“Sy weet nog nie.”
“Jy vertel vir my?”
“Tant Georgina …”
“Sê Georgina, net Georgina. Ons kan vriendinne wees. Wat doen jy môreoggend?”
“Dis Goeie Vrydag.”
“Natuurlik, ons sien mekaar by die kerk.”
“Ek wil Saterdag winkels toe om goed te koop vir die baba, wol en so aan.”
“Jou ma sal jou seker vergesel?”
“Het jy en Pierre Francois nie patrone nie?”
“Vra! Pierre het kaste vol.”
“Dan kom ek eers na julle toe. Ek verlang.”
“Wonderlik. Ons kuier, geniet saam ontbyt. Jy sal nie glo hoe Clarabelle die afgelope maand gegroei het nie.”
“You’re enjoying your little tête-à-tête. Too late. Cab’s ready to go.”
Aunty Meredith lyk verfris. Haar hare en klere is reggeruk, al haar strikke gestrik.
Tant Georgina gryp haar handsak. “Ek gaan groet gou ons gasvrou.”
“Me too. Wait for me.”
Die perdekar kom om die draai. Freeman vermaan die kinders om uit die pad te staan. Katryn praat sy taal met hom. Anna Catharina bly langs die teetafel sit, hoor deur die gewoel van kinders, drywers en perde haar ma wat uitroep: “Jy jok! Dit is gewoon nie waar nie. Is dit sy? Het sý vir jou gesê?”
O, genade! Hier kom dit, tant Georgina se wraak, en sy kan haar nie kwalik neem nie. Anna Catharina se wysvinger volg die herhalings van haar ouma se borduurwerk. Fyngroen doringtakkies, oranje roosknoppe, geel jasmyntjies, pienk poeierkwassies, blou vergeet-my-nietjies, groen doringtakkies, oranje rosies, geel jasmyntjies …
“Kom nou, Susanna, die kind het haar mond verbygepraat – ek ook.”
Toe sy opkyk, staan haar ma voor haar, haar gesig soos donderweer.
“Ek is jou ma, nie Georgina nie.”
“Bedaar, Susanna,” keer tant Hester, “dis nie die einde van die wêreld nie.”
“Jy kon my verlede maand al vertel het.”
“Ek was nog nie … seker nie.”
Sy voel die trane in haar opstoot, haar oë brand.
“Nou laat jy haar huil.” Tant Hester kom gee haar ’n papnat klapsoen. “Geluk, my kind. Goeiste, Daniël is ’n ou doring.” Asof sy besef wat sy pas gesê het, spring sy om en stoot ma Susanna vorentoe. “Wens jou meisiekind geluk. Dink net, jou eerste kleinkind.”
Ma Susanna staar asof haar dogter se middellyf klaar geswel het, sak toe op die naaste stoel neer.
Tant Hester gluur in tant Georgina se