Krawędź wieczności. Ken Follett

padło pytanie.

      – Proszę pana, od lat zajmuję się zdjęciami ze zwiadu – odparł fotointerpretator. – Mogę dać gwarancje co do dwóch rzeczy: po pierwsze, właśnie tak wygląda pocisk atomowy, a po drugie, nic innego tak nie wygląda.

      Boże, miej nas w opiece, pomyślał z przestrachem George, cholerni Kubańczycy mają atomówki.

      – Jak, u diabła, się tam znalazły? – zapytał ktoś.

      – Najwyraźniej Sowieci dostarczyli je na wyspę przy zachowaniu najwyższej tajności – odparł analityk.

      – I ustawili je nam tuż pod nosem, kurwa mać – dodał autor pytania.

      – Jaki jest zasięg tych pocisków? – spytał inny uczestnik narady.

      – Około dwóch tysięcy kilometrów.

      – A więc mogą trafić…

      – W ten budynek, proszę pana.

      George musiał zwalczyć w sobie impuls, który nakazywał mu wstać i natychmiast wyjść.

      – Ile czasu by to zajęło?

      – Przelot z Kuby do tego miejsca? Według naszych obliczeń trzynaście minut.

      George mimowolnie spojrzał na okna, jakby mógł zobaczyć pocisk nadlatujący nad Ogrodem Różanym.

      – Ten skurczybyk Chruszczow mnie okłamał – oznajmił prezydent. – Zarzekał się, że nie rozmieszczą pocisków nuklearnych na Kubie.

      – A CIA radziła nam, by mu wierzyć – dodał Robert.

      – Ten wątek zdominuje pozostałą część kampanii wyborczej – zauważył ktoś. – A to jeszcze trzy tygodnie.

      George z ulgą skierował myśli na konsekwencje polityczne tego wydarzenia w kraju. Możliwość wybuchu wojny atomowej była zbyt zatrważająca, żeby się nad nią zastanawiać. Przyszedł mu na myśl tytuł artykułu w „New York Timesie”. Teraz Eisenhower mógłby powiedzieć o wiele więcej! Kiedy on był prezydentem, przynajmniej nie pozwolił ZSRR zamienić Kuby w komunistyczną bazę atomową.

      To była katastrofa, i to nie tylko na polu polityki zagranicznej. Republikański desant na Kongres w listopadzie oznaczałaby, że przez ostatnie dwa lata kadencji Kennedy będzie politycznie kulawy, to zaś położyłoby kres kampanii praw obywatelskich. Gdyby do Demokratów z Południa, oponujących przeciwko równości rasowej, dołączyło więcej republikanów, nie byłoby szans na uchwalenie ustawy o prawach obywatelskich. Jak długo dziadek Marii musiałby czekać na to, aż będzie mu wolno zarejestrować się na liście wyborców, nie narażając się na aresztowanie?

      W polityce wszystko jest ze sobą powiązane.

      Trzeba coś przedsięwziąć w kwestii tych pocisków, myślał George.

      Ale nie miał pomysłu, co można zrobić.

      Na szczęście miał go Jack Kennedy.

      – Po pierwsze, powinniśmy nasilić obserwację Kuby z samolotów U-Dwa – oznajmił prezydent. – Musimy się dowiedzieć, ile mają pocisków i gdzie zostały umieszczone. A później, na Boga, zniszczymy je.

      George momentalnie poczuł się lepiej. Nagle skala problemu się zmniejszyła. Stany Zjednoczone miały setki samolotów i tysiące bomb. Prezydent podejmie zdecydowane, agresywne działania dla ochrony Ameryki, to zaś nie zaszkodzi Partii Demokratycznej w wyborach uzupełniających.

      Wszyscy spojrzeli na generała Maxwella Taylora, szefa połączonych sztabów, najwyższego po prezydencie dowódcę wojsk amerykańskich. Generał miał falujące włosy z przedziałkiem po środku, błyszczące brylantyną; widok tej czupryny nasuwał podejrzenie, że wojskowy jest próżny. Ufał mu zarówno Jack, jak i Bobby, choć George nie bardzo wiedział dlaczego.

      – Po ataku lotniczym musiałaby nastąpić totalna inwazja na Kubę – stwierdził Taylor.

      – Mamy na to odpowiedni plan awaryjny.

      – W ciągu tygodnia po bombardowaniu możemy wysadzić na wyspie sto pięćdziesiąt tysięcy żołnierzy.

      Kennedy nadal zastanawiał się nad likwidacją sowieckich rakiet.

      – Czy będziemy mieli gwarancję, że zniszczymy wszystkie wyrzutnie na Kubie? – spytał.

      – Nigdy nie będzie stuprocentowej pewności, panie prezydencie – odrzekł Taylor.

      George nie brał pod uwagę tej zagwozdki. Kuba miała tysiąc dwieście pięćdziesiąt kilometrów długości: lotnicy mogą nie wykryć wszystkich wyrzutni, a co dopiero mówić o ich zniszczeniu.

      – Można domniemywać, że jeśli po ataku lotniczym pozostaną jakieś wyrzutnie, wróg natychmiast odpali z nich rakiety na USA – stwierdził Kennedy.

      – Musimy przyjąć takie założenie, panie prezydencie – potwierdził Taylor.

      Prezydent nagle pobladł i George uprzytomnił sobie, jak potworny ciężar odpowiedzialności spoczywa na jego barkach.

      – Proszę powiedzieć, jakie byłyby straty, gdyby jeden z pocisków uderzył w średniej wielkości amerykańskie miasto?

      George zapomniał o meandrach polityki wewnętrznej i znowu krew ścięła mu się w sercu na myśl o wojnie nuklearnej.

      Generał Taylor naradzał się chwilę ze swoimi asystentami, po czym wrócił do stołu.

      – Panie prezydencie, według naszych rachunków zginęłoby sześćset tysięcy ludzi.