Miasto luster. Justin Cronin

– powtórzyłem. – Jak odrzutowiec?

      – Niestety, nie. Bardziej jak obłąkany król Szekspira. – Rozejrzał się. – Więc który luksusowy pokój sobie wybrałeś?

      – Pomyślałem, że uczciwie będzie zaczekać.

      – Lekcja numer jeden: nigdy nie czekaj. Prawo dżungli i tak dalej. Ale skoro postanowiłeś być miłym facetem, możemy rzucić monetę. – Wyjął ją z kieszeni. – Co wybierasz?

      Moneta poszybowała w górę, zanim zdążyłem odpowiedzieć. Złapał ją w locie i przytrzymał na nadgarstku drugą ręką.

      – Chyba… reszka.

      – Dlaczego wszyscy wybierają reszkę? Ktoś powinien przeprowadzić nad tym badania. – Uniósł rękę. – Ha, reszka.

      – Myślałem o tym mniejszym.

      Uśmiechnął się.

      – Widzisz? Trudno było? Postąpiłbym tak samo. Nie obiecuję, ale postaram się nie naruszać twojego terytorium w środku nocy.

      – Nie powiedziałeś mi, co studiujesz.

      – Racja. Nieładnie z mojej strony. – Ułożył palce w znaki cudzysłowu. – Biologię organizmalną i ewolucyjną.

      Nigdy o czymś takim nie słyszałem.

      – Naprawdę jest taki kierunek?

      Otworzył jeden z kartonów.

      – Tak mam w indeksie. Poza tym brzmi zabawnie. Trochę sprośnie. – Uniósł wzrok i uśmiechnął się. – Co? Nie tego się spodziewałeś?

      – Powiedziałbym… sam nie wiem… że coś bardziej żywego. Może historia. Albo angielski.

      Wyjął naręcze podręczników i zaczął ustawiać je na półkach.

      – Pozwól, że o coś spytam. Dlaczego ze wszystkich przedmiotów na świecie wybrałeś akurat biochemię?

      – Pewnie dlatego, że jestem w tym dobry – odparłem.

      Odwrócił się z rękami na biodrach.

      – I wszystko jasne. Prawda jest taka, że mam fioła na punkcie aminokwasów. Wrzucam je do martini.

      – Do martini?

      Sposępniał.

      – James Bond. Wstrząśnięte, nie zmieszane. Nie puszczają tych filmów w Ohio?

      – Wiem, kim jest James Bond. Nie wiem, czego dodaje się do martini.

      Skrzywił usta w szelmowskim uśmiechu.

      – Aha.

▪ ▪ ▪

      Popijaliśmy trzeciego drinka, gdy usłyszeliśmy dziewczęcy głos wykrzykujący jego imię i kroki na schodach.

      – Tutaj! – ryknął Jonas.

      Siedzieliśmy na podłodze z rozłożonymi przed sobą dowodami zaradności Jonasa Leara. Nigdy nie spotkałem nikogo, kto podróżował nie tylko z butelkami ginu i wermutu, ale też z barmańskimi gadżetami – miarkami na alkohol, shakerami, maleńkimi delikatnymi nożami – jakie widzi się tylko w starych filmach. Worek z lodem leżał w kałuży wody obok otwartego słoika oliwek z targu przy pobliskiej ulicy. O wpół do jedenastej przed południem byłem kompletnie zalany.

      – Jezu, spójrz na siebie.

      Skupiłem mętny wzrok na postaci stojącej w drzwiach. Na dziewczynie w letniej sukience z jasnoniebieskiego lnu. Najpierw zwróciłem uwagę na sukienkę, bo to było najłatwiej opisać. Nie powiem, że dziewczyna nie była piękna, bo była, ale ważniejsze wydaje mi się to, że miała w sobie coś, co ją wyróżniało i uniemożliwiało sklasyfikowanie jej (w przeciwieństwie do siostry Lucessiego z jej lodowatą doskonałością, którą można spotkać na każdym kroku i która nie zostawiła we mnie trwałego śladu). Widziałem szczegóły – szczupłą, niemal chłopięcą sylwetkę o małych piersiach; drobne palce stóp w sandałkach, pociemniałe od ulicznego kurzu; twarz w kształcie serca i wilgotne niebieskie oczy; jasne włosy niedające się okiełznać przez klipsy czy spinki, sięgające do lśniących opalonych ramion – lecz całość, jak to się mówi, była większa niż suma składowych.

      – Liz! – Jonas zrobił wielkie przedstawienie, gdy podnosił się z podłogi, usiłując nie rozlać drinka. Zamknął ją w niezdarnym uścisku, a ona odepchnęła go z przesadnie zniesmaczoną miną. Nosiła małe okulary w szylkretowych oprawkach z idealnie okrągłymi szkłami, w jakich inna kobieta wyglądałaby męsko, ale w jej wypadku było zupełnie odwrotnie.