Someone new. Laura Kneidl

zaszkodziło, że każdej z entuzjazmem opowiadałam o tej drugiej.

      – A teraz mów – powiedziałam do Alizy i z zaciekawieniem pochyliłam się z kieliszkiem wina nad kuchennym blatem. – Jak było z tymi ludźmi z czasopisma?

      Na twarzy Alizy pojawił się uśmiech.

      – Fantastycznie.

      – Eleven w skali od jeden do dziesięciu?

      – Tak! – krzyknęła Aliza z rozpromienionym wzrokiem i sięgnęła po kawałek pizzy zamówionej u tego samego dostawcy co poprzedniego dnia. – Dziennikarka była bardzo miła. Zachwycała się moim blogiem i widać było, że zapoznała się z moimi artykułami, a nie tylko je przejrzała.

      – O czym rozmawiałyście? – zapytała Lilly.

      – O moich ulubionych przepisach, ulubionych kuchennych gadżetach, o Instagramie i o przyszłości blogów kulinarnych. Co sądzę o kulinarnych show i czy wyobrażam sobie, że kiedyś mogłabym prowadzić własną restaurację. Trochę też pytali o studia, zarządzanie czasem, bo wielu blogerów utrzymuje się z prowadzenia bloga. Taki blog razem z tymi wszystkimi dodatkowymi rzeczami szybko może się stać pełnoetatową pracą.

      Kiwnęłam głową, przyznając jej rację. Nie pierwszy raz zastanawiałam się, skąd bierze tyle czasu i sił, żeby oprócz zajęć codziennie poświęcać dwie albo trzy godziny na prowadzenie bloga, nie mówiąc o samym gotowaniu. Mówiła mi kiedyś, ile pytań i komentarzy dostaje codziennie, a nie wszystkie są miłe. Nie wiem, jak ona to wytrzymuje.

      Opowiadała nam jeszcze o sesji zdjęciowej i pokazała na komórce kilka zdjęć, które fotograf od razu jej przesłał. Wyglądała naprawdę świetnie, jaśniała bardziej niż kuchenne powierzchnie, które jej mama wypolerowała na błysk. Potem przeszłyśmy do Instagrama i Aliza pokazała nam innych blogerów, którzy też mieli wywiad dla tego czasopisma.

      – Ten jest słodki – powiedziała Lilly, kiedy oglądałyśmy mężczyzn. Miał na imię Josh i w przeciwieństwie do Alizy, która korzystała z Instagrama wyłącznie dla celów bloga, wrzucał też prywatne zdjęcia rodziny, psa i narzeczonego.

      Obejrzałyśmy inne blogi, a potem nadszedł czas na naszych przyjaciół. Na pierwszy ogień poszedł Tanner. Otworzyłam jego profil na swojej komórce. Miał niedużo zdjęć, a jeśli już, to najczęściej można było na nich rozpoznać tylko poszczególne części ciała: nogi, ręce albo dłonie, które coś trzymały. Poza tym było sporo zdjęć krajobrazowych i kilka zdjęć Lilly, Linka i jego. Nigdy nie pokazywał twarzy syna. Potem obejrzałyśmy profile niektórych kolegów Alizy i moich oraz szkolnych kolegów Lilly. A na koniec weszłyśmy na Aktualności na moim Instagramie, ale ciągle robiłyśmy przerwy, żeby pogadać. Jednocześnie jadłyśmy pizzę, z której zdjęłam oliwki. Nie znosiłam tych małych słonych skubańców, za to Lilly je uwielbiała.