Księga przeznaczenia. Parinoush Saniee. Читать онлайн. Newlib. NEWLIB.NET

Автор: Parinoush Saniee
Издательство: OSDW Azymut
Серия:
Жанр произведения: Поэзия
Год издания: 0
isbn: 978-83-7508-950-9
Скачать книгу
p>

      BOHATEROWIE POWIEŚCI

      Ahmad – Starszy brat Masumy

      Ali – Młodszy brat Masumy

      Ardalan – Syn Parwany

      Ardeszir – Syn Mansury

      Asghar Aga – Jeden z zalotników Masumy

      Atefa – Żona Masuda i córka pana Maghsoudiego

      Babcia Aziz – Babka Masumy ze strony matki

      Babka – Babka Masumy ze strony ojca

      Bahman Chan – Mąż Mansury

      Bibi – Babka Hamida ze strony ojca

      Chosrow – Mąż Parwany

      Ciotka Ghamar – Ciotka Masumy ze strony matki

      Dariusz – Młodszy brat Parwany

      Dorna – Córka Siamaka i Lili, pierwsza wnuczka Masumy

      Dr Ataii – Aptekarz mieszkający w okolicy

      Ehteram-Sadat – Kuzynka Masumy ze strony matki, żona Mahmuda

      Faati – Młodsza siostra Masumy

      Faramarz Abdollahi – Narzeczony Szirin

      Farzana – Młodsza siostra Parwany

      Firuza – Córka Faati, siostrzenica Masumy

      Gholam-Ali – Najstarszy syn Mahmuda

      Gholam-Husejn – Drugi, najmłodszy syn Mahmuda

      Hadżi Aga – Mąż pani Parvin

      Hamid Soltani – Mąż Masumy, działacz komunistyczny

      Ladan – Narzeczona Masuda

      Lala – Druga córka Parwany

      Lili – Córka Parwany

      Mahbuba – Kuzynka Masumy ze strony ojca

      Mahmud – Najstarszy brat Masumy

      Manija – Najmłodsza siostra Hamida; szwagierka Masumy

      Mansura – Starsza siostra Hamida; szwagierka Masumy

      Masud – Drugi syn Masumy

      Masuma Sadeghi – Narratorka i główna bohaterka powieści

      Mehdi – Mąż Szahrzady, jeden z przywódców organizacji komunistycznej

      Mohsen Chan – Mąż Mahbuby

      Monir – Najstarsza siostra Hamida; szwagierka Masumy

      Mostafa Sadeghi (Aga Mostafa) – Ojciec Masumy

      Nazy – Żona Saiida

      Pan i Pani Ahmadi – Rodzice Parwany

      Pani Parvin – Najbliższa sąsiadka rodziny Masumy

      Pan Maghsoudi – Towarzysz broni Masuda z okresu wojny, a później szef i teść

      Pan Motamedi – Wiceprezes agencji rządowej, w której zatrudniona jest Masuma

      Pan Szirzadi – Dyrektor departamentu w agencji rządowej, w której pracuje Masuma

      Pan Zargar – Kierownik działu agencji rządowej, w którym pracuje Masuma

      Parwana Ahmadi – Najlepsza przyjaciółka Masumy

      Sadegh Chan – Mąż Faati, szwagier Masumy

      Saiid Zarei – Asystent w aptece doktora Ataiiego

      Siamak – Najstarszy syn Masumy

      Sohrab – Mąż Firuzy

      Szahrzad (ciocia Szeri) – Przyjaciółka Hamida i jedna z przywódców organizacji komunistycznej

      Szirin – Córka Masumy, jej najmłodsze dziecko

      Tajba (matka) – Matka Masumy

      Wuj Abbas – Wuj Masumy ze strony ojca

      Wuj Assadollah – Wuj Masumy ze strony ojca

      Wuj Hamid – Wuj Masumy ze strony matki

      Zahra – Córka Mahmuda, jego drugie dziecko

      Zari – Starsza siostra Masumy, która zmarła w wieku ośmiu lat

      MIEJSCA AKCJI

      Ahvaz – stolica Chuzestanu, ostanu w zachodnim Iranie, w pobliżu granicy z Irakiem.

      Kazwin – jedno z największych miast w północnym Iranie.

      Golab Darreh – miasteczko na północ od Teheranu, w paśmie górskim Elburs.

      Kermanszah – stolica Kermanszahu, ostanu w zachodnim Iranie.

