Stara Flota Tom 6 Wolność. Nick Webb

Zivika.

      – Hej, prowadzę myśliwiec! – zaprotestował pilot. – Przytul się gdzie indziej, co?

      Pchnął intruza łokciem nieco zbyt mocno.

      – Nic z tego. Mogę sięgnąć do panelu działka. – Chojrak wyciągnął ręce i uruchomił broń rufową. Miała mniejszy kaliber niż główne działa, ale nadal była śmiercionośnie skuteczna.

      – A niby jak ma to nam pomóc, tato?

      – Te drony wciąż siedzą nam na ogonie, tępaku, i już nas doganiają. Są szybsze niż fala eksplozji. Pewnie automatyczny system, który nimi steruje, ma zaprogramowany instynkt przetrwania.

      Jakby na potwierdzenie jego słów salwa wystrzałów uderzyła w poszycie na rufie myśliwca. Ethan zaczął kluczyć, by zgubić pościg, podczas gdy Chojrak obrócił działko na tylnej wieżyczce, aby zyskać możliwość skutecznego strzału.

      – Widzę, że brakuje systemu wspomagającego celowanie.

      – Bo w tym działku nigdy go nie używamy, tato. Wszyscy wiedzą, że tym się strzela tylko na oślep, aby utrudnić pogoń, a do normalnej walki raczej się nie nadaje.

      – Cudnie. – Chojrak popatrzył na małego drona, który znalazł się dokładnie między kreskami celownika, i…

      – Trafiony, rozwalony.

      Malutki wrak przekoziołkował obok, a Ethan nieco zmienił kurs. Przez iluminator Chojrak zauważył coś niepokojącego.

      – O cholera. To nie drony.

      – Co takiego?

      Volz wychylił się, aby przyjrzeć się dokładniej niewielkiej postaci, szarpiącej się w uszkodzonej maszynie. Istota była podobna do tych, które sfotografował wcześniej Zivik, tylko o wiele mniejsza. Mniej rozwinięta. A to prowadziło do tylko jednego, nieprzyjemnego wniosku…

      – To ich dzieci. Albo młode. Miot. Nieważne, jak je nazwiemy. Te drony pilotują małe paskudy Roju. – Przesunął lufę działka, aby zestrzelić kolejnego agresora. I jeszcze jednego. Dzieci Roju, czy inna ohyda, nie należały do najlepszych pilotów ani strzelców, jednak były groźne.

      Kolejna seria uderzyła w kokpit. Jeden z nabojów niemal musnął Volza w nos. Powietrze, które już napłynęło do kokpitu, znowu zaczęło uciekać, a palce Chojraka znowu spuchły i wyglądały jak parówki. Na szczęście dmuchany hełm wytrzymał.

      – Dobra, tato, jaki plan? Fala ognia zaraz nas dogoni, jesteśmy uwięzieni w środku gigantycznego okrętu, a na dodatek ściga nas pomiot szatana w miniaturowych myśliwcach.

      – Plan?

      Ethan westchnął boleśnie.

      – O Boże…

      Volz wskazał palcem przed siebie.

      – Po prostu leć jak najszybciej. Ktoś się po nas zjawi. – Kolejna seria przebiła się do kokpitu i zniszczyła panel detektorów. – Mam nadzieję.