Powinien być na nią odporny. Miał sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu. Ważył osiemdziesiąt osiem kilogramów, miał twarde i umięśnione ciało i już jako nastolatek tłukł pijaków, którym akurat zachciało się dobierać do jego matki. Miał jednak słaby punkt. Był samotnym ojcem z jednym dzieckiem, a ponad rok wcześniej Benito przyszła do niego do ogrodu i wyszeptała mu do ucha opis drogi. Z mrożącą krew w żyłach dokładnością wymieniła każdy najmniejszy korytarz i schodek, który każdego ranka musiał pokonać, żeby zostawić córkę w klasie 3A na drugim piętrze szkoły Fridhem w Örebro.
– Wymierzyłam sztylet w twoją córkę – powiedziała.
Tyle wystarczyło.
Alvar przestał kontrolować oddział i z wolna cała hierarchia – od góry do dołu – ulegała rozkładowi. Ani przez chwilę nie wątpił, że niektórzy z jego kolegów – jak ten tchórz Fred Strömmer – byli po prostu skorumpowani. Żaden okres nie był gorszy niż obecna pora roku – lato. Więzienie zapełniało się niekompetentnymi i wystraszonymi stażystami, a w ubogim w tlen powietrzu na korytarzach wzrastał tylko poziom agresji i napięcia. Alvar nie potrafił zliczyć, ile razy się budził i przysięgał, że zaprowadzi w tym miejscu porządek. A jednak nie był w stanie nic zrobić, tym bardziej że dyrektor więzienia Rikard Fager był idiotą. Interesowała go tylko fasada, ta zaś w dalszym ciągu lśniła, jakkolwiek zgniłe było wszystko to, co pod nią.
Każdego popołudnia Alvara na nowo paraliżowało spojrzenie Benito, a zgodnie z psychologią nacisku z każdym kolejnym ugięciem karku stawał się słabszy. Tak jakby wysysała z niego krew. Najgorsze zaś było to, że nie udało mu się ułaskawić Farii Kazi.
Faria została skazana za zabicie starszego brata w Sickli na przedmieściach Sztokholmu. Wypchnęła go przez wielką szybę. Jednak w jej charakterze nie było agresji ani brutalności. Najczęściej siedziała w celi i czytała albo płakała, a w pawilonie bezpieczeństwa znalazła się tylko dlatego, że miała skłonności samobójcze i jej życie było zagrożone. Była zdruzgotaną istotą, opuszczoną przez wszystkich, nawet przez społeczeństwo. Na więziennych korytarzach naprawdę nie zgrywała twardzielki, nie posyłała zimnych jak stal spojrzeń, które sygnalizowałyby szacunek, a jedynie emanowała kruchym pięknem, które sprawiało, że dręczycielki i sadystki tłumnie sobie na niej używały. Nienawidził się za to, że nic z tym nie robił.
Jedyną konstruktywną rzeczą, jaką zrobił w ostatnim czasie, było zaangażowanie się w sprawę tej nowej – Lisbeth Salander. To też nie była zabawa. Lisbeth Salander była ostrą suką i mówiło się o niej równie wiele co o Benito. Niektórzy podziwiali Salander, inni uważali, że jest nadętą gówniarą, jeszcze inni czuli, że ich miejsce w hierarchii jest zagrożone. Sama Benito – każdym mięśniem – przygotowywała się do walki o władzę. Alvar nie wątpił ani przez sekundę, że dzięki kontaktom za murami zbierała informacje o Salander, o nim i o wszystkich innych z oddziału.
Mimo to nic się nie działo, nawet kiedy Lisbeth mimo wyższej klasy bezpieczeństwa otrzymała obietnicę, że będzie mogła pracować w ogrodzie i w warsztacie ceramicznym. W wyrabianiu ceramiki była beznadziejna. Robiła najgorsze wazony, jakie kiedykolwiek widział, a poza tym niespecjalnie się integrowała. Prawie nic nie mówiła. Zdawało się, że żyje we własnym świecie. Nie przejmowała się spojrzeniami i ripostami ani nawet poszturchiwaniami i ciosami, które z ukrycia zadawała jej Benito. Po prostu strzepywała to z siebie jak kurz albo ptasie gówno i jedyną osobą, której się przyglądała, była Faria Kazi.
Lisbeth miała ją na oku i prawdopodobnie już zdała sobie sprawę z powagi sytuacji. Mogło dojść do jakiejś formy konfrontacji. Nie wiedział. Ale go to niepokoiło.