      Maszad – miasto w północno-wschodnim Iranie w pobliżu granicy z Afganistanem i Turkmenistanem; uważane za święte z uwagi na znajdującą się tam świątynię imama Rezy.

      Góra Damavand – najwyższy szczyt masywu górskiego Elburs, na północ od Teheranu.

      Kom – miasto na południowy zachód od Teheranu, centrum szyickiego odłamu islamu. Uważane za święte z uwagi na znajdującą się tam świątynię Fatimy al-Masumy.

      Rezaije – miasto w północno-zachodnim Iranie, stolica ostanu Azerbejdżan Zachodni.

      Tebriz – stolica Azerbejdżanu Wschodniego w północnym Iranie.

      Zahedan – stolica Sistanu i Beludżystanu, w pobliżu granicy z Pakistanem i Afganistanem.

      Rozdział pierwszy

      Zachowanie mojej przyjaciółki Parwany zawsze wprawiało mnie w zdumienie. Nigdy nie przejmowała się honorem ani reputacją swojego ojca. Rozmawiała głośno na ulicy, oglądała wystawy sklepowe, a czasem nawet zatrzymywała się przed nimi i wskazywała palcem różne rzeczy. Choć niejednokrotnie powtarzałam jej: „Tak nie wypada, chodźmy”, ona po prostu mnie ignorowała. Raz nawet krzyknęła w moim kierunku, stojąc po drugiej stronie ulicy, a co gorsza zwróciła się do mnie po imieniu. Byłam tak zażenowana, że pragnęłam jedynie zapaść się pod ziemię. Dzięki Bogu, żaden z moich braci tego nie widział, bo kto wie, co mogłoby się wówczas wydarzyć.

      Po przeprowadzce do Kom ojciec pozwolił mi kontynuować naukę. Gdy później wyjaśniłam mu, że w Teheranie dziewczęta nie noszą czadorów do szkoły i jeśli założę swój, stanę się pośmiewiskiem, przystał na to, abym okrywała się jedynie chustą. Musiałam jednak obiecać, że nie przyniosę mu wstydu zepsuciem i niewłaściwym zachowaniem. Nie wiedziałam, co miał na myśli. Jak dziewczyna może się zepsuć niczym nieświeże jedzenie? Wiedziałam jednak, jak się zachowywać, aby nie przynieść mu wstydu, nawet jeśli nie miałam na sobie czadora ani prawdziwego hidżabu. Uwielbiam wujka Abbasa! Słyszałam, jak powiedział do ojca: „Bracie! Dziewczyna musi mieć dobre wnętrze. Hidżab nie ma z tym nic wspólnego. Jeśli ma złe usposobienie, pod zasłoną czadora może zrobić mnóstwo rzeczy, które okryją jej ojca hańbą. Skoro przeprowadziłeś się do Teheranu, musisz się zachowywać jak jego mieszkańcy. Minęły już czasy, gdy dziewczęta zamykano w domach. Pozwól jej chodzić do szkoły i ubierać się jak inni, w przeciwnym razie będzie się jeszcze bardziej wyróżniać”.

      Wujek Abbas był bardzo mądry i rozsądny. Nic dziwnego. Mieszkał w Teheranie już od dziesięciu lat. Przyjeżdżał do Kom jedynie w przypadku śmierci jednego z członków rodziny. Babcia, świeć Panie nad jej duszą, mawiała wówczas: „Abbasie, dlaczego częściej mnie nie odwiedzasz?”.

      A wujek Abbas odpowiadał z tubalnym śmiechem: „Co ja na to poradzę? Powiedz krewnym, aby częściej umierali”. Babcia klepała go wtedy w policzek i szczypała tak mocno, że jeszcze przez długi czas widniał na nim czerwony ślad.

      Żona wujka Abbasa pochodziła z Teheranu. Gdy przyjeżdżała do Kom, zawsze nosiła czador, ale wszyscy wiedzieli, że w Teheranie nie zakładała prawdziwego hidżabu. Jej córki w ogóle nie zwracały na to uwagi, nawet gdy szły do szkoły.

      Po śmierci babci jej dzieci sprzedały dom, w którym się wychowaliśmy, i każdy krewny otrzymał swoją część spadku. Wujek Abbas zwrócił się wówczas do ojca z propozycją: „Bracie, tutaj już się nie da mieszkać. Spakuj się i jedź do Teheranu.