Wygięła się w mostek. Gorące łzy spłynęły jej po skroniach i cicho spadły na matę. Dlaczego to ona płakała? Chciała doprowadzić do łez Ethana. Jego i tę wywłokę, z którą tym razem był. Kazała zbudować to studio dziesięć lat temu, gdy przyłapała go po raz pierwszy. Tak naprawdę chciała go w ten sposób ukarać. Pomieszczenie zajęło miejsce jego domowego gabinetu, a wielkie okna i bambusowe podłogi kosztowały fortunę. Zasłużył sobie na taki wydatek po tym, co musiała przez niego wycierpieć. Kiedyś, gdy Aubrey była biedną dziewczyną tuż po studiach, doktor Ethan Saxman, rezydent w szpitalu w Carlisle, mający świetne perspektywy, wydawał się odpowiedzią na wszystkie jej modlitwy. Nie zadawała zbyt wielu pytań; po prostu chwyciła się go i nie puściła. W jej wypadku sprawdziło się stare porzekadło: szybko bierzesz ślub, długo żałujesz. Z perspektywy czasu było oczywiste, że Ethan zawsze ją zdradzał, jednak nie chciała dopuścić do siebie tej myśli. Na początku była szczęśliwa, w zasadzie nawet przez całe lata: tuż po ślubie i później, gdy urodziły się dzieci. Została w domu, cieszyła się macierzyństwem i nie narzekała, że męża często nie ma. Przymykała na to oko. Cóż, przyszło jej za to zapłacić.
Przyznała przed samą sobą, że Ethan ją zdradza, dopiero wtedy, gdy przyłapała go na gorącym uczynku. To było mniej więcej dziesięć lat temu. Twierdził, że jedzie na konferencję do Filadelfii. Zrobiło się gorąco, więc postanowiła zabrać dzieci do domu nad jeziorem, choć sezon jeszcze się nie zaczął. Kiedy wjechała na podjazd, zobaczyła tam jego samochód. I jakiś drugi. Kazała Loganowi zostać i pilnować sióstr, a potem podeszła do drzwi, dysząc ciężko, jakby właśnie przebiegła przez cały las. Była przerażona. Od dawna coś podejrzewała, ale wiedziała, że wszystko zmieni się na zawsze, jeśli zyska potwierdzenie. To, co wydarzyło się później, pamięta jak przez mgłę. Przewrócona lampka wina i rozrzucone po podłodze ubrania w jaskrawym porannym świetle. Ethan w sypialni ze zszokowaną miną, rudowłosa pielęgniarka o białych piersiach. A potem hałas, krzyki – to Aubrey tak krzyczała – i Logan, który przybiegł na pomoc. Biedactwo. Że też musiał być świadkiem tej sceny. Próbowała chronić je wszystkie. Właśnie w tym tkwił problem. Marzyła o tym, żeby odejść od męża, ale musiała myśleć o dzieciach, których nie miałaby z czego utrzymać. Wiedziała, jak to jest dorastać bez ojca i bez pieniędzy. Nie chciała im tego zrobić, więc została i postanowiła uwierzyć obietnicom Ethana, który przysięgał, że już nigdy jej nie zdradzi.
A jednak to zrobił. Po raz kolejny wpadł jakieś pięć lat później (choć teraz dotarło do niej, że w międzyczasie były pewnie też inne zdrady), ale Aubrey go nie nakryła. Młoda rezydentka odeszła z pracy, kiedy ją rzucił, i pozwała szpital o molestowanie seksualne. Ethan musiał zapłacić, żeby wyciszyć tę sprawę. Do zażegnania skandalu potrzebna mu była żonka u boku, więc tym razem Aubrey miała kartę przetargową. Przyszło jej też do głowy, by poprosić Jenny o radę. Burmistrz Jenny i jej mąż Tim siedzieli po uszy w sprawach rynku nieruchomości w Riverside, dawnej przemysłowej dzielnicy Belle River, której standard szybko się podnosił. Jasne, niektórzy plotkowali o legalności ich działań, ale nie Aubrey było to oceniać. Z pomocą Jenny wykupiła za swoje oszczędności większą część jednego z odnowionych loftów – na własne nazwisko, nie Ethana. Ćwiczyła już wtedy jogę intensywnie od ponad dwudziestu lat i niemal tak samo długo była instruktorką. (Odkryła ją jeszcze w Carlisle, podczas zajęć na temat religii Wschodu – starożytne korzenie tej sztuki sprawiły, że się w niej zakochała. Poza tym była to jedyna aktywność fizyczna, w której Aubrey była dobra). Zawsze prowadziła kursy w niepełnym wymiarze godzin, żeby wyrwać się z domu i zarobić nieco własnych pieniędzy. Kiedy została właścicielką budynku, postanowiła otworzyć tam szkołę. Przez lata nauczania zdążyła wyrobić sobie renomę, więc studio Breathe w Riverside od razu osiągnęło sukces, a poza tym w budynku miała sporo lokali do wynajęcia. Była teraz kobietą interesu i całkiem dobrze zarabiała. Dysponowała środkami, dzięki którym mogłaby odejść, gdyby zdecydowała się poświęcić część swoich zasobów finansowych. I oto Ethan wrócił do starych sztuczek. Obiecała sobie, że odejdzie, jeżeli przyłapie go po raz trzeci. Ale czy wystarczy jej odwagi?
