“XX-large vir my!” Adriana kry dit altyd reg om met haarself te spot.
“Stick around, julle kan nie glo hoe ek vir ’n nice swembroek gesoek het nie!”
Marissa wens die show wil ophou, maar dit gaan nie gebeur nie, want Mart is weer ten volle in beheer. Sy wys vir hulle haar nuwe swembroek en beduie hoe sy die verskeidenheid Indiese lappe om haar heupe gaan drapeer vir wanneer sy en Dawie op die strand is. Gewonder wat jy gaan doen om jou boude te verbloem, dink Marissa en skrik vir die venyn in haar hart. Is sy sowaar jaloers?
“Jy het darem mooi maer geword,” troos Lizel.
“My middeltjie is dun genoeg. Dis net die heupe. Ek kon dit nie afkry nie, dieet soos ek wil.”
“Ag, jong, dis ons kruis in die lewe – ouma Martha se heupe. Net Marissa het dit vrygespring, aard seker na haar ma. Marissa, was jy al ooit op dieet?”
“Ek eet wat ek wil.”
“Lucky you.”
“Ek glo jou nie.”
Marissa is nie lus om te stry nie. Sy eet wat sy wil, maar nie soveel soos hulle nie. Hulle laai hul borde met braaitjops en wors, aartappelslaai, drieboontjieslaai en penniewortels wat in die sous swem. Vieruur weer melktert by die koffie. Dan wil hulle maer wees? O, sy gaan hulle die waarheid vertel as sy ’n oomblik langer in hul geselskap vertoef. Uit, sy moet uit! “Sal julle my verskoon? Ek moet gou toilet toe.”
***
Marissa het skaars die kamerdeur agter haar toegetrek, toe raak die tonge los. “Shame, sy kan dit nie vat nie.”
“Vreemd dat sy ingestem het om vir jou te strooi.”
“Sy wil maak of sy nie omgee nie, dis hoekom.”
“Huil snags in haar kussing.”
“Waar hoor jy dit?”
“Dis net logies. Almal weet hoe sy en Dawie aan mekaar gehang het.”
“Altyd op die skoolgrond geloop en vry.”
“Saam Stellenbosch toe, seker die wêreld daar ook aan die brand gevry, till death do us part, en toe skop sy hom onder sy gat.”
“Wie sê hy het háár nie onder haar gat geskop nie!”
“Hy’t nie gras onder sy voete laat groei op pad na my toe nie!”
“Dat hy Marissa nie meer liefhet nie, is my pot sy deksel.”
“Hoekom sal hy met my wil trou as hy nog vir haar omgee?”
“Daar is iets soos … Ag, los dit.”
“Sê dit, Grieta, sê wat jy wil sê!”
“Niks, ons verander die onderwerp.”
“Jy het begin, maak nou klaar!”
Mart se stem styg hoër en harder. Sy is ontsteld en Marissa, wat staan en afluister by die deur, neem haar nie kwalik nie.
“Oukei, as jy dan wil hoor,” kom Grieta met haar antwoord. “Ek wou sê, dit het by my opgekom dat daar iets is soos ‘on the rebound’ – vir mans ook.”
“Jy is so … gemeen.”
“Haai, moenie jou goed so opbondel nie. Ons help jou om dit terug te pak.”
“Mart, moenie huil nie. Dis nie nodig om te huil nie.”
“Grieta het bedoel – mans in die algemeen, nie Dawie nie.”
“Julle weet niks … Niks.”
“Ag nee, julle ontstel haar.”
“Kom nou, Mart, jy het Dawie by Marissa afgevat. Dit wil gedoen wees!”
Marissa sluk die knop in haar keel en gee ’n groot tree van die deur af weg. As een van hulle nou moet uitkom en haar hier kom kry, so naby trane! Sy sal haar nie kan inhou nie, sy sal praat. Sy het Dawie weggestuur, sy het hom in Mart se arms ingejaag. Dis hoekom hy met haar gaan trou – “on the rebound”.
