ginkelsnoek se vel as sy nie dit betyds slim afweer nie. Miskien is haar voorarmhare eintlik klein woord-assegaaitjies wat haar getref het? Soms voel dit of sy vol stickers geplak is. Taai en verdring.
Woorde maak ook gate in die lug oop vir haar om deur te jump. Een sin, en sy swewe met lang hare wat op die dak sleep in die witskyn maanlig bo die plaashuis waar hulle in haar skooljare gewoon het. So spring sy uit ongemaklike geselskappe uit en gaan sit êrens in ’n sonkolletjie op ’n muur waar haar voete lekker kan afhang.
Dis die een groot verskil tussen hulle, weet Ginkelsnoek. SyWatDroom haal vorms en patrone uit dit wat sy om haar sien. Sy beleef dinge met ’n intensiteit wat nie pas by die voorwerp of persoon nie. Wanneer daar wel emosie of reaksie van haar verwag word, skakel SyWatDroom af asof iemand die kragopwekker in ’n gat afgesmyt het. Daar trek sy sterk na Pa. Oë wat selfs ’n hond op twee meter stert tussen die bene kan laat sit. SyWatDroom sal hoe lank na ou foto-albums van selfs vreemde mense sit en kyk. Die vuil rand van die bad ná die Sluiper sy kwartaallikse dompeling gehad het, laat haar oog die lyn tot sy einde volg. Ginkelsnoek weet dit, want sy het al gesien hoe SyWatDroom ingedagte in die leë bad in sit en afstaar. Vra of Ginkelsnoek dan nie sien die swart haartjies lê soos vraagtekentjies naby die sirkel van die prop nie.
Dis SyWatDroom wat byvoorbeeld vir Ginkelsnoek van vuis-seks vertel het. Eers dit nie geglo nie. Gereken dis boeksensasie. Glo op ’n fotografiese uitstalling somewhere gesien. Swart man, wit vuis.
Ginkelsnoek is spyt sy weet daarvan. Tot by die elmboog. Dit het haar wese besoedel. Deel van haar spesie se manie waarvan sy liewer nie wil weet nie. Die mens wat maak of hy kamstig grense oorskry. Meantime bou hy sy hok.
Grawe sy gat.
Abdoltjie dra ’n ronde Abdullah-dingetjie op sy kop. Hy pas vir Bellabok op teen die hange van Tafelberg. Die suidooster por die Slamaier-seuntjie aan as hy te lank vat om die bok te gaan soek. Ginkelsnoek sit met haar kop skuins op haar arms. Al twee haar bene slaap van die lang, grys sit. Probeer luister na die geklingel van die bok se klok bo die wind wat die dennebome se pitte in die bolle skud.
Die biblioteek se alarm kondig aan dat die deure binnekort gaan sluit. Agt boeke per nagraadse student. Is dit waar dat erg groot geboude ouks swak lovers is omdat hulle minder beweeglik is? SyWatDroom sweer daarby. Vreemde vrae land onverwags op Ginkelsnoek se front mental screen terwyl sy eintlik glad nie eers besig was om oor ’n relevante onderwerp te dink nie. Sug.
Ginkelsnoek balanseer twee potlode tussen haar voortande en haar lippe sodat dit reguit afhang. Ek is ’n walrus, sê sy met ’n swak Chinese aksent. Niemand lag nie. Sy sug weer.
’n Planeet vol lewensmoeë, humorlose hamsters op hul wieletjies. Wikkel daai boude. G’n wonder nie dat sy effens ontrafel by tye.
Iewers in Asië, destination en mood unsure.
Ginkelsnoek sit op ’n breë muur. Dit loop skuins af tot by die hawe. Nie reguit nie, maar met kronkels. As sy eers tot daar gekom het, is sy altyd lus om op die muur langs te loop tot by die klein, heilige brandertjies van die Ganges. Mense het reg langs die muur afdakkies gebou en dit hul permanente wonings gemaak. Sommer net daar, so tussen al die hoppels songedroogte visderms, kabels en stukke plank. Dieselfde hout wat as tafels dien wanneer die bootjies met hul vangs terugkeer. Die vistermanne is almal Moslems.
Aan die ander kant van die muur, verder af, is ’n effe afskorting waar honderde jare se menslike afval al so hard soos sement geword het. Die enigste rede hoekom mens die stank nie ruik nie, is dat daar naderby goed was wat die sintuie nog méér oorweldig het.
Aanvanklik kon Ginkelsnoek nie naby die hawe kom sonder om eers ’n stywe dop antibiotika te down nie. Die reuk was genoeg om haar te dwing om haar eie bydrae by dié van geslagte te los.
Nie meer nie.
Nou fokus sy op die son. Son op water.
Wanneer sy afstap muur toe voel sy altyd of sy gaan om iemand te ontmoet. Aan die begin het die mense haar onophoudelik lastig geval. Of sy vriendelik of ongeskik was,