Syrena. John Everson

odpowiedzieć, powiedzieć jej, że jest zajęty, że będzie musiała go wypuścić. Ale nie mógł znaleźć w sobie energii. Zamiast tego kołysał się z nią w wodzie, jeszcze bardziej rozkoszując się aksamitnym dotykiem jej skóry i słodkimi opowieściami o pożądaniu.

      Ponownie obudził się na plaży, wciąż ubrany w przemoczoną koszulę, ale nagi od pasa w dół; jedna nogawka spodni wciąż wisiała mu na kostce. Ligeja zniknęła, a księżyc przemknął po niebie.

      – Jasna cholera. – Oddychał ciężko, szalała w nim dzika tęcza sprzecznych emocji. – Co ja teraz zrobię?

      Wciągając zimne i mokre spodnie na uda pokryte gęsią skórką, Evan poczuł, jak w jego sercu znów wzbiera fala paniki. Łzy napłynęły mu do oczu, gdy zaczął iść w stronę domu, modląc się, by Sara była bezpieczna.

      Kiedy dziesięć minut później wślizgnął się do środka, wciąż zastanawiając się, jak wytłumaczy mokre ubranie, była trzecia w nocy. Wyłączył światło w kuchni i ruszył korytarzem do ich sypialni, modląc się, by Sara była na miejscu.