Пранціш Вырвіч, аднак, адчуваў, што больш язмінавы куст з вохкімі кветкамі не выкліча ў яго рамантычных пачуццяў. Пранціша Вырвіча ванітавала.
Ці ад зелля з язмінавым пахам, ці ад таго, што ўспомніў.
Саламея клапатліва абцерла драгуну, які ледзь прыўзняўся з падлогі, твар мокрай анучкай і падхапіла пад руку.
– Паспрабуйце ўстаць, пан Вырвіч… Што, так кепска вам?
– Кепска? Мне? – Пранціш сплюнуў на падлогу і горка, страшна засмяяўся. – У параўнанні з нашым мудрым Бутрымам – я проста ўладальнік папараць-кветкі! На зоры, халера, ён глядзіць з палубы… Па джунглях гуляе…
Арыстоцеля звычайная гетэра змусіла вазіць яе на спіне – мудрасць бяссільная перад чалавечымі слабасцямі. Пранціш, хапаючыся за збалелую галаву, хадзіў туды-сюды перад уражанымі слухачамі.
– Так што ўсе гэтыя цуд-аперацыі за Бяскоўскага робіць Лёднік. На ўсялякі выпадак – раптам пацыент ачомаецца – змушаюць яго захутвацца да вачэй… А вось колер яго воч не памяняеш. Упэўнены, што й тое вынаходніцтва з падкаленнай анеўрызмай ён сваім гаспадарам аддаў.
– А я думаў, чаго гэта раптоўныя пробліскі генія ва ўсялякіх няздараў! – з горыччу прамовіў Жылібер. – На тым тыдні яшчэ адзін, гэткі доктар Баландзоне з камедыі масак, парадаваў дакладам пра асаблівасці крывацёку. Таксама з Таварыства прагрэсіўных нягоднікаў…
– І ў нас дэкан факультэта хваліўся, што ў Таварыстве прагрэсіўнай медыцыны пра новае ўжыванне аканіту даклад будуць рабіць, і яго запрасілі паслухаць, – ціха дадаў будучы фармацэўт Давыд Ляйбовіч, бледны прыгорблены юнак з вечна здзіўленымі цёмнымі вачыма – ён увогуле гаварыў усё ціха, нібыта ўслухоўваўся ва ўласныя словы. – А я ведаю, што доктар Лёднік яшчэ ў Полацку пра аканіт артыкул напісаў.
Саламея ўскочыла, ламаючы рукі:
– Мы тут сядзім, а яго, магчыма, катуюць! Забіваюць! Калечаць!
Палачанка была здатная і на штурм палаца пайсці. Давыд скасавурыўся і нават трохі адсунуўся ад ваяўнічай кабеты. Пранціш пастараўся супакоіць пераляканую саламяную ўдаву:
– Нічога з ім не зробяць. Бутрым – курка, якая нясе залатыя яйкі. Дэ Вард сам жа адразу сказаў, што добрых рабоў належыць берагчы. Яны ж ведаюць – Бутрым нізавошта не нашкодзіць пацыенту, нават дзеля ворага са скуры вылузаецца, абы вылечыць… І дурман ім трэба, каб нехта варыў, ён жа не захоўваецца доўга, не назапасіш. І ідэі Бутрымавы, колькі красці будуць – у яго новыя з’явяцца. І пра нейкі паламаны механізм згадвалі… Ён ім дужа, дужа патрэбны! Настолькі, што, думаю, яны самі пастараліся загнаць яго ў такую пастку, каб згадзіўся ім слугаваць.
Пранціш у адчаі стукнуў кулаком па цяжкой шафе, так што слоікі ў ёй спалохана зазвінелі.
– Вы