– А гэта Даліна руж, – сказала Алёна, калі яны выйшлі на вялікую паляну, залітую морам яркіх, рознакаляровых кветак. – Тут можна было б крыху і пасядзець, падыхаць чароўным водарам, але, як бачыш, усе лаўкі занятыя. Ты, дарэчы, любіш ружы?
– Па праўдзе кажучы, не вельмі. Мне больш падабаюцца рамонкі, незабудкі.
– А я люблю. Але калі іх так многа, як тут, то яны як бы абясцэньваюцца. Часам адна ружа дае воку, душы значна больш, чым цэлы абярэмак.
– Гэта праўда, – з цеплынёй паглядзеў Максім на Алёну.
– Але пойдзем далей. Пакажу яшчэ адну нашу славутасць.
Яны спусціліся ў ніжні ярус парку. Вузенькая сцежка вывела іх да невялікага гарбатага мастка з прыступкамі.
– Гэта і ёсць ваша славутасць? – здзівіўся Максім.
– Славутасць, ды яшчэ якая! – падкрэсліла Алёна. – Гэта сёння ў гэтым месцы нешта нікога няма. А звычайна тут шмат людзей, асабліва моладзі, цалуюцца на мастку, робяць здымкі на памяць.
– І чым жа гэты масток знакаміты?
– Ага, заінтрыгавала цябе, – загадкава ўсміхнулася Алёна. – Тады слухай. Некалі, шмат гадоў таму, у Кіславодску адпачывалі толькі багатыя людзі. Іх спешчаныя жонкі шукалі рамантычных забаў. Асабліва іх вабіў грот кахання ў гэтым парку. Яго ты зараз бачыш вунь там, – паказала яна рукою на цёмны праём, які віднеўся ў засені недалёкіх дрэў. – Але дарогу туды перагароджвала рэчка Альхоўка. Цяпер яна абмялела, застаўся нешырокі ручай, які квола бруіцца па камянях. А тады яна была і шырэйшай, і глыбейшай. Дык сталічныя дамы нізашто не згаджаліся пераходзіць раку ўброд. А мужчыны ленаваліся пераносіць іх на руках. Гарадскія ўлады вымушаны былі пабудаваць гэты масток. І назвалі яго «Дамскі капрыз».
– Якая проза! – засмяяўся Максім. – Упэўнены, што тыя дамы зусім не гэтага хацелі.
– А чаго? – какетліва паглядзела на яго Алёна.
– А вось чаго! – у імгненне вока Максім падхапіў Алёну на рукі і перанёс на другі бераг. Перад уваходам у грот ён затрымаў яе на руках. На момант іх вусны аказаліся блізка-блізка і, здаецца, самі па сабе раптам злучыліся ў прагным, салодкім пацалунку.
– Ой, што мы робім… – пачала далікатна вызваляцца з абдымкаў Алёна і, стаўшы на ногі, даверліва прытулілася да Максімавага пляча. – У цябе так б’ецца сэрца…
– Я ледзь не страціў прытомнасць… – пераселым голасам шапнуў ёй на вуха Максім.
Яна раптам адхінулася і пырснула смехам:
– Вось было б весела, калі б мы абое пляснуліся ў рэчку…
Уявіўшы такое, засмяяўся і Максім.
На выхадзе з парку яны яшчэ затрымаліся ля вадаспада «Крышталёвы струмень». Максім быў нямала здзіўлены: звычайна вадаспады бываюць шумныя, пеністыя, а тут вада цякла ціха, паволі і была такой жывой, зіхатлівай, нібы і праўда расплаўлены крышталь.
Незвычайна выглядала і сажалка, якая прымыкала да вадаспада. Паверхня яе была ідэальна роўнай і такой спакойнай, што ў ёй, нібы ў люстэрку, адбівалася і неба, і белыя рухомыя аблокі, і прыбярэжныя дрэвы.
Алёна