Niebezpieczna gra. Emilia Wituszyńska

łukiem brwiowym. To dziwne, ale w tym świetle wyglądał całkiem korzystnie.

      – Arabella – szepnął do jej ucha. – Arctic Monkeys.

      – Co? – Spojrzała mu w oczy i zgłupiała. Nie miała pojęcia, o czym on do niej mówi. Zdążyła zapomnieć, że pytała o utwór lecący za jej plecami.

      – Piosenka, do której tańczymy. Zapytałaś, cukiereczku. – Uśmiechnął się z głupkowatym wyrazem twarzy. Piosenka przyśpieszyła, a ona pogrążyła się w swojej wersji tańca, na co on tylko patrzył. Kiedy utwór dobiegł końca, dziewczyna z powrotem sięgnęła po piwo i wypiła duszkiem do końca. Widział, jak jej oczy błyszczą pod wpływem wypitego alkoholu, a policzki zaróżowiły się od tańca. Nie mogąc znieść fali gorąca, jaka go zalała, poszedł po kolejne piwo i usiadł obok niej, ale ona wstała w tej samej chwili, gdy się pochylał. Ziewnęła sztucznie, co dało się rozpoznać.

      – Wiesz co? Idę spać – mruknęła. – Dzięki za to. – Niedbale wskazała ręką na telewizor, a on sięgnął po pilota i wyciszył muzykę, kiwając głową w zamyśleniu.

      – Dobrej nocy. – Próbował się uśmiechnąć, ale nie potrafił. Z żalem obserwował, jak znika za drzwiami swojej sypialni.

      Weronika zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie. Miała zawroty głowy. Co ja wyprawiam? Alkohol na służbie, bo poniekąd nadal była w pracy, i taniec z gościem, którego nie cierpi. Rozbierała się nerwowymi i trochę pijackimi ruchami, rozrzucając wszystko po pokoju. Założyła na siebie jedynie majtki i jego koszulkę, a następnie wsunęła się do łóżka z nadzieją, że szybko zaśnie. Sen jednak nie przychodził. Przewracając się z boku na bok, wsłuchiwała się w odgłos ciszy.

      Przemek wypił jeszcze cztery piwa, zanim sięgnął po telefon i wykręcił numer. Miał nadzieję, że osoba, do której dzwonił, sprawi, że uda mu się zapomnieć o dziewczynie śpiącej w pokoju obok.

* * *

      Kiedy usłyszała głosy w korytarzu, poderwała się. Nie miała zielonego pojęcia, kiedy udało jej się zasnąć. Zmęczenie i wypity alkohol jednak wzięły górę i ukołysały ją do snu. Zerwała się na równe nogi i z rozmachem wypadła z pokoju. Scena, która ukazała się jej oczom, sprawiła, że stanęła w pół kroku. Jej oczom ukazał się Przemek obściskujący się z blondynką z klubu go-go. Tą samą blondynką.

      – Nie krępujcie się – powiedziała, opierając się o framugę ze skrzyżowanymi nogami w kostkach. Była wkurwiona, bo aktor nie kłopotał się z tym, żeby zabrać ją do swojego pokoju, tylko rżnął ją praktycznie w korytarzu. No, nie dosłownie, ale prawie. Powodem jej złości nie był oczywiście fakt, że zobaczyła go z nią. Absolutnie nie o to chodziło, mógł ją jednak zabrać do pokoju, uszanować sen innych. Weronika przynajmniej tak to sobie tłumaczyła w myślach. Swoimi słowami przerwała im akurat w momencie, gdy jego twarz zagłębiła się między piersiami kobiety. No kurwa. Rzeczywiście nie chodzi o cycki. Obydwoje spojrzeli na nią. Przemek zaskoczony i trochę zmieszany, ale tylko trochę. Widziała ten jego skurwysyński uśmieszek na twarzy. Z kolei kobieta patrzyła na nią z wyższością.

      – A ta to kto? – zapytała, bezceremonialnie głaszcząc go po włosach.

      – To… Nie przejmuj się nią. – Odwrócił wzrok od Weroniki, a jej w końcu puściły nerwy. Poza tym Przemek powinien już wiedzieć, żeby nie denerwować dziewczyny na kacu.

      – Ja ci, kurwa, dam „nie przejmuj się”! – Z krzykiem chwyciła mężczyznę za koszulę i odsunęła go od cycatej blondynki. Próbował się oswobodzić, ale ona, już prawie trzeźwa, bez trudu powaliła pijanego mężczyznę na ziemię. Jęknął z bólu, gdy przyszpiliła go stopą na karku do ziemi. Z wściekłością spojrzała na tancerkę, która przywarła do ściany ze strachem.

      – A ty, tancereczko, wypierdalaj z tego mieszkania. – Weronika pstryknęła palcami przed jej oczami. – No raz, dwa, trzy! Zanim zadzwonię po policję i powiem, że poza zwykłym tańcem jeszcze się prostytuujesz, a wtedy cię zamkną, bo to w Polsce nielegalne…

      – Weronika, kurwa. – Usłyszała pod sobą charczący głos mężczyzny.

      – Leż i zamknij się. – Jej wzrok z powrotem utkwił w twarzy kobiety, która chyba bała się ruszyć i ze strachem patrzyła na Przemka.

      – No już! Wypierdalaj! – Klasnęła w dłonie i odsunęła się, by dziewczyna mogła przejść. Blondynka odsunęła się od nich i trzęsącym się ze zdenerwowania głosem powiedziała:

      – Przemek, nie dzwoń do mnie więcej. – Chwilę później drzwi frontowe zatrzasnęły się z hukiem.

      – Weź tę nogę, wariatko! – Weronika spojrzała na Przemka i zdjęła z niego stopę.

      – Idź, kurwa, spać, bo patrzeć na ciebie nie mogę. Trzeba było tę kurewkę zabrać do swojego pokoju, a nie pieprzyć ją w korytarzu. – Chciała zatrzasnąć za sobą drzwi, ale przytrzymała je jego silna ręka. Wszedł za nią do pokoju, chwycił kobietę za przegub i wyciągnął z powrotem na korytarz.

      – Wiesz, co ja myślę? Że ty jesteś totalnie popierdolona. – Przycisnął ja do ściany i przytrzymywał w ramionach. Wera patrzyła na niego z uniesioną prawą brwią. Myślał, że ma nad nią władzę, przytrzymując ją w ten sposób, ale jedno mocniejsze pchnięcie i chłopak znów by leżał na glebie. Dała mu jednak złudne poczucie kontroli.