Mimo przeciwności Alvar Olsen był dumny z indywidualnych programów, które opracowywał dla każdej z więźniarek. Nikt nie był automatycznie angażowany do pracy. Każda osadzona miała własny grafik – zależny od indywidualnych problemów i potrzeb. Niektóre studiowały w pełnym albo częściowym wymiarze godzin, inne uczestniczyły w programach resocjalizacyjnych, spotykały się z psychologami czy kuratorami, proponowano im doradztwo zawodowe. Lisbeth Salander – gdyby bazował na jej papierach – powinna otrzymać możliwość uzupełnienia wykształcenia albo przynajmniej zasięgnięcia porady w tej kwestii. Nie chodziła do szkoły średniej ani nawet nie skończyła podstawówki i jeśli nie liczyć krótkiej pracy w firmie zajmującej się zabezpieczeniami, najwyraźniej nigdzie nie pracowała. Wciąż miała problemy z prawem, choć dopiero teraz dostała wyrok więzienia. Łatwo byłoby ją skreślić jako darmozjada. A jednak w tym obrazie były pęknięcia. Nie tylko kolorowe gazety opisywały ją jako kogoś w rodzaju bohaterki kina akcji. Cała jej istota wyryła się w jego pamięci, a przede wszystkim jedno wydarzenie.
Było to jedyne pozytywne, zaskakujące zdarzenie na oddziale w ciągu ostatniego roku. Miało miejsce kilka dni wcześniej w stołówce, po wczesnej kolacji o piątej. Na dworze padał deszcz. Więźniarki pozbierały talerze i szklanki, pozmywały i wysprzątały, on zaś został sam na krześle przy zlewozmywaku. W zasadzie nie miał tam nic do roboty. Jadł z personelem w innej części więzienia, a osadzeni sami odpowiadali za stołówkę. Tak zwane samorządne – Josefin i Tine, sojuszniczki Benito – dysponowały budżetem, zamawiały produkty, gotowały posiłki, dbały o czystość i pilnowały, żeby jedzenia wystarczyło dla wszystkich. Funkcja samorządnej była oznaką statusu. W więzieniu jedzenie od zawsze było tożsame z władzą i nie dało się uniknąć tego, że niektórzy, jak Benito, dostawali więcej, inni zaś mniej. Dlatego Alvar często miał kuchnię na oku. Znajdował się tam jedyny nóż na oddziale. Nie był ostry i uwiązano go na stalowej lince. Ale i tak mógł zrobić krzywdę. Tego dnia Alvar zerkał na niego od czasu do czasu, jednocześnie próbując się uczyć.
Chciał odejść z Flodbergi. Dostać lepszą pracę. Ale chłopak taki jak on, który nigdy nie studiował ani nie pracował nigdzie poza więzieniami, nie miał zbyt dużego wyboru. Dlatego podjął korespondencyjny kurs ekonomii przedsiębiorstw. Wokół unosił się zapach placków ziemniaczanych i powideł, a on czytał o tym, w jaki sposób opcje akcyjne są wyceniane na rynku finansowym, choć tak naprawdę niewiele z tego rozumiał i nie potrafił rozwiązać zadań z podręcznika. Wtedy weszła Lisbeth Salander, żeby zgarnąć dla siebie więcej jedzenia.
Patrzyła w podłogę, wydawała się nabzdyczona i zamknięta w sobie. Alvar nie chciał znów się ośmieszyć i podejmować jeszcze jednej nieudanej próby nawiązania kontaktu, kontynuował więc swoje obliczenia. Wymazywał, gryzmolił i z całą pewnością ją denerwował. Podeszła i wbiła w niego wzrok, a wtedy się zawstydził. Często się wstydził, kiedy na niego patrzyła. Już miał wstać i wrócić na oddział, gdy nagle zgarnęła długopis i nabazgrała kilka cyfr w jego książce.
– Model Blacka–Scholesa to przereklamowane gówno, kiedy rynek jest taki niestabilny – powiedziała i poszła, ignorując to, że za nią krzyczał.
Po prostu sobie poszła, jakby nie istniał, on zaś dopiero po czasie zrozumiał, co zaszło. Późnym wieczorem, kiedy usiadł przy komputerze, dotarło do niego, że nie tylko w sekundę odpowiedziała poprawnie na pytania, ale również autorytarnie i pewnie skrytykowała wyróżniony Nagrodą Nobla model wyceny instrumentów pochodnych. Dla niego – człowieka, który na oddziale doświadczał tylko niepowodzeń i poniżenia – było to coś wielkiego. Zaczął marzyć, że to będzie początek ich wzajemnych kontaktów, a może nawet punkt zwrotny w jej życiu, w którym wreszcie zda sobie sprawę z potęgi własnych zdolności.
Długo się zastanawiał, jaki powinien być jego następny krok. Jak mógłby ją bardziej zmotywować? W końcu wpadł na pomysł. Da jej test