– Вы хто? – нядобра пацікавіліся з ганку.
– У паліто. Рускія віцязі. Прыехалі амерыкосаў мачыць.
– Дапіліся маскалі, – рэзюмаваў уладальнік сякеры. – Якія амерыканцы? Тут Талаш з Талашыхай жывуць. Ветэраны вайны і працы. Сыночак у іх моцна хварэе. Толькі што на матацыкле ў «вобласць» выехалі. Пераначуюць у сваякоў – і да доктара.
Афіцэр расчаравана пашкроб ніз жывата. Спецназаўцы хіжа клацнулі аўтаматамі.
– Зброю хоць схавайце! – мужчына на ганку талерантна адклаў сякеру. – Людзі ж мусяць любіць адзін аднаго!
Капітан Капейкін пераклаў апошнюю фразу на сучасную рускую мову і – ахранеў.
– А можа, цэрэвушнікі ў гэтага фраера хаваюцца? – падаў голас Макруха. – Ну, які на адкрыцці помніка вершы чытаў. Пра Беларусію і жывёлаў.
– Ты думаеш?
– Я не думаю. Я ў расейскім войску служу!
Недзе зусім блізка пачулася выразнае мэканне, і з цемры, утыканай гострым галлём, бліснулі інфернальныя вочы.
6
Скіргайла ўчарэпіўся ў халодны замкавы зубец і асцярожна глянуў наўсцяж.
З высокага мураванага бастыёна адкрывалася начная панарама невядомага сярэднявечнага горада. Змрочныя камяніцы нагадвалі карпусы лепразорыя. Вузкая рака курэла між каменных берагоў, і яе зеленкаватыя воды патыхалі цвіллю. Ад цёмных зарэчных кварталаў раз-пораз даносіўся пераможны быдлячы лямант. Ані патрыятычных сымболяў, ані іх абаронцаў не назіралася, і гэта крыху засмуціла адраджэнца.
– Няўжо наша сталіца такою была? – маладзён пашукаў вачыма вежу Гедыміна, але не знайшоў. – І ў якое ж некультурнае мястэчка я патрапіў?!
Паэт бездапаможна азірнуўся. За ім стаяла маладая сціплая брыгітка. На грудзях срабрылася эстэтнае ўкрыжаванне. Сінія вочы ззялі цнотай і міласэрнасцю. І толькі па хвасце з бухматым пэндзлікам, што выторкваўся з-пад прыполу, у мнішцы можна было пазнаць нядаўнюю спакусніцу.
– Вітаю спадара Скіргайлу ў сталіцы Высокага Адраджэння! Яно ж Квартачэнца, яно ж Рэнесанс, – добразычліва дэкларавала сінявокая. – Гэта Рым, год тысяча пяцьсот дваццаць сёмы. Замак Сан-Анджэла, рэзідэнцыя пантыфіка Клімента VII.
Скіргайла недаверліва задраў падбароддзе, аглядаючы цыклапічны каменны барбакан. На самым версе, між дрыготкіх нябесных сузор’яў, прастаў крылы каменны анёл з доўгім мячом у руцэ. У пустых вачніцах адбівалася мярцвянае святло маладзіка.
– І што… найвялікшая суперзброя цывілізаванага свету цяпер тут? – сумеўся паэт.
– Пакуль тут. Астатняе залежыць ад цябе, – падступна нагадала красуня.
Скіргайлавы вочы ўжо прызвычаіліся да сярэднявечнай цемры. З хаосу пакрысе праступалі постаці, фарбы і гукі. Змрочная камяніца насупраць аказалася жаночым кляштарам. Адтуль наплываў густы, бы з куфля, бом, і крышталёва празрыстыя галасы выводзілі суворы грыгарыянскі харал «Stabat mater». Па рэчцы чарадой праплыў тузін раздзьмутых нябожчыкаў. Паэт здрыгануўся і рэфлекторна