Oko Dajana. Pingpongista. Józef Hen

musi być Żydówka. Bardzo byli zdumieni, kiedy im powiedziałam, że to czysto polskie imię i że oznacza po łacinie królową. Mają irytująco mało wiadomości, to utrudnia obcowanie z nimi. Nie wspominając już o brakach w wychowaniu… Człowiek taki jak pan, młody, zdolny. Dziwię się, że pan znosi…

      – Niestety, brak mi danych – powiedziałem wesoło.

      – Jakich danych?

      – Najważniejszych. Nie jestem Żydem.

      – Ani trochę? – spytała, nie dowierzając.

      – Niestety. Sam nos to trochę za mało – mówiłem śmiejąc się. Birenbaum, przypomniałem sobie nagle Kapuchę. Wydedukował sobie z Brzozowskiego jakiegoś Birenbauma. Birenbaum nie obroni ojczyzny. Zdążył mi wtedy powiedzieć, co właściwie za mną się wlecze, ale ja, tępak, nie zrozumiałem.

      – Wie pani, pozwoliłem się wychować w duchu internacjonalizmu i ostatecznie mogę sobie być Żydem. No, ale nie jestem. Czasami brak tego łuta szczęścia.

      Zastałem Wiewiórkę w domu. Nie powiedziałem jej, o co chodzi. Tyle że musimy iść na wódkę. Razem. I że ten wieczór będzie dla mnie.

      – Czy coś oblewasz? Jakiś awans?

      – Coś w tym rodzaju.

      Wypiliśmy nasze wódki w bufecie Bristolu. Potem złożyliśmy wizytę mojemu stryjowi, który miał fioła na punkcie papierów rodzinnych. Kto by pomyślał, że to jeszcze się przyda. Dał mi wszystkie możliwe wyciągi i fotokopie. Wcisnąłem je dość niedbale do wewnętrznej kieszeni marynarki. Poszliśmy z Wiewiórką do kina, a później na godzinę do mnie. Łaziłem potem po mieście, zaczepiając pijaków i żartując z milicjantami. Nic a nic nie chciało mi się spać. Wyobrażałem sobie jutrzejszą rozmowę z Kapuchą, jak wybałusza na mnie oczy, i śmiech mnie ogarniał. Zaczęło padać, deszcz ze śniegiem, brodziłem w błocie, trzeba było w końcu wracać do domu. Ledwom przytknął głowę do poduszki, która pachniała jeszcze włosami Hanki, zapadłem w sen tak twardy, że gdyby nie budzik, spóźniłbym się do pracy. A dzisiaj nie chciałem się spóźnić. Już dawno nie mknąłem do biura z taką ochotą.

      Złapałem Kapuchę jak zwykle w bufecie przy piwie.

      – No? – warknął. – Znowu jakieś nerwy?

      – Mam coś dla pana – powiedziałem znacząco.

      – Co?

      – Papiery jednego gościa – waliłem bez zająknięcia. – Na pewno was zainteresują.

      Wchłonął resztę piwa jednym haustem.

      – Jadziem – powiedział energicznie.

      Zaprowadził mnie do swojego pokoju. Na ścianie wisiało godło państwowe i kilka plakatów. Żadnych pierwszych sekretarzy, premierów i innych figur, które dziś są, a jutro ich nie ma.