– Абяцала, значыць, прыйду, – паціснула плячыма Надзея, быццам я засумняваўся ў нечым непахісна стабільным і моцным. – Ідзіце, мыйцеся…
Яна пастукала ў расчыненыя дзверы і зайшла ў пакой, калі я, прыняўшы душ і пераапрануўшыся ў свой стары спартыўны касцюм, ставіў чайнік.
Мае паўдома, што я здымаў, складаліся з невялічкай веранды з двума выхадамі – на вуліцу і ў агарод, і даволі вялікага пакоя, частка якога была адгароджана лёгкай занавескай з тканіны, – тут стаяў стол, два крэслы, газавая пліта і мыйка. Атрымлівалася нібыта кухня. Тут жа, у куце, быў устаноўлены сучасны душ, на сцяне вісеў вялізны электрычны воданагравальнік. Як кажуць, усе выгоды, акрамя яшчэ адной, што знаходзілася ў самым дальнім куце садка, сярод двух вялізных, бы копы сена, кустоў чорных парэчак. У пакоі – вялікая канапа, першая набытая мной асабістая рэч з нерухомасці, а таксама два мяккія крэслы, часопісны столік і вялікі стол з камп’ютарам – усе мае набыткі. Старая плеценая з лазы этажэрка засталася ад гаспадароў – яны прапаноўвалі прыбраць яе, як будзе замінаць, але мне этажэрка спадабалася: яна вельмі ўмяшчальная для кніг, ды і было ў ёй нешта самавітае. Пэўна, матэрыял – лазовыя пруткі рознай таўшчыні – выклікаў пачуццё датычнасці да мінулага.
Надзея зайшла з пакетам і, не пытаючыся, стала выкладваць на стол бохан хлеба, бутэльку гарэлкі і нешта ў цэлафанавым мяшэчку.
– Навошта вы? – па-сапраўднаму разгубіўся я.
– Ну, будзем лічыць, на ўлазіны прыйшла, першы раз у вашай хаце, нельга ж з пустымі рукамі. Як раней людзі хадзілі: хлеба бохан цэлы абавязкова… Ну а гарэлка… Вам выпіць трэба, мабыць, дык паясце трохі. Я катлет сёння нарабіла, не разагравала… Мне самой смачна іх халоднымі есці, можа, і вам даспадобы будзе… закусіце.
– Я люблю халодныя катлеты. Дастанеш такую з каструлі ў халадзільніку – на ёй тонкая белаватая паска застылага тлушчу… Смаката! А вось разагрэтыя не люблю. Як гарачыя – дык толькі каб адразу з патэльні,– зачасціў я, каб схаваць сваю ўзрушанасць, наразаючы хлеб і дастаючы талеркі.– А ў мяне… няма чарак, – разгублена ўсміхнуўся я Надзеі.– Але ёсць два кубкі… для кавы.
– Ух ты, які асаблівы мужчына, – пляснула ў ладкі яна, ці то сапраўды надта здзіўленая, ці то прыкідваючыся. – Зараз прынясу…
Я не паспеў запярэчыць, як яна павярнулася і выйшла. І толькі цяпер я заўважыў, а правільней – зразумеў сапраўдную прычыну свайго ўзрушэння і хвалявання: на ёй была апранута сукенка! Няхай не новая, не святочная, але не тая майка і спартыўныя штаны, у якіх яна стаяла ля плота чвэрць гадзіны таму. «Эх ты, следчы…» – паўшчуваў я сам сябе, хутка пераапрануўся ў джынсы і чыстую сарочку з кароткімі рукавамі. Паспеў аднесці ўсё на журнальны столік – тут нам будзе зручна ў крэслах.
Надзея быццам і не заўважыла майго пераапранання. Мы выпілі, і я пачаў есці, адчуўшы сапраўдны голад. Яна ж толькі злёгку прыкусіла.
– Вы ешце,