Osiedle marzeń. Wojciech Chmielarz

krzesłach, paliły papierosy i żuły gumy. Trójka z mercedesa zajęła miejsce po przeciwnej stronie salonu, przy ustawionym tam stoliku. Na piętrze zapewne znajdowały się pokoje do dyspozycji gości przybytku. Z zawieszonych pod sufitem głośników płynęła nastrojowa muzyka. Okna były zasłonięte ciężką aksamitną zasłoną. Przez nieliczne szczeliny wpadały promienie słońca, ale głównym źródłem światła były przytłumione, porozmieszczane po całym pokoju niewielkie lampki.

      Podeszli do Ukraińców. Nowak wziął sobie krzesło ze stolika obok. Stuknął w ramię jednego z mężczyzn, dając znak, żeby zrobił policjantom miejsce. „Dalton” przez chwilę się wahał, spojrzał na siedzącego pośrodku kolegę, który nieznacznie kiwnął głową. Dopiero wtedy się przesunął. Mortka chwycił za kolejne krzesło i też się dosiadł.

      – Witam pana, panie komisarzu – przywitał się ten siedzący na środku.

      – Cześć, Dmytro – odpowiedział Nowak.

      – Psuje nam pan biznes.

      – A jaki ty masz tam biznes, Dmytro? – zadrwił policjant. – Tylko przeszkadzasz uczciwym ludziom łopatami machać.

      Ukrainiec uśmiechnął się krzywo.

      – Napije się pan?

      – Jestem na służbie.

      – Nigdy to panu nie przeszkadzało.

      Tym razem to Nowak wyszczerzył zęby. Mortka pomyślał, że gdyby byli psami, to właśnie jeżyłaby im się sierść, a z pysków zaczynała lecieć piana.

      – To może cipkę? – zaproponował Ukrainiec.

      – Jestem na służbie.

      – Znowu. Nigdy to panu nie przeszkadzało. – Odwrócił się nagle do Mortki. – To może ty?