Słowik. Janusz Szostak

kilka tygodni, gdy ciężarówki z „Pruszkowa” ponownie przyjechały po spirytus. „Dziad” już był o tym powiadomiony i przygotował ekipę, która miała zająć się spirytusem zakupionym przez pruszkowskich.

      – Wiedzieliśmy, gdzie będą czekać na bezpieczny przejazd przez granicę, gdzie zaparkują tiry i gdzie pójdą na dziwki – objaśnia Zygmunt. – Gdy tylko kierowcy poszli do burdelu, nasi chłopcy wsiedli do ich ciężarówek i odjechali w kierunku Warszawy. A potem zajechali na podwórko, gdzie Heniek miał dziuplę.

      Jeszcze ząbkowska ekipa nie zdążyła opróżnić ładunku, a już dzwonią pruszkowscy:

      – Heniu, zginęły nam dwa tiry…

      – Jakie znowu tiry?

      – No ze spirytusem.

      – Ja nic o tym nie wiem, nie zamawiałem teraz spirytusu. A wy przecież ode mnie go bierzecie.

      – No wiesz, myśmy mieli teraz jakiś inny układ. Nie wiesz może, czy ktoś chce sprzedać ten spirytus? Może tobie?

      – Chłopaki, w życiu bym nie wziął żadnego waszego tira ze spirytusem. Ja nie chcę z wami wojny – zapewniał „Dziad”, a w tym czasie stał w naczepie z tym spirytusem. Śmiał się i spychał z tira nogą beczki, za które zapłacił „Pruszków”. – I tak pruszkowscy zafundowali „Dziadowi” dwa tiry spirytusu. Tylko dlatego, że chcieli być od niego mądrzejsi i go wykołować – zauważa Zygmunt i dodaje: – No i potem musieli sobie szukać innego dostawcy, bo już nie mieli możliwości brać towaru od Heńka ani też kupować go za jego plecami z tego źródła. A ten, który brali gdzie indziej, był znacznie gorszej jakości. To był słabszy spirytus i mniej było na niego chętnych.

      Na temat spirytusu, którym handlował „Dziad”, krążyły legendy. Ponoć nie było wówczas w Polsce lepszego. Było natomiast wielu chętnych, którzy chcieli nim handlować, bo schodził na pniu. Również ja otrzymałem propozycję, aby zająć się jego obrotem. W pewien majowy piątek 1994 roku zadzwonił do mnie jeden z ludzi „Dziada” i zaprosił na spotkanie do domu Henryka N. w Ząbkach. Wówczas wojna z „Pruszkowem” trwała na całego: wybuchały bomby, padały strzały, ginęli ludzie. Zanim „Dziad” opowiedział mi o swoich problemach z „Pruszkowem” i policją, rzucił propozycję biznesową, abym zajął się sprzedażą jego spirytusu.

      Do dziś nie wiem, czy żartował.