Przestrzeń Zewnętrzna 4. Nieugięty. Jack Campbell

gdy Maya zogniskowała obiektyw na celu.

      – Mamy tu ciało, sierżancie – zameldowała.

      Ciało? Geary usłyszał, jak ktoś na mostku robi gwałtowny wdech, ale poza tym panowała tu grobowa cisza.

      – Nie widzę żadnego kombinezonu próżniowego – zauważył Orvis.

      – Ja też – potwierdziła Maya. – Skan wykazuje, że temperatura ciała nie różni się od temperatury powierzchni. Zwłoki są zamarznięte. Zabity spoczywa na lodzie, ale ma lekko uniesione ręce.

      – To znaczy, że trochę sobie tutaj poleżał – skomentował sierżant. – Wygląda, że zginął, próbując wspiąć się do tego włazu, ale nie dał rady, ponieważ już zamarzał. Podejdź bliżej, będziemy cię osłaniali.

      Maya ruszyła przed siebie, sensory jej pancerza badały ciało, szukając pozostawionych pułapek. Geary omal się nie wzdrygnął, gdy obiektyw kamery pokazał zbliżenie zwłok. Na lodowej powierzchni leżała kobieta ubrana w lekki jednoczęściowy kombinezon, sztywna i lśniąca jak otaczający ją lód. Jej twarz, zniekształcona gwałtowną śmiercią i warunkami panującymi na Europie, była tylko częściowo widoczna spod przymarzniętych włosów.

      John wpatrywał się w nią, próbując dostrzec, czy ma do czynienia z porucznik Castries. Czyżby porywacze uznali, że co najmniej jeden z oficerów Sojuszu nie będzie im już potrzebny? Czyżby nie chcieli mieć jednej więcej gęby do wykarmienia, więc pozbyli się tej kobiety w najokrutniejszy z możliwych sposobów? Czy ciało Yuona leży gdzieś w pobliżu, kompletnie zmrożone i przysypane śniegiem?

      Czy komandosi przybyli za późno?