Schdell däer dässemå voär. Hessische Woche beim old MäckDonnald in Frankfortt uff de Zeil.
Kimmstde do nei, »Ei guude, wie? Isch hätt gern däs Hessemennü mit MäckHandkääs mit Mussigg un e eisgekühlde Äbbelwoi im geribbde Babbedeggelbeschäer mim Stroohhalm.«
Da muss isch ja grademå lache hier, gell.
Oddäer wie wär's dann mim Hessemennü Nummäer zwaa? MäckRibbsche mit Kraut un dodezu Frankfodder grie Sooß. Wass hammäer dann noch? Ei ja, Dibbehaas, ahle Worscht, ve'soffene Jungfäer oddäer Schbitzbuuwe mit Speggsooß. Übbäerleesch däer dässemå, wenn de old MäckDonnald då aach noch sei Worschtfinger mit nei schdegge wördd. Isch lach misch schebb hieer.
Wo isch däs mei Fraa ve'zählt habb, säscht die doch glatt, däss däs går ka schleschtd Idee wär.
Ei sischää, uff alle Fäll gell. Beim MäckDonnels in Kassel dääds dann MäckKassläer gebbe un in Darmstadt Darmstäddäer Knaggworscht-Börgger im Naadurdarmm oddäer wass? In Bäerlinn, Bäerlinnäer – Krebbelsche, waaßtde. Beim MäckDonnald in Pegging MäckHotdogg oddäer so'n schääne Gluddamattbörggäer. Un in Keiroh in so ne MäckDonnald-Pürramied habbe die dann Trommedarbörggäer mit Kamehlhaarn uff de Speisekartt druff steehe?! Nur fäer die Hamborggäer ännäert sisch halt ebbe nix. Un do dribbe bei de Ammis blaabt sowwiesso alles so wie immäer. Die mit ihre lammerische Schissbörggäer un der ganzse Mist. Desweesche sin die aach all so uffgedunse un fettleibisch do dribbe.
Däs Aanzischstde woss de Ammi mit Gulduär verbinne duud, däs is de Gulduärbeudel. Da könnt isch gråd verriggt werre. Abbäer woss juggt's misch dann übbäerhaabt? Isch wohn ja net im Ammiland, sondäern in de vereinischde Schdaade von Eurobba gell. Isch lach mer'n Ästje, du.
Isch woohn in Hesse! Ferddisch, aus, Bastda!
Bastda mäscht de Raffaello übbrischens aach selbäer. Nix aus de Konserffedoos oddäer aus'm Düttsche, gell. Nåå, nåå. Alles frisch aus de Kisch, uff de Disch.
Un welsche Lektzjoon lernne mer dodedraus? Beim hessische Iddaljennäer gibbt's ka schieneesisch Bizza mit Hund un Gluddamatt un aach ka gammlisch' Flaasch oddäer e aahle Worscht – un erstd rescht ka Könnischsbäerscher Kloppse.
Übbäer de Raffaello låss isch nix komme.
Lektzjoon 2: Widdäerseehn mäscht Freud
Ei jetzz bassemå uff, wåss jetzz kimmt. Vor einischer Zeit, isch waaß nimmäer genau, wie lang's her is, bin isch rein zufällisch bei mei'm alde Kumbel Harttmutt un sei Fraa Gerddruud an sei'm Haus vorbeigelaafe. Habb isch mer gedacht, klobbstde må freundlisch an die Dier un guggstde må wossäer noch so mäscht, de alde Babbsäggel. Ei, isch habb en jo aach schon jetzz beschdimmt… låss misch net lüüsche… zwaa… draa… zwaa… zwaa… joah, saache mer må draa Jahrn nimmäer g'seehn.
Nåå, däs kann aach net sei. Moomendemå, de Eddgar… also de Anwaltd-Eddgar… net de Keddesääsche-Eddgar gell… is vor drei Jahrn… nåa, voär vier Jahrn vonnem Stabbel… ei verbibbscht nochemå, jetzz komm isch alls wieddäer net druff… Wie haaße dann nochemol die reschtdeggische Dinggäer do, wo mär immäer so viel bläddäern duud? Nåå, net Bildzeiddung… aach net Kreuzworddrätzel.
Buch! Rischddisch. Buch haaßt de zesammegefaltdede Babbedeggel midde vielle Wörddäern un Buchschdaabe. Glaabst es.
Jeedefalls de Anwaltd-Eddgar – un net de Keddesääsche-Eddgar, gell(!) – is dammåls in de Bibblijotheesch vonnem kompledde Regaal mit laudäer so Parragraafebüschäern erschlaache worrre. Traachische Geschischtd – woss willst'n mache, gell. Abbäer is ja aachemå Worscht jetzz. Jeedefalls habb isch de Harttmutt beschdimmtdemå finf Jahr nemmäer g'seehe. Obwoohl mer's voärkimmt, als wär's erstd gestdäern geweese. Hätt aach dorschaus sei känne. Schliesslisch wohnt de Harttmutt nuär zwaa Häusäern unnäer uns. Abbäer seit deem de Käerll die Hegg midde Tuujabäum um sei Hütt drummerumm geflannzt hot, habbe mer uns ärschendwie aas de Aache verloore.
