Mój tata bardzo mnie chronił – do tego stopnia, że często byłam zbyt zakłopotana, aby umówić się z kimś na randkę. Był myśliwym i starał się, aby moi chłopcy o tym pamiętali. Przy wejściu do domu mogli zobaczyć zawieszoną głowę łosia i oczywiście musieli się dowiedzieć, kto go upolował. On wydawał się sobie zabawny – ja byłam bardzo zmieszana. Ale chronił mnie – niekoniecznie przed agresywnymi chłopakami czy innymi potworami, lecz przede mną samą. Byłam młoda i zbytnio ufałam ludziom, a on zdawał sobie z tego sprawę wcześniej niż ja.
Mój ojciec nie był szczególnie rozmowny i często nie słuchał uważnie innych. Czasami bywał roztargniony i nieobecny. Gdy byłam na studiach medycznych, biegaliśmy razem, a on zadawał mi wciąż te same pytania. Nigdy nie słuchał odpowiedzi – zawsze, zawsze myślał o czymś innym. Niewiele mnie to obchodziło – po prostu powtarzałam to samo.
Moja mama słuchała nas z dużo większym zaangażowaniem niż tata, ale wiedziałam, kogo mogę poprosić o pomoc w sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia – tatę. Był twardy, był poważny, mocno nas kochał i za najważniejsze swoje zadanie uważał troskę o rodzinę. Naprawdę dobrze się nami opiekował.
Mój ojciec jest już dziś starszym człowiekiem i teraz to raczej ja opiekuję się nim niż on mną. Wiem jednak, co i jak robić, ponieważ on mnie tego nauczył. Już nie biegamy razem. Skolioza zmusza go do powolnego człapania, jego kręgosłup przypomina wielką literę „C”. Ciągle powtarza swoje pytania, nie dlatego że myśli o czymś innym, tylko pamięć go zawodzi. Ma na głowie zaledwie kilka kosmyków białych włosów, ale jego ekscentryczność, jego skłonność do samotności i jego miłość do mnie pozostają takie same. Jest dobrym człowiekiem.
Ojcowie – także wy w większości jesteście dobrymi ludźmi, ale znajdujecie się pod ogromnym wpływem kultury, która nie troszczy się o was, która wyśmiewa wasz autorytet w rodzinie, neguje istotę ojcostwa i próbuje w waszych własnych oczach rozmyć rolę, którą macie odgrywać. Chcę wam, ojcom, powiedzieć, że możecie zmieniać życie innych tak, jak mój ojciec zmienił moje. Jesteście urodzonymi liderami i wasze rodziny zwracają się do was, szukając cech, które tylko wy, jako ojcowie, macie. Tato, zostałeś stworzony nie bez przyczyny, a twoja córka szuka w tobie przewodnika, jakiego nie może znaleźć w nikim innym.
Słowa, które wypowiadasz, wszystko, co komunikujesz uśmiechem i co wprowadzasz jako reguły obowiązujące w waszej rodzinie, ma nieskończony wpływ na życie twojej córki.
Chciałabym, abyś popatrzył na siebie jej oczami. I to nie ze względu na nią, ale ze względu na siebie, ponieważ jeśli mógłbyś zobaczyć siebie takim, jakim ona cię widzi, choćby przez dziesięć minut, twoje życie zmieniłoby się całkowicie. Dla dziecka rodzice są centrum świata: jeśli mama jest szczęśliwa, będziesz miał dobry dzień; jeśli tata jest zdenerwowany, przez cały dzień w szkole będzie cię bolał brzuch.
Świat twojej córki jest mniejszy niż twój – nie tylko fizycznie, ale także emocjonalnie. Jest bardziej kruchy i delikatny, ponieważ jej charakter właśnie się formuje, jak ciasto na stolnicy. Każdego dnia twoje ręce biorą ją i wykładają na stolnicę, aby zacząć ugniatanie od nowa. W zależności od tego, jak to robisz – dzień po dniu – taką ją uformujesz.
Ty i ja jesteśmy już ukształtowani – i jesteśmy twardzi. Życie nas poraniło, obchodziło się z nami łagodnie lub też prawie nas zabiło. Ale przeżyliśmy, nie dlatego że nasi rodzice nas kochają, ale ponieważ odczuliśmy potrzebę posiadania kogoś – przyjaciela, małżonka lub dziecka – kto by się o nas ciągle troszczył. Dzięki temu, że istnieje taka osoba, która o nas dba, mamy siłę każdego ranka wstać z łóżka.
