– Ведаеш, Алёнка, – сказаў Максім, узяўшы яе руку, – у такія хвіліны хочацца так многа сказаць, што, баюся, галоўнага і не змагу вымавіць. Можна я лепш табе сёе-тое пачытаю?
Яна здзіўлена паглядзела на яго і моўчкі кіўнула галавою.
Максім дастаў з кішэні складзены напалам ліст паперы, рукамі, якія прыкметна дрыжэлі, разгарнуў яго і, ледзь стрымліваючы хваляванне, пачаў чытаць:
Сорок восемь часов.
Много это или мало?
Конечно, до обидного мало!
Ведь я не успел даже
Как следует насмотреться
В твои глаза-криницы,
Что искрились всегда
Такой нежностью и добротой;
Всласть надышаться
Хмелем твоих волос,
Который пьянил меня,
Как самое дорогое вино;
Наслушаться твоего голоса,
Так подобного на песню жаворонка
Над звонким весенним полем.
Ну а самое обидное,
Что я не успел сделать главное —
Сказать, как ты мне дорога!
Сорок восемь часов…
И все-таки это так много!
Два дня и две ночи
Ты была безраздельно моей.
И для нас одних
Неумолчно звучала
Чистая, чарующая музыка.
И легкие волны волшебного света,
Обнимая нас,
Поднимали в небесные выси.
И я отчетливо ощущал,
Как счастье
Касалось меня своим дыханием,
Рождая в душе
Умиротворение и блаженство.
Сорок восемь часов!
Страшно подумать,
Что их ведь могло и не быть.
Ад хвалявання ў Максіма ажно перасохла ў горле. Гэты яго начуццёва-настальгічны настрой перадаўся і Алёне.
– Дзякуй, – узрушана сказала яна і даверліва прытулілася шчакой да Максімавага пляча. – А ты мне аддасі гэта на памяць?
– Канешне.
– Я буду яго перачытваць, калі мне зробіцца адзінока і самотна. Перачытваць і ўспамінаць цябе, нашыя сорак восем гадзін.
Яна ўзняла галаву і вачыма, поўнымі неверагоднай пяшчоты і затоенага болю, паглядзела на Максіма:
– І чаму на свеце такая несправядлівасць? Усё жыццё шукаеш, чакаеш сваю палавінку, і вось, калі нарэшце гэтая палавінка, здаецца, знойдзена, аказваецца, што яна не твая, і лёсам табе адведзена ўсяго нейкіх сорак восем гадзін.
Алёна памаўчала і ўжо весялейшым голасам дадала:
– А ведаеш што? Мы ж нездарма кінулі ў сажалку ля мастка закаханых манетку. Наступным летам я чакаю цябе ў Кіславодску. Запішы мой адрас і тэлефон.
У гэтую хвіліну з вакзальнага дынаміка прагучала аб’ява аб тым, што да прыбыцця мінскага цягніка засталося дзесяць хвілін.
Максім і Алёна заспяшаліся на перон. Па дарозе Максім яшчэ, згледзеўшы кіёск з надпісам «Кветкі», заскочыў туды і выйшаў з даўжэзнай белай ружай.
– Гэта табе.
– Божа мой, якое хараство! – уткнулася носам у ружу Алёна. –