Onverwags myne. Susan Pienaar

      In een sin gaan sy met alles uitkom en dit oorkry. “Ek moet jou bedank … uhm … Dankie vir die geskenkkaartjie vir die bloes, maar dis regtig onnodig.”

      Amanda beduie na die spasie tussen haar oopgerekte duim en wysvinger. “Jy het daai los garedraadjie by die gaatjie in die bloes gesien? Dis hoe lank dit was.” Sy wag nie dat hy antwoord nie. “Wel, ek het die gaatjie in my bloes fyntjies daarmee gestop sodat dit nou glad nie merkbaar is nie.”

      Gordon kyk in stilte na haar.

      As sy sy gesig net beter kon sien!

      “Ek dring daarop aan dat jy die geskenkkaartjie terugneem en vir jouself iets by Jet gaan kry. Hulle het die mooiste manshemde daar. Ek dink jy sal maklik twee hemde vir vierhonderd rand kan aanskaf.”

      Gordon sit sy leë glas op die tuintafel neer, lag droogweg en sê gelykmatig: “Jy het ’n mooi manier om te sê jy hou nie van my kleresmaak nie, of hoe, Amanda?”

      Ag, toggie, nou het sy die man se gevoelens seer gemaak. Plaas sy gedink het voor sy spesifiek na hemde verwys het. “Nee, Gordon, jy verstaan verkeerd. Dis glad nie wat ek bedoel het nie. My bloes het maar tweehonderd rand op ’n uitverkoping gekos, en ek het mos nou net vir jou gesê ek het dit heelgemaak. Jy kan enigiets anders ook by Jet aanskaf. Kyk ’n bietjie rond en jy sal wel iets sien wat jy kan gebruik.”

      Sy hou die kaartjie in die koevertjie na hom uit. “Vat dit asseblief terug. Toe? Jy skuld my niks nie.”

      Gordon kom orent, plant sy palms op die tuintafeltjie en sê gewoon sag: “As jy dit nie kan gebruik nie, gee die kaartjie dan vir iemand anders wat dit nodig het.” Hy staan regop: “Dankie vir die lafenis, dit was nou regtig gaaf van jou,” en daarmee draai hy om en stap die donker in na sy kothuis toe.

      Amanda vat die glase binnetoe en gaan staan fronsend by die wasbak. Tog snaaks hoe hard Gordon se palm gevoel het. Daar in die donker waar sy hom net-net kon sien, het hy so anders geklink as wat sy gedink het hy sou.

      Het sy haar verbeel dat daar humor in sy stem was toe hy gesê het sy het ’n mooi manier om te sê sy hou nie van sy hemde nie?

      Eers toe hy opgestaan en sy palms op die tafel geplant het, het sy besef sy het hom deeglik in sy eer gekrenk.

      Sy sit die kaartjie op die yskas neer. Sy sal maar gaan kyk wat sy vir Elena kan kry.

      Leonardo raak van sy klere ontslae, loop staan onder die stort en begin sy lyf met seep-aan-’n-tou inseep.

      Wat hom nou regtig die hoenders in gemaak het, is dat Amanda duidelik dink hy het die geskenkkaartjie nodiger as sy. Hy frons. Hoe dan anders? Mens word nie net aan jou vriende geken nie, maar ook aan die klere wat jy dra, die voertuig wat jy ry – en so kan hy voortgaan.

      Hel, hy moenie soos Leonardo Anderson dink nie! Hy moet onthou hy is nou Gordon Freeman.

      Ingedagte begin hy hom afdroog.

      Die mooie Amanda is vir hom ’n raaisel. Hy ken nie meisies soos sy nie. As hy deur sy persoonlike assistent vir ’n meisie iets moois bestel en gegee het, het hulle dit met ’n thank-you-darling geneem asof dit hulle toekom. Maar Amanda wil nie vierhonderd rand van hom vat en iets daarmee aanskaf nie. Sy stop ’n bloes met ’n garedraadjie terwyl die meeste ander meisies wat hy ken dit eenkant sou gegooi het. Maar nou ja, as hy die oorspronklike geskenkkaartjie van eenduisend vyfhonderd rand gekry en vir haar gegee het, sou hy haar beslis suspisieus gemaak het. Sy eie klere is duidelik nie ten duurste aangekoop nie.

      Maar daar ís iets wat hy vir haar kan doen …