Wat maak sy hier? Sy moes nooit ingewillig het om ’n strooimeisie te wees nie. Sy behoort nie eens haar gesig op die troue te wys nie, en nou wil sy saam met Mart en Dawie voor die preekstoel staan. Dis gek, sy kan nie naby hom wees sonder om hom seer te maak nie, self ook seer te kry nie. Sy gaan haar onttrek en sy is seker Mart sal dit verwelkom.
Dankie tog, hy is nie in die omgewing nie.
Maar toe sy in die skemer gang afstap, loop sy haar teen hom vas. Dawie! Hy vang haar voordat sy kan keer, stoot haar in die rigting van die naaste oop deur, een van die baie kamers wat in die gang uitloop. Sy kan nie ’n geluid maak nie. Durf nie. Hy trek haar agter hom aan die kamer in, maak die deur toe. Draai die sleutel in die slot. “Hallo, Rissa.”
“Wat soek jy hier?”
“Kyk na my.”
Sy arms sluit om haar, bly om haar soos ’n staalharnas. Sy draai haar kop weg, maar hy dwing haar. “In my oë.”
“Nee, asseblief.”
“Jy het my lief.”
“Nee.”
Hy ruk en pluk aan haar, skud haar tot haar tande klap. “Word wakker, Rissa! Dis ek, jou One and Only. Onthou jy ons song?”
“Laat my gaan, ek smeek jou.”
“Sê eers dat jy my liefhet.”
“Jy staan op trou met Mart.”
“Ek het … jóú … lief.”
Hy sê dit so stadig, so verbete, dit maak haar bang. Sy wil mooi met hom praat, hom kalmeer, maar sy lippe is klaar op hare. Hy soen haar met ’n woede wat haar met doodsangs vul en tog bewus maak van sy pyn.
“Ek is jammer,” fluister sy, toe hy sy greep verslap en van haar af wegsteier.
Hy gaan sit op die bed, sy kop in sy hande. Sy skouers ruk. Hy huil. Dawie is nie die soort man wat huil nie. Hy word kwaad, soos netnou; hy vat wat hy kan kry, hy huil nie.
Sy gaan sit langs hom, haar hand op sy rug. “Wat is dit?”
“Ek moet met haar trou.”
“Móét?”
“Mart verwag my kind.”
Marissa proe die woord “kind” in haar mond, onthou hoe Mart gebloos het toe sy aangebied het om peetma te wees. So, dit het gebeur, met hom en Mart, nadat sy hom al die jare op sy plek kon hou, tot haar eie frustrasie ook. Is sy veronderstel om hulle jammer te kry of geluk te wens?
Tyd tik verby. Die laatmiddagson skyn spookagtig deur die kantgordyne, sif sag deur strepe stof tot op die dofgeblomde mat. Dawie draai na haar, raak met die agterkant van sy hand aan haar wang. “Dit moes óns kind gewees het.”
“Nou is dit egter júlle kind.”
Hy ruk hom op, raak opeens weer driftig. “Jou skuld.”
“Hoe kan dit my skuld wees?”
“Weet jy hoe ek gevoel het nadat jy my weggejaag het?”
“Ek het jou nie weggejaag nie.”
“Soos ’n hond … Toe kerjakker jy die wêreld vol saam met Meneer Karnaval. Moenie jou onskuldig hou nie, my ma het die koerantknipsels vir my aangedra. My kom wys hoe grênd jy saam met jou nuwe vriende pronk.”
“Ek het jou gesê hoe dit werk.”
“Almal wil die mooiste meisie op die kampus date. Lekker vir jou sonder ou doodgewone Dawid van die plaas. Ek kon jou netsowel vergesel het.”
“Dit was nie prakties moontlik nie, hoeveel keer moet ek dit nog verduidelik. Ek en Armand moes dit doen of ek en iemand wat nog op universteit