Kilka razy wykonała sekwencję Powitanie Słońca, lecz nie zdołała uspokoić rozkołatanego serca, więc przyjęła pozycję dziecka, by odnaleźć spokój i ukojenie. Do pomieszczenia wszedł kot i zaczął na nią miauczeć, ale go zignorowała. Cholerny kocur. Najbardziej lubił Ethana i wyglądało na to, że zawsze wyczuwał, kiedy jego pan wracał do domu. W tej samej chwili, z czołem wciąż przyciśniętym do maty, Aubrey usłyszała, jak otwiera się brama do garażu. Wrócił; trzeba będzie od razu to z nim załatwić. Zwinęła ciasno matę i wsunęła ją do schowka pod siedziskiem przy oknie. Zamierzała wyjść do garażu, żeby dzieci nie słyszały awantury.
– Mamo, tata wrócił! – zawołała Viv, wpadając do studia w piżamie i na bosaka. – Mogę ciastko?
– Nie.
Viv miała siedem lat, była szczerbata, urocza i przywykła do tego, że dostaje wszystko, czego chce.
– Spytam tatę. On mi pozwoli.
– Vivian, powiedziałam „nie”.
Głos Aubrey zabrzmiał tak niepewnie, że Viv zignorowała ją i pobiegła do garażu. Aubrey stała w miejscu, wykręcając ręce. Nie mogła zrobić awantury przy córce. To będzie musiało zaczekać. Zeszła po schodach i zajęła pozycję przy kuchennej wyspie – stanęła przodem do drzwi prowadzących do garażu, przygotowując się wewnętrznie. Co mu powie, gdy stanie w drzwiach? Miała ochotę krzyczeć, rzucić czymś, wymachiwać tasakiem. Przychodziły jej na myśl najróżniejsze rozwiązania. Zostać, odejść, rzucić się na niego z krzykiem. Ale teraz i tak niczego by nie zrobiła. Musiała się kontrolować w obecności dziecka.
Ethan wszedł do kuchni, śmiejąc się i potykając, z Viv uczepioną jego nogi. Ciemne włosy miał zmierzwione, koszulę pomiętą, a jego pięknie wyrzeźbiony podbródek pokrywał lekki zarost. Wyglądał jak ktoś, kto właśnie wygrzebał się z pieleszy po szalonej nocy. Jak śmie w takim stanie dotykać jej córki? Aubrey nie mogła na niego patrzeć. Palce ją świerzbiły, żeby go spoliczkować. Zacisnęła dłonie za plecami.
– Hej, skarbie. Przyniosłem obwarzanki – oznajmił, rzucając na blat papierową torbę. Jak gdyby nigdy nic, jakby wcale nie był najgorszym dupkiem na świecie.
– Mmm, pycha – zaćwierkała Viv.
Podszedł do biurka przy oknie, gdzie mieli koszyk na drobiazgi, i zaczął opróżniać kieszenie. Aubrey patrzyła, jak wrzuca tam klucze, okulary przeciwsłoneczne i portfel. Wyjął telefon, jak miliony razy wcześniej. Zauważyła, że się zawahał. Zazwyczaj również wrzucał go do koszyka, ale tego dnia chyba nie zamierzał. Podniósł wzrok i złapał jej spojrzenie. Uśmiechnęła się, ale musiał dostrzec coś w jej oczach, bo jego grdyka się poruszyła. „Ha, ha”, bał się. Doskonale wiedziała, co sobie pomyślał: jeżeli nie