– вам што – мала майго слова? – спытаў лекар. заўважыўшы яго стан. —
– дык больш у мяне гарантый няма.
пасля чаго яны падняліся наверх. валовіч пралічыў. што паверх апошні. ішлі па калідоры. ім адчынялі. з-за дзвярэй часам даносіліся бязладныя крыкі. лекар з валовічам прайшлі далей. і завярнулі ў нішу. тут таксама чуліся галасы. дужая маладая медсястра кіўнула лекару.
– а гэта хто, сцяпанавіч? – спытала яна. паказаўшы на валовіча. на што лекар на імя васіль сцяпанавіч адказаў: – ён са мной. – і дадаў дзелавіта:
– сямнаццатую адшпунтуй.
і медсястра правяла іх. за некалькі крокаў. і адчыніла дзверы. у сямнаццатую палату. лекар шырокай покіўкай запрасіў валовіча. але той адмовіўся.
– вы – першым, – сказаў ён. —
– а я – лепш і тут пачакаю.
лекар усміхнуўся. і паціснуў плячыма. і яны ўвайшлі. валовіч убачыў цесны пакойчык. які больш нагадваў турэмную камеру. такія звычайна паказваюць у дэтэктыўных стужках. ракавіна. кран. ложак. на якім спінай да іх прыгадвалася чыясьці постаць. на гукі адчыненых дзвярэй постаць ускінулася з ложка.
дзяўчына на прозвішча канстанцыя віж стаяла перад імі. бальнічны халат і заблытаныя валасы амаль не сапсавалі яе знешняга выгляду.
– андруш, гэта ты? ці мне прыснілася? валовіч быў здзіўлены. але адразу «злавіў» і падтрымаў яе блазнаваты тон.
– не, не прыснілася, – сказаў ён. —
– толькі цяпер я – напалеон. дзякуючы
табе. канстанцыя захоплена пляснула ў далоні. —
– брава! брава! дык і цябе ўсё-такі ўпакавалі ў «дурку».
але ў іх гутарку ўмяшаўся лекар.
– значыць, гэта тая самая жанчына. з якой вы разам ехалі ў цягніку? – спытаў ён у валовіча. – не адмаўляю, —
пагадзіўся той. лекар задаволена хмыкнуў:
– што і варта было даказаць. а цяпер – вернемся. да нашых спраў. можаце развітацца з вашай знаёмай.
канстанцыя занервавалася. слёзы раптам выступілі на яе вачах. – андруш, – запыталася яна. —
– а мы яшчэ з’ездзім з табой. да айца віталя?
выганяць чорціка? – і дадала. ужо з адчаем: —
– мы пабачымся? даруй за ўсё, калі здолееш. на што валовіч, ужо ў дзвярах, паабяцаў:
– вядома, з’ездзім. і выганім. аднаго ж мы выгналі. ты толькі не сумуй.
назад ішлі моўчкі. зноў падняліся ў кабінет. дзе лекар адразу пачаў тлумачыць яму сэнс апошніх падзей. —
– справа ў тым, —
гаварыў ён, – што экзарцызм, на яго думку, своеасаблівыя прымхі. а калі ёсць у гэтым які эфект, то хуткаплынны. і нязначны. урэшце, вы самі ўпэўніліся. калі вазілі сваю падапечную да святара. хіба не так? многія вераць у тое, што ў чалавеку можа