Οι εγκληματίες πολέμου και οι απόγονοί τους
Η ναζιστική Γερμανία γέννησε ακρότητες βίας και κτηνωδίες, που θα μπορούσαν όμως να είχαν συντελεστεί και αλλού, όπως οι φρικαλεότητες που σημειώθηκαν στο Βιετνάμ.
Τα προηγούμενα εμφάνισης βίας έχουν τόσο μεγάλο εύρος όσο κι εκείνα του τραύματος. Περιλαμβάνουν τις άσχημες οικογενειακές σχέσεις, τις στερήσεις, τη φτώχεια και την κοινωνική αναταραχή. Μπορούν να εκμεταλλευτούν το φόβο, την ομαδική πίεση, την αποκτήνωση και τον οπορτουνισμό, οδηγώντας σε θηριωδίες που θα θεωρούνταν αποτρόπαιες υπό κανονικές συνθήκες (Valent, 2020).
Τα παιδιά των εγκληματιών του πολέμου αντιμετωπίζουν ένα δίλημμα. Μπορεί να επιλέξουν είτε την ταύτιση με τους γονείς και τους παππούδες τους, όπως ορισμένοι νεοναζί, είτε την οδυνηρή αποστασιοποίηση από εκείνους.
Σωματική επίθεση, ενδοοικογενειακή και σεξουαλική βία
Στη δεκαετία του 1980 στις Ηνωμένες Πολιτείες καταγράφηκε πως εκατομμύρια άτομα έπεσαν θύματα βίας. Ετησίως αναφέρονταν δύο εκατομμύρια περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης και παραμέλησης, ενώ 3,3 εκατομμύρια παιδιά έγιναν μάρτυρες συζυγικής βίας. Οι επιθέσεις είναι τραυματικές. Για παράδειγμα, τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας δεν υφίστανται μόνο τις άμεσες σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις της, αλλά αυτή επιδρά διαβρωτικά και πάνω στις θεμελιώδεις πεποιθήσεις της ασφάλειας, της εμπιστοσύνης, της αυτοπεποίθησης, της αυτοκριτικής κι ακόμη των απόψεων περί ηθικού σύμπαντος.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), υπολόγισε το 2002 πως 73 εκατομμύρια αγοριών και 150 εκατομμύρια κοριτσιών, κάτω των 18 ετών, κακοποιήθηκαν σεξουαλικά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 11% των κοριτσιών και το 4% των αγοριών γυμνασίου είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Μέχρι το Πανεπιστήμιο, το ένα έκτο των φοιτητριών είχαν υπάρξει θύματα βιασμού. Η σεξουαλική βία, ιδίως κατά ανηλίκων, είναι ιδιαίτερα τοξική, καθώς συντρίβει την αυτοεκτίμηση, την αίσθηση ταυτότητας, την οικειότητα, την αγάπη, τη δημιουργικότητα και την αυτοπραγμάτωση, καθιστώντας το παιδί ανίκανο να επεξεργαστεί συνειδητά αυτό που του συνέβη ή τις αιτίες των έντονων προβλημάτων του. Ακόμη κι όταν είναι σε θέση να τις αναγνωρίζει και να παραπονεθεί, συχνά έρχεται αντιμέτωπο με δυσπιστία και μομφές.
Θάνατος και πένθος
Όλοι μας οφείλουμε ν’ αντιμετωπίσουμε το θάνατο, το δικό μας και των άλλων. Υπό κανονικές συνθήκες, ο άνθρωπος που πενθεί για μια απώλεια διανύει τα στάδια της άρνησης-σοκ, του θυμού, της διαπραγμάτευσης, της κατάθλιψης και εντέλει της αποδοχής.
Οι τραυματικοί θάνατοι είναι ιδιαίτερα επώδυνοι, επειδή στερούνται νοήματος. Είναι χωρίς λογική, χωρίς σκοπό, χωρίς ηθική, χωρίς τιμή, χωρίς να αποτελούν το τέλος μιας συγκινητικής ιστορίας. Τέτοιους θανάτους και απώλειες είναι δύσκολο να τους αποδεχτεί κανείς και να θρηνήσει. Συχνά οδηγούν σε ανεπίλυτη παθολογική οδύνη, κατάθλιψη και μια ποικιλία