Սալբի. Րաֆֆի

անմեղ, կրոնական կյանքն, որ նույն րոպեում վառել էին նրա երևակայությունը, առիթ եղան բորբոքելու նրա սառը սրտի մեջ բանաստեղծական շիջած կայծերը և նա ջերմ ոգևորությամբ սկսեց երգել, հանդարտ շարժելով յուր թոռան օրորոցը…

      Քնե՜, քնե՜, սիրուն թոռնյակ,

      Քնե՜, անուշ դու քնով.

      Օրորոցդ հանդարտ կշարժեմ

      Ես մայրական ջերմ սիրով:

      Քնե՜, քնե՜, անմեղ հրեշտակ,

      Քնե՜, անուշ դու քնով.

      Քեզ օ՛ր կասեմ, քաղցր օ՛ր,օ՛ր…

      Քեզ օ՛ր կերգեմ մեղմ ձայնով:

      Աչքդ փակիր, իմ աղավնյա՜կ.

      Ա՜յդ աչքերդ վառվռուն.

      Քաղցր քունը վերադ սփռե՝

      Յուր թևիկները նախշուն:

      Աչքդ փակի՜ր, իմ սիրեկան.

      Քնե՜, որ շուտ մեծանաս.

      Քո վատաբախտ ծնողաց համար

      Խելոք տղա դու դառնաս:

      Երբ մեծացար, իմ նազելի,

      Մանուկ եղար դու քնքուշ,

      Տերտերի մոտ կուղարկեմ քեզ

      Սերտել տաղեր, երգ անուշ:

      Քեզ կսորվեցնե տեր հայրիկը՝

      Սաղմոս, ժամագիրք, Նարեկ,

      Փառաբանել աստծո անուն՝

      Ամբողջ գիշեր ու ցերեկ:

      Երբ որ ծաղկին սև մորուքով`

      Այդ լուսափայլ լիքը թշեր,

      Անապատը կուղարկեմ քեզ,

      Ճգնել անդ օր ու գիշեր:

      Քնե՜, քնե՜, սիրուն որդյակ,

      Քո մոր սրտին մխիթար.

      Քնե՜ և շուտ մեծացիր դու,

      Ինձ քո ձեռքով հողը տար:

      Այդ հրեշտակի սուրբ լեզվովդ

      Աղոթք կարդա ինձ վըրա,

      Տերը շուտ կլսե քեզ,

      Տատիդ հոգվո ճարն արա՜:

      Իմ հոգվույս դու նվիրե

      Քո աոաջին պատարագ,

      Որպես Բիբին20 արյուն ծովեն,

      Ինձ մեղքից փրկե, որդյակ:

      Ը

      ՄԻ ԾԱՂԻԿ, ԽԵՂԴՈՂ ՓՈՒՇԵՐԻ ՄԵՋ

      Մի օր մի անծանոթ հյուր հայտնվեցավ տեր-Առաքելենց տանը, մի տղամարդ, երեսունհինգ տարեկան, վայելուչ հասակով և եվրոպական հագուստով: Նրա անունն էր Արամ Աշխարունի, բնիկ պարսկաստանցի, որը բարեբախտություն էր ունեցել իր տասնևչորս տարեկան հասակում հանդիպելու մի ամերիկացի ճանապարհորդի և նրա հովանավորությամբ տարվում է Նոր աշխարհը և յուր բարերարի շնորհիվ ընդունվում է որպես աշակերտ Նյու-Յորքի մի աստվածաբանական ճեմարանի մեջ:

      Յուր ուսումն ավարտելով՝ պարոն Աշխարունին ստանում է աստվածաբանության վարդապետի տիտղոս. դուրս գալով ճեմարանից` մտնում է միսիոներական կարգը և որպես առաքյալ Ավետարանի քարոզության՝ ուղարկվում է Հնդկաստան: Այնտեղ հինգ տարի շարունակ աստծո խոսքը բարբարոսներին քարոզելով և միանգամայն լեռնաբնակներից սաստիկ վերքեր ստանալով, պարոն Աշխարունին հիվանդ տարվում է Ամերիկա: Բայց առողջանալուց հետո յուր կյանքի մնացյալ օրերը յուր ազգին պիտանի կացուցանելու մտոք, նորահաս քարոզիչը, աշխարհի երեսին երկար թափառելուց հետո դադար է գտնում Պարսկաստան:

      Տեսնելով յուր ազգակիցների ցավալի վիճակը` «խեղճը եկավ նրանց վրա, որ աշխատած և ցրված էին, ինչպես ոչխարներ, որ հովիվ չունեին»: Ընդունվելով տեր-Առաքելենց տանը՝ պարոն Աշխարունին մի քանի օրից հետո հայտնեց մահտեսի Ավետիսին, թե ինքը պատրաստ էր բոլորովին