Mama sobie życzy. Ignacy Maciejowski

kto zechce, znajdzie pod niem treść i myśl. Zresztą lubię się zastosowywać do otoczenia.

      – Co innego na moich ustach, uśmiech boleści.

      – A na moich przebaczenia.

      – A przecież gdym pana pierwszy raz zobaczyła, byłeś smutny i zamyślony.

      – Byłem sam, a więc byłem sobą.

      – Bądźmy więc poważni, tem więcej, gdy…

      – Gdy?

      – Moje dzieci! głos z salonu.

      – Czego sobie mama życzy?

      – Zawieszam pracę, słońce zachodzi.

      – Wracamy, nie tęsknij.

      – A zkądże wiesz, że ja tęsknię.

      – Bo cię znam.

      … No to chodź, daj czoło do pocałowania. Pan Juljusz, mówisz, jest zjadliwy?

      – Okropny, dokucza mi.

      – A ty, moje dziecię, przebaczasz mu?

      – Zawsze.

      Jechali kłusem wśród zbóż i zieloności łąki.

      – Mama sobie życzy.

      – Jechać stępo?

      – Przyrzeczenie powagi.

      – Słucham.

      – Mama sobie życzy, tak, mama sobie życzy – długie milczenie – abym poszła za mąż.

      Silny rumieniec zakwitł na marmurowej buzi.

      Młody człowiek lekko zbladł.

      – Mama sobie życzy – powtórzył.

      – Skończyłam już lat dwadzieścia, nikogo nie mam na bożem świecie, prócz matki, i mama moja nikogo oprócz mnie. Cóż więc dziwnego, że drży, boi się o siebie, o swoje zdrowie, bo się boi zostawić mię sierotą. Mama widzi we mnie jedyny skarb i umiera z obawy o niego – długie milczenie. Mama sobie życzy, nawet pragnie; nic mi nie mówi, lecz często widzę łzy w jej oczach. Milczy, cierpi i czeka – a ja…