Tajemnica Marii Magdaleny. Paweł Lisicki

jest kryterium wielokrotnego potwierdzenia. Mówi ono, że wiarygodne może być to świadectwo, które zostało potwierdzone w różnych źródłach i różnych przekazach tradycji, na przykład osobno w listach świętego Pawła, osobno w Ewangelii Jana i osobno w ewangeliach synoptycznych. Wtedy dopiero taka informacja wydaje się autentyczna.

      Na pierwszy rzut oka jest to rozumowanie poprawne: tak jak wiarygodny jest fakt przekazany przez co najmniej dwóch niezależnych świadków, tak też ma się rzecz ze świadectwami historycznymi. Jeśli uda się wykazać, że co najmniej dwie Ewangelie wspominają o tym samym fakcie, ale odwołując się do różnych tradycji, można z dużym prawdopodobieństwem zakładać, że miał on miejsce. Innymi słowy: jeśli przyjąć, jak to robi większość biblistów, że najstarszym źródłem był Marek (M), że niezależnie od niego drugim źródłem było tzw. Q (od Quelle) zawierające wspólną część Mateusza i Łukasza, nieobecną u Marka, oraz że należy do tego dodać jeszcze to, co wyłącznie właściwe dla Łukasza (Ł) i dla Mateusza (Mt), mielibyśmy do czynienia z następującymi niezależnymi tradycjami: M (Marek), Q (to, co wspólne dla Mateusza i Łukasza), Ł (to, co wyłącznie Łukaszowe) i Mt (to, co wyłącznie Mateuszowe). Autentyczne byłoby zatem to, co znajduje się we wszystkich osobnych tradycjach łącznie, traktowanych tak jak niezależne świadectwa, to zaś, co zostało przekazane tylko przez jedno źródło – na przykład historia przesłuchania Jezusa przez Heroda (Ł), wskrzesznie Łazarza (J – Jan), młodzieniec owinięty w prześcieradło (M), spotkanie z Samarytanką (J), wreszcie informacja o wypędzeniu demonów z Marii Magdaleny (Ł) – zdaje się z góry wątpliwe i podejrzane. Słuszne jest tutaj, mam wrażenie, przyjęcie, że to, co wielokrotnie potwierdzone, zdaje się niemal pewne; wcale jednak z tego nie musi wynikać wniosek przeciwny, mianowicie że opowieść, której owego wielokrotnego potwierdzenia brakuje, powinna być odrzucona. Dlaczego?

      Tym, co uderza przy lekturze Ewangelii, jest głęboki konserwatyzm ich autorów: nawet tam, gdzie można założyć, że wiedzieli o sobie, jak na przykład kiedy to Mateusz i Łukasz korzystają z Marka, zmiany, które wprowadzają do tekstu, są często niewielkie. Inaczej: nie znam jednego przykładu, kiedy to opowieść Marka pojawiłaby się u Łukasza lub Mateusza tak daleko zredagowana i przekształcona, że można by stwierdzić, iż doszło do jej wypaczenia, zmiany sensu, usunięcia istotnych elementów narracji. Owszem, przy opisach uzdrowień Mateusz i Łukasz omijają elementy, które w opowieści Marka zdają się im zbyt drastyczne lub mogłyby zostać wykorzystane przez przeciwników jako dowód posługiwania się przez Jezusa magią (Mk 8, 23), zmieniają też bardzo krytyczną wymowę fragmentów na temat samych uczniów, ale na tym ich działalność redaktorska się kończy. Wniosek: zarówno Łukasz, jak i Mateusz z podobną, można sądzić, pieczołowitością i ostrożnością, podchodzili też do innych przekazów i tradycji jak do Marka; starali się wyjaśnić to, co wydawało im się zawikłane, niejednoznaczne, może chropawe oraz niezgrabne; dodawali komentarze, które wydarzenie umieszczały w odpowiednim świetle, dopowiadały to, co zdaniem późniejszych ewangelistów było nie dość jasno powiedziane przez Marka – choćby fakt, że to uczeń, a nie przypadkowy uczestnik zdarzeń obciął ucho słudze arcykapłana – nigdzie jednak nie tworzyli nowych opowieści sprzecznych z tym, co odziedziczone. Oni nie wymyślali, nie tworzyli fikcji, co najwyżej dostosowywali to, co im przekazano, do swego zamiaru teologicznego i potrzeb czytelników, dla których pisali. Ich rola redaktorska zatem, choć nie bez znaczenia, miała ściśle wytyczone granice.