– To właśnie lubię słyszeć.
Rzecz jasna, łatwo palić się do walki, gdy to maszyny mają ginąć, ale nigdy bym tego nie powiedział na głos.
– Przykro mi, że nie znaleźliśmy robota – dodał Bradley.
Westchnąłem.
– To nie wasza wina. Próbowaliśmy wysyłać przez okno czujniki i pakiety komunikacyjne, a nawet małe, latające sondy, które zmajstrowali mózgowcy. I nic. Naukowcy nadal próbują, ale nie zamierzam nikogo narażać i wysyłać za Marvinem.
– Rozumiem, sir. Żaden robot nie jest wart tyle, co istota ludzka.
Tego również nie skomentowałem. Bradley wyrażał pogląd typowy dla przeciętnego załoganta, ale dowódca powinien patrzeć na sprawy z szerszej perspektywy. Marvin był myślącym obywatelem i nie mogłem stawiać go niżej w hierarchii tylko dlatego, że miał obwody zamiast organicznego mózgu. Abstrahując już od faktu, że zwiększał nasze ogólne szanse na przetrwanie bardziej niż którykolwiek inny członek załogi.
Zabrałem Bradleya ze sobą i wspólnie odwiedziliśmy nowy pokład startowy na szczycie okrętu. Wychodziły z niego dwie tuby, służące do wystrzeliwania dronów. Miały wyloty po rufowej stronie skrzydeł „płaszczki”. Byliśmy w stanie składować na pokładzie sześćdziesiąt cztery sztylety i serwisować osiem z nich jednocześnie.
Wewnętrzne luki były w dużym stopniu zautomatyzowane i potrzebowały tylko jednego kontrolera do nadzoru półautonomicznych systemów, które naprawiały drony oraz uzupełniały paliwo i amunicję. Z sufitu zwisały czarne nanitowe macki do przenoszenia dronów i uzbrojenia. Bradley był bardzo dumny z ostatnich ulepszeń. Z aprobatą spoglądałem na to wszystko, machając kontrolerce siedzącej w budce z inteligentnego szkła. Wszystko zdawało się w porządku. Właśnie ładowała kolejnego drona do wyrzutni i zaraz wystrzeliła go na patrol bojowy po pozbawionym atmosfery niebie nad Ornem-6. Bezustannie wyglądaliśmy Jastrzębi i mieliśmy oko na strzeżony przez nie pierścień po przeciwnej stronie planety, a przy okazji szukaliśmy Marvina.
Załadowany do wyrzutni sztylet był modelem zwiadowczym. Poleciłem moim specjalistkom od inżynierii, Adrienne i Sakurze, opracować i zbudować specjalne warianty dronów do misji takich jak rekonesans, ratownictwo czy atak samobójczy. Ostatnio zaprojektowany model był skonstruowany modułowo, dzięki czemu bez problemu dało się – na przykład – zdemontować laser i umieścić zamiast niego pakiet czujników.
W następnej kolejności udałem się na najniższy poziom, pokład artyleryjski, skąd mieliśmy dostęp do większości wieżyczek z emiterami. W przeciwieństwie do Jastrzębi, które umieszczały główne uzbrojenie na zaostrzonych dziobach okrętów, a całą obronę punktową montowały na rufie, my zainstalowaliśmy ciężkie emitery na zakrzywionej dolnej części kadłuba, a obrona punktowa została rozmieszczona równomiernie. Podczas bitwy mieliśmy zamiar unieść lekko dziób Nieustraszonego, kierując w stronę wroga ciężkie uzbrojenie i chroniąc przy tym znacznie delikatniejszy pokład startowy. W przypadku ucieczki zachowalibyśmy się odwrotnie – opuszczenie dziobu pozwoliłoby na ostrzał do tyłu.
Wieżyczki również były częściowo zautomatyzowane, bo każdą wyposażono w mózg bojowy. Z tego pokładu technicy mogli zatrzasnąć jak małżę zewnętrzny pancerz pojedynczej wieżyczki i nawet w czasie bitwy dokonywać napraw we względnie bezpiecznych warunkach.
Wkroczyłem do pomieszczenia i dałem technikom znak, żeby nie wstawali. Najwyraźniej robili sobie przerwę, bo siedzieli przy stole. Parujące kubki ze sztuczną kawą walczyły o miejsce na blacie z tacami pełnymi równie sztucznych pączków. Większość żywności syntetyzowaliśmy w fabryce. Chociaż pożywna, to w smaku zawsze było z nią coś nie tak. Mimo wszystko szło przywyknąć.