Isch waaß noch ganzs genau wie isch beim Harttmutt in die Schdubb nei komm… Isch werdd däs mein Leebe Daach net vergesse… un es war aach noch e Affehitz drauße, gell. Also aans nach'm annäere.
Isch klobb an die Dier, de Harttmutt mäscht uff un hot misch aach glei wieddäer erkanntd. Hot sisch gefreut wie'n Schneekönisch, gelle.
Säscht äer: »Ei jetzz bin isch abbäer doch von de Sogge du – de Frank! Wass mäschst'n du hier?«, un so weidäer gell. »Wie lang habbe mer uns dann jetzz schon nemmäer g'seehe? Däs' ja e Eewischkeit her, horschema. Beschdimmtdemå schonn zeeh Jahrn oddäer?«
Saach isch: »Nåå, waaßt es dann net mehr? Mir habbe uns däs letztde må vor finf Jahrn g'säeehe – wo de Eddgar vom Bischääregaal erschlaache worre is.«
Säscht de Harttmutt: »Woss? De Keddesääsche-Eddgar? Ei der is doch net vom Bischääregaal erschlaache worre. Der is doch midde laafende Keddesääsch vom Baum nunnäer gefalle un hot sisch dodebei uffgeschlitdzt bis uff die Knoche. Käerlle nåa – de arme Käerll.«
»Woss?«, saach isch. »De Keddesääsche-Eddgar? Däs därff doch woohl net waahr sei!«
»Ei, wenn isch däer's doch sach. Konnst disch dann do net mehr dadedraa entsinne? Isch habb'n doch noch ins Krangkehaus gefaahre dunnemols. Die Ärztde habbe gedengkt, däss ärschend so'n geisdesgestöörde Psüschopatt de Eddgar zerschdüggelt gehabbt hätt. Die Bluudflegge in de Kist habb isch bis heut net aus de Riggsitzbank naus krieht. Däs hot jo aasgeseehe, wie als häddisch e wilde Wutz aagefaahre un abg'schlebbt«, säscht de Harttmutt gell.
Dann hot's bei mir aachemo 'klinggelt im Obbäerschdübbsche: »Ei rischdisch! Jetzz wo de's säschst«, saach isch. »Der is jo aach nimmäer. Isch maant abbäer net de Keddesääsche-Eddgar, sonnäern de annäern Eddgar.«
Säschtde Harttmutt: »Ei du maans' bestimmtd de Erddbeer-Eddgar!«
Ei gibbt's däs? De Harttmutt is wahrschaanlisch aach schonn e bissi geistdisch im Nachthemdsche, mit saane Siebefäerzisch Jahrn.
Saach isch zu em: »Du maanst net de Erddbeer-Eddgar, du maans' de Erddbeer-Schosch!«
Un dann kaam's em Harttmutt langsamm wieddäer. Un dann hot mer de Harttmutt ve'zählt, däss de Schosch die Erddbeern jetzz schonn seit übbäer zwaa Jahrn von unne aaguggt. Ei däs hot misch abbäer aas de Schlabbe gehaache, kann isch däer saache du. De Erddbeer-Schosch war doch erst achtdefuffzisch!
Jäeddenfalls habb isch em Harttmutt verkliggäert, däss de Anwaltd-Eddgar vom Büschäerreegaal erschlaache worre is dammols. Wusst de Harttmutt nadierlisch wieddäer nix dadevonn. Is ja aach net weidäer traachisch, gell.
Uff jeedefall habbe de Harttmutt un isch uns soooo lang nimmäer g'seehn gehabbt.
Isch schdand also unne uff de Trepp vor'm Harttmutt sei Bruchbuud un isch wolltdem die Hand gebbe, gell.
Säscht de Harttmutt: »Hieeer komm doch mo nuff, isch kann misch net so bigge weesche ma'm Kreiz!«
Isch dadedruff nuff, schüddel em däs Händsche un fraach'n: »Un wie geeht däer's dann, Harttmuttsche? Siehs' ebissi blass aas um die Naas. Alles in Orddnung?«
»Ach häer doch uff, beschisse is noch gepraahlt hier. Hinne die Bandscheib im Aarsch, geschwollene Fieß, digge Båå un alls woss annäerstd. Abbäer woss willst'n mache? Alls weidäer, gell. Un wie siehts'n bei dir aas? Bist soo schee braungebranntd. Warstde im Urlaubb geweese, hä?«
Saach isch: »Nåå, isch war net im Urlaubb. Isch habb die ganzs Woch bei uns dehaam de Gadde umgegraabe.«
»Ach de Gadde hostde umgegraabe, aha, aha. Hier mein Guuddster. Loss uns dochemo bissi Blesch räedde. Woss mäscht'n übberhaabt dei Biggs?«