Twoja córka wstaje codziennie rano, ponieważ ty istniejesz. Byłeś tu przed nią i powstała dzięki tobie. Ty jesteś centrum jej małego świata. Przyjaciele, członkowie rodziny czy nauczyciele mają na nią pewien wpływ, ale nie uformują jej charakteru. Zrobisz to ty, gdyż jesteś jej tatą.
Ojcowie, jesteście o wiele potężniejsi, niż wam się wydaje. Celem, który miałam przed sobą, gdy pisałam tę książkę, było ukazanie wam sposobów oddziaływania na życie waszych córek. Dzięki temu ich życie stanie się zauważalnie bogatsze, bardziej fascynujące i przyniesie obfitsze owoce. Idee przedstawione na następnych stronach są bardzo proste, ale wszyscy wiemy, jak trudno jest wprowadzać w życie proste prawdy. Wiemy, że powinniśmy kochać mocniej, być cierpliwsi, odważniejsi czy rozważniejsi, wierniejsi. Ale czy możemy tacy być?
Po części jest to kwestią punktu widzenia. Okazywanie miłości twojej córce może ci się wydawać skomplikowane, ale dla niej jest to bardzo proste. Bycie bohaterem dla własnej córki jest wyzwaniem, ale w rzeczywistości może być całkiem łatwe. Chronienie jej czy uczenie o Bogu, o seksualności czy pokorze w życiu nie wymaga ukończenia studiów psychologicznych. To po prostu oznacza bycie tatą.
Omawianych cech ojcostwa nie wybrałam przypadkowo. Obserwowałam wasze córki i słuchałam ich przez wiele lat i wiem, co o was mówią. Rozmawiałam z wieloma ojcami. Leczyłam córki i doradzałam całym rodzinom. Przekopywałam się przez publikacje z dziedziny psychiatrii, pediatrii, badania naukowe, periodyki psychologiczne i publikacje religijne. To wszystko było częścią mojej pracy. Ale wierzcie mi, że żadne badania ani diagnozy zawarte w książkach, żadne poradniki nie mogą zmienić życia młodej dziewczyny tak bardzo jak kilka spotkań z ojcem. Żadne.
Z punktu widzenia twojej córki nigdy nie jest za późno na umacnianie jej relacji z tobą. Nabierz więc odwagi. Twoja córka oczekuje na twoje kierownictwo i na wsparcie; chce i potrzebuje mocnej więzi z tobą. Ta książka pokaże ci, jak wzmocnić tę więź albo ją odbudować i jak ją wykorzystać, aby dobrze ukształtować życie twojej córki – i twoje.
Rozdział 1
Jesteś najważniejszym mężczyzną w jej życiu
Mężczyźni. Dobrzy mężczyźni. Potrzebujemy was. My wszystkie – matki, córki i siostry – potrzebujemy waszej pomocy w wychowywaniu zdrowych kobiet. Potrzebujemy waszej męskiej odwagi i mądrości, ponieważ wy – ojcowie – bardziej niż ktokolwiek inny macie wpływ na życie waszych córek.
Twoja córka wymaga od ciebie twojej najlepszej cząstki: twojej siły, inteligencji i wytrzymałości. Dopomina się o twoją uwagę, zrozumienie i pewność siebie. Potrzebuje ciebie.
Młode dziewczęta nie powinny wzrastać bez waszego wsparcia, ojcowie. Jeśli jesteś gotów być przewodnikiem swojej córki i stanąć pomiędzy nią a współczesną kulturą, która ją zatruwa, jeżeli zapewnisz swojemu dziecku bezpieczne miejsce w życiu, zasłużysz na hojną nagrodę. Doświadczysz miłości i szacunku swojego dziecka. Będziesz czuł dumę, satysfakcję i radość, których nigdzie indziej nie zaznasz.
Już ponad dwadzieścia lat pracuję jako lekarz pediatra. Przychodzą do mnie po poradę dziewczęta, które często nie zaznały ojcowskiej miłości. Słucham ich, przepisuję im antybiotyki, środki na depresję albo na pobudzenie i wiem, jak bardzo tym dziewczętom brakuje ojców. Przez wiele długich godzin wysłuchuję ich opowieści o tym, jak wymiotują w szkolnych łazienkach, aby stracić na wadze. Wiem, że czują się zmuszone akceptować napawające je obrzydzeniem techniki seksualne po to, aby zatrzymać przy sobie swoich chłopaków. Uciekają z lekcji tenisa, wagarują, robią sobie na ciele tatuaże z inicjałami albo przedstawiające