– Wszystko wygląda świetnie – powiedziałem do starszej sierżant Cornelius, rzeczowej babki z wiecznie zmarszczonym czołem i chmurnym spojrzeniem. Serwisowanie ciężkiego sprzętu sprawiło, że była muskularna i wysportowana, a mówiła z lekkim austriackim akcentem. I zdecydowanie miała czym oddychać. Pozwoliłem sobie na jedno dłuższe spojrzenie, ale potem trzymałem wzrok z dala od jej klatki piersiowej.
– Dzięki, kapitanie – odpowiedziała z nagłym błyskiem w oku. Jakimś sposobem wyglądała jednocześnie na rozbawioną i ponurą. – Następnym razem damy wrogowi popalić.
– Jasne, że tak, sierżancie. Lepsze uzbrojenie, lepszy pancerz… Z waszą pomocą stary Nieustraszony poradzi sobie ze wszystkim.
Ukradłem im ze stołu pączka, podniosłem do ust i ugryzłem. Paskudztwo. Dobrze, że wciąż zostało mi trochę zapasów po zmarłym kapitanie, w tym szafka z przyprawami. Takie luksusy czyniły życie na pokładzie znośnym dla mnie i Adrienne.
Technicy wznieśli toast kawą, a wtedy poczułem nutkę alkoholu. Omiotłem ich spojrzeniem, ale nikt nie wyglądał na pijanego, więc im odpuściłem. Zanotowałem w pamięci, żeby kazać Sakurze sprawdzić system programem diagnostycznym. Wciąż pamiętałem niektóre ze swoich libacji alkoholowych, więc nie mogłem mieć ludziom za złe, że potrzebowali klina na rozruch – pod warunkiem, że to nie odbijało się na pracy.
Następnym punktem programu była wizyta w dziale inżynieryjnym. Stanowił serce okrętu i obejmował maszynownię oraz salę fabryczną. Maszynownia była bardzo długim, wąskim pomieszczeniem. Wzdłuż ścian stały reaktory fuzyjne, akumulatory i ogromne regulatory przepływu. O ile sztuczne mózgi zbliżyły miniaturyzację komputerów do granic możliwości, o tyle niektóre rzeczy zwyczajnie musiały być wielkie. Przepuszczanie terawatów energii przez kable i magistrale wymagało mnóstwa ciężkich stopów z domieszką egzotycznych pierwiastków, nie wspominając o grubej izolacji i ekranowaniu.
Moja inżynier, starsza chorąży Sakura, wstała i powitała mnie tuż za progiem. Sprawiała ostatnio wrażenie trochę bardziej odprężonej. Od jakiegoś czasu byli z Hansenem parą, więc najwyraźniej regularny seks faktycznie obniża poziom stresu. W każdym razie tak działał na mnie. Tak czy inaczej, byłem zadowolony z efektów pracy Sakury.
– Co dobrego mi pani powie? – zapytałem.
Twarz kobiety była jak zwykle nieodgadniona, ale to i tak bez znaczenia, bo jej nastawienie rzadko się zmieniało. Zawsze pozostawała poważna i rzeczowa.
– Zdarzają się typowe usterki, ale nic poważnego – powiedziała.
– Jest pani przekonana, że Nieustraszony w nowej odsłonie się sprawdzi?
– Jestem, ale powinniśmy wystartować i przeprowadzić testy, gdy tylko stanie się to możliwe.
– Czyli…
Zacisnęła wargi.
– Cztery dni, może pięć.
Kiwnąłem głową.
– Powinienem wiedzieć o czymś jeszcze?
– Nie, sir.
– Świetnie. Proszę kontynuować.
Ruszyłem do sali fabrycznej. Maszyneria terkotała i wydawała inne, trudne do nazwania dźwięki, wypluwając niezbędne podzespoły. Jeśli ludzkość miałaby podziękować nanitom za jedną rzecz, to właśnie za te uniwersalne fabrykatory. Bez nich mielibyśmy przerąbane po całości.
Usiadłem i przyjrzałem się ustawieniom oraz skryptom, próbując rozgryźć, czym zajmuje się w tej chwili fabryka. Wyglądało to jak kanalizacja.
– Ach, młody Riggs. – Poczułem na ramieniu dotyk. Odwróciłem się i zobaczyłem jedno ze słupkowych oczu należących do profesora Hoona. Skorupiak nauczył się już, że nie należy mnie szturchać szczypcami. Niestety, nazywanie mnie „kapitanem” nadal przychodziło mu z trudem. Może kiedy ma się kilkaset lat i tuzin tytułów naukowych,