We dwoje. Николас Спаркс

Nie mogę zrobić śniadania – zwracała się do niego głosem mojej córki – bo muszę iść do pracy.

      – Ale to tatusiowie powinni pracować – powiedział Ken.

      – Trzeba było o tym pomyśleć, zanim rzuciłeś pracę.

      Poczułem ucisk w żołądku, byłem pewien, że London naśladuje Vivian i mnie.

      – Kąpiel gotowa. – Wszedłem do pokoju.

      – Powiedziałam ci, że nie będę się kąpała!

      – No już, chodź…

      – Nie!!! – wrzasnęła. – Nie będę się kąpać i mnie nie zmusisz! Zmusiłeś mamusię, żeby poszła do pracy!

      – Nie zmusiłem mamusi…

      – Właśnie, że zmusiłeś! – krzyknęła, a gdy się odwróciła, zobaczyłem, że płacze. – Powiedziała mi, że musiała pójść do pracy, bo ty nie pracujesz!

      Inny ojciec pewnie zareagowałby inaczej, ale ja byłem wykończony i słowa London zabolały mnie tym bardziej, że już czułem się wystarczająco podle.

      – Pracuję! – odparłem podniesionym głosem. – A do tego zajmuję się tobą i sprzątam dom!

      – Chcę do mamusi! – krzyknęła i dopiero teraz dotarło do mnie, że Vivian przez cały dzień nie zadzwoniła do domu. Ja też nie mogłem się do niej dodzwonić; impreza trwała pewnie w najlepsze.

      Wziąłem głęboki oddech.

      – Mamusia wróci jutro i pojedziecie razem na farmę. Chyba chcesz być czysta i pachnąca na jej przyjazd?

      – Nie! – wrzasnęła na całe gardło. – Nienawidzę cię!

      Zanim się zorientowałem, przyskoczyłem do niej i chwyciłem ją za ramię. Szarpała się i krzyczała, ale zawlokłem ją do łazienki, jak zły rodzic z filmów na YouTubie.

      – Albo sama się rozbierzesz i wejdziesz do wanny, albo ja cię rozbiorę. Nie żartuję.

      – Idź sobie! – krzyknęła. Słysząc to, położyłem na szafce jej piżamę i wyszedłem z łazienki. Przez kilka minut stałem pod drzwiami i słuchałem, jak na przemian płacze i mówi do siebie.

      – Wchodź do kąpieli, London – ostrzegłem ją. – Jeśli tego nie zrobisz, sama będziesz musiała posprzątać klatkę.

      Odburknęła coś, ale posłusznie weszła do wanny. Nasłuchiwałem jeszcze przez chwilę i niedługo potem usłyszałem, jak bawi się zabawkami; w jej głosie nie było już złości, którą słyszałem wcześniej. W końcu drzwi się otworzyły i stanęła w nich London w piżamie i z mokrymi włosami.

      – Możemy nie zostawiać włosów mokrych tylko je wysuszyć?

      Zacisnąłem zęby.

      – Oczywiście, kochanie.

      – Tęsknię za mamusią.

      Przykucnąłem i przytuliłem ją, wdychając świeży zapach mydła i szamponu.

      – Wiem – odparłem, tuląc ją do siebie i zastanawiając się, jak beznadziejnym jestem ojcem, skoro doprowadziłem do płaczu moją cudowną, małą córeczkę.

      *

      Kiedy leżeliśmy razem w łóżku, sięgnąłem po ulubioną książeczkę London Two by Two i przeczytałem jej opowieść o Noem i jego arce. Najbardziej lubiła fragment, kiedy na ukończoną arkę zaczynały wchodzić pierwsze zwierzęta.

      – Jedne za drugimi – czytałem na głos. – Szły parami z całego świata. Lwy i konie, psy, słonie, zebry i żyrafy…

      – I chomiki – dodała London.

      – I chomiki – przytaknąłem. – Parami wchodziły na arkę. „Jak się tam zmieszczą?”, zastanawiali się ludzie. Ale Bóg pomyślał także o tym. Kiedy ostatnie zwierzęta weszły na arkę, okazało się, że w środku jest jeszcze dużo miejsca i wszystkie stworzenia były szczęśliwe. Schroniły się na arce, kiedy na zewnątrz zaczął padać deszcz.

      Gdy kończyłem czytać, London już przysypiała. Wyłączyłem światło i pocałowałem ją w policzek.

      – Kocham cię, London – szepnąłem.

      – Ja też cię kocham, tatusiu – wymruczała.

      Po cichu wyszedłem z pokoju. Parami, pomyślałem, idąc na dół po schodach. London i ja, ojciec i córka, oboje robiliśmy, co w naszej mocy.

      Ale nawet wówczas czułem, że ją zawodzę, że zawodzę we wszystkim.