Jak taki wyjątkowy kamień znalazł się na ziemi?
Pozostaje to zagadką. Istnieją jednak dwie teorie na ten temat.
Jedna teoria mówi, że szungit pochodzi od alg, które żyły ponad 2 miliardy lat temu w czystych praoceanach. Z pomocą światła słonecznego algi te z biegiem czasu wykształciły szczególną strukturę oraz skład.
Po wymarciu alg na dnie praoceanu doszło do nagłego nagromadzenia się osadów. Z biegiem geologicznej ewolucji ta warstwa była coraz bardziej zbita i podlegała coraz większemu ciśnieniu. Po naturalnym procesie kształtowania się kamienia powstał szungit, który należy do grupy naturalnych (metamorficznych) minerałów.
Druga teoria mówi, że szungit jest pozostałością niebieskiej planety o nazwie Faeton. Planeta ta uległa zniszczeniu, a duże jej części spadły na ziemię. Niecka jeziora Onega ma być pozostałością po kraterze. To, co dotychczas było legendą, obecnie uzyskało ważne potwierdzenie. Odkrycie z lat 90. sprawia, że ta teoria brzmi rozsądnie.
Chodzi tu o odkrycie fulerenów, składnika kamienia szungitu. Do dzisiaj ich obecność potwierdzono jedynie w kosmosie oraz właśnie w szungicie. Teoria ta wyjaśnia również, dlatego jedynym miejscem występowania szungitu jest Karelia (północna Rosja) i dlaczego nigdzie indziej nie występuje kamień podobny do szungitu.
Tak jak istnieją dwie teorie na temat powstania szungitu, tak istnieją również dwa wyjaśnienia dla jego uzdrawiającego działania.
Jedno z tych wyjaśnień daje nam nauka. Cudowne uzdrowienia tłumaczy ona wyjątkowymi składnikami szungitu. Zwłaszcza odkryciem naturalnych fulerenów, które występują jedynie w szungicie!
Drugie wyjaśnienie opiera się na doświadczeniu. Szungit i woda szungitowa od dawna wykorzystywane są w rosyjskich terapiach. Raporty z badań lekarskich pokazują znaczną poprawę stanu pacjentów po terapii z zastosowaniem szungitu.
Odkrycie fulerenów w szungicie to tylko początek. W przyszłości z pewnością czekają nasz kolejne sensacyjne odkrycia. Nie powinno nas to jednak powstrzymywać przed stosowaniem szungitu już teraz. Nasi przodkowie robili to od dawna. Nie było wtedy jeszcze medycyny konwencjonalnej lub nauki, nie było układu okresowego pierwiastków, ale było już bogate doświadczenie i wiedza o uzdrawiających mocach ziół, źródeł i kamieni.
Odkrycia obecnej nauki są praktycznie ponownym odkryciem prastarej wiedzy za pomocą nowych technologii. Dokładnie to samo mamy w przypadku akupunktury, jogi czy zielarstwa.
Z czego składa się szungit?
Podobnie jak diament, szungit składa się głównie z węgla (95%), a zatem z substancji będącej molekularną podstawą wszelkiego życia. Ilość innych pierwiastków zawartych w szungicie może się różnić:
► Węgiel – 20 – 95%
► Krzem – 5 – 60%
► Aluminium – do 4%
► Magnez – do 3,5%
► Potas – do 1,5%
► Siarka – do 1,2%
► Wapń – do 0,58%
► Fosfor – do 0,34%
► oraz wiele innych makro- i mikroelementów.
W szungicie nie stwierdzono obecności szkodliwych dla człowieka pierwiastków, np. ołowiu, kadmu i innych metali ciężkich. W żadnej próbce nie stwierdzono też nadmiernej radioaktywności. Z perspektywy nauki szungit jest interesujący pod względem zawartości fulerenów. Ta forma węgla jest unikatowa i na Ziemi występuje tylko w szungicie. Od momentu odkrycia fulerenów w 1996 roku szungit stał się bardzo popularny w Europie ze względu na wyjątkowe działanie fulerenów na układy w organizmie człowieka.
Istnienie fulerenów było przepowiadane teoretycznie. W 1970 roku wspomniał o nich po raz pierwszy japoński chemik Eiji Osawa. Jego artykuł został opublikowany w języku japońskim i dlatego nie dotarł do dużej ilości osób.
W 1985 roku Robert F. Curl, Richard E. Small i Sir Harald W. Kroto przeprowadzili badania dotyczące fulerenów. Ich publikacja przyciągnęła dużą uwagę i w roku 1996 naukowcy otrzymali Nagrodę Nobla za odkrycie fulerenów. Osawa pozostał niedoceniony.
Oto definicja ze słownika Duden:
Fuleren
„Forma węgla w postaci dużej kulistej cząsteczki.
W tej szczególnej formie wiązanie cząsteczek węgla jest wielowymiarowe tak, że jego struktura przypomina kształtem piłkę do piłki nożnej (tylko ponad miliard razy mniejszą). Forma ta składa się z regularnego wzoru sześcio- i pięciokątów. Natura określiła dokładne konsekwencje takich wiązań. Każdy sześciokąt graniczy z trzema sześciokątami i trzema pięciokątami, ale każdy pięciokąt graniczy tylko z sześciokątami. Atomy węgla są przy tym mocno ze sobą związane. Struktura ta występuje jako cząsteczka fulereny C60 i C70. Stabilność cząsteczki fulerenu jest największa, gdy:
► Pięciokąty nie graniczą ze sobą nawzajem, ale otoczone są tylko przez sześciokąty,
► Posiada ona magiczną liczbę (60, 70, 76 itd.) atomów węgla.
Fulereny znajdują zastosowanie przy tworzeniu katalizatorów, smarów oraz przy produkcji sztucznych diamentów. Stosuje się je również w medycynie oraz w kosmetykach przez tak zwane „wypełnienie piłki nożnej”. Dokładnie to sprawia, że fulereny są tak interesujące oraz obiecujące dla technologii farmaceutycznej”.
Szczególną cechą sztucznych fulerenów jest to, że mają one puste miejsce, które można wypełnić. Podobnie jak piłka, którą można wypełnić powietrzem.
Umożliwia to zmianę cech „od wewnątrz”, poprzez proste wypełnienie węglowej piłki obcymi atomami.
Pomysł produkowania takich fulerenów wywołał silną fascynację na krótko po ich odkryciu. Myślano na przykład o tym, aby w piłce węglowej umieszczać substancje medyczne, jako że fulereny są cząsteczkami organicznymi. Następnie w postaci mikrokapsułek wprowadzano je do ludzkiego organizmu, gdzie uwalniały swoje działanie w konkretnych miejscach.
Regularna kulista struktura oraz mikroskopijna wielkość pozwalały naukowcom przypuszczać, że cząsteczki te mogą działać jako mechaniczna blokada przed wnikaniem wirusów do komórek.
Następnie powstał pomysł tworzenia preparatów przeciwnowotworowych na podstawie rozpuszczalnego w wodzie wiązania fulerenu z wbudowanym radioaktywnym izotopem. Wstrzyknięcie takiego leku do tkanki miało zapobiec dalszemu rozwojowi guza.
To, o czym kiedyś myślano, jest obecnie częściowo stosowane w medycynie i branży kosmetycznej.
Kobiety znają fulereny jako substancje aktywne w preparatach z wysokiej półki zapobiegających starzeniu się.
Również w medycynie kilka preparatów jest obecnie w fazie eksperymentów. Jest jednak jeden problem.
Jako że produkcja fulerenów jest wymagająca i bardzo kosztowna, ich wytwarzanie na masową skalę jest niemożliwe. Podczas produkcji laserowej dziennie można wytworzyć tylko 1 gram fulerenów. Z powodu wymagającego procesu produkcji ten gram kosztuje ok. 900 dolarów. Dla konsumentów jest to cena horrendalna. Jednak możliwości wykorzystania fulerenów są bardzo kuszące dla przemysłu farmaceutycznego