Księgowość małej firmy 2014. Anna Jeleńska

w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki. Przysługuje ona w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. W przypadku zaś podróży zagranicznej odbywanej do 2 lub więcej państw pracodawca może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe.

      Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do nowego rozporządzenia. W poniższej tabeli podajemy stawki diet obowiązujące od początku marca 2013 r.:

      Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej oraz limitu na nocleg w poszczególnych państwach

      Przy podróżach do:

      – Gibraltaru dieta i kwota limitu na nocleg wynosi jak w Wielkiej Brytanii,

      – Hongkongu dieta wynosi 55 USD, a kwota limitu na nocleg 250 USD,

      – Tajwanu dieta wynosi 40 EUR, a kwota limitu na nocleg 142 EUR.

      Należność z tytułu diet oblicza się w następujący sposób:

      1) za każdą dobę podróży zagranicznej przysługuje dieta w pełnej wysokości;

      2) za niepełną dobę podróży zagranicznej:

      a) do 8 godzin – przysługuje 1/3 diety,

      b) ponad 8 do 12 godzin – przysługuje 50% diety,

      c) ponad 12 godzin – przysługuje dieta w pełnej wysokości.

      Pracownikowi, któremu zapewniono w czasie podróży zagranicznej bezpłatne, całodzienne wyżywienie, przysługuje jedynie 25% diety ustalonej zgodnie z powyższymi zasadami. Jeżeli natomiast zapewniono mu tylko niektóre posiłki, to kwotę diety zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia (np. w przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono mu wyżywienie), przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

      ● śniadanie – 15% diety;

      ● obiad – 30% diety;

      ● kolacja – 30% diety.

      Pracownikowi, który otrzymuje w czasie podróży zagranicznej należność pieniężną na wyżywienie, dieta nie przysługuje. Jeśli zaś ta należność pieniężna jest niższa od diety, to pracownikowi przysługuje wyrównanie do wysokości należnej diety.

      Za każdy dzień (dobę) pobytu w szpitalu lub innym zakładzie leczniczym w czasie podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje 25% diety.

      Natomiast za nocleg podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do nowego rozporządzenia.

      W razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% ww. limitu. Ryczałt ten nie przysługuje za czas przejazdu. W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej wskazany limit.

      Pracownik nie ma jednak prawa do zwrotu kosztów noclegu ani do ryczałtu za nocleg, jeśli pracodawca lub strona zagraniczna zapewniają mu bezpłatny nocleg.

      Pracownikowi przysługuje ponadto ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu z i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego w wysokości jednej diety w miejscowości docelowej za granicą oraz w każdej innej miejscowości za granicą, w której pracownik korzystał z noclegu. W przypadku gdy pracownik ponosi takie koszty dojazdu wyłącznie w jedną stronę, ma on prawo do ryczałtu w wysokości połowy diety.

      Na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej pracownikowi przysługuje natomiast ryczałt w wysokości 10% diety za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży zagranicznej.

      Powyższe ryczałty na pokrycie kosztów dojazdów nie należą się, jeśli pracownik:

      1) odbywa podróż zagraniczną służbowym lub prywatnym pojazdem samochodowym, motocyklem lub motorowerem;

      2) ma zapewnione bezpłatne dojazdy;

      3) nie ponosi kosztów, na pokrycie których są przeznaczone te ryczałty.

      Pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów przewozu samolotem bagażu osobistego o wadze do 30 kg, liczonej łącznie z wagą bagażu opłaconego w cenie biletu, jeżeli podróż zagraniczna trwa ponad 30 dni lub jeśli państwem docelowym jest państwo pozaeuropejskie.

      W przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą. Zwrot tych kosztów następuje ze środków pracodawcy, z wyjątkiem świadczeń gwarantowanych udzielonych zgodnie z unijnymi przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej.

      Nie podlegają zaś zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów.

      W razie zgonu pracownika za granicą, pracodawca ma obowiązek pokryć koszty transportu zwłok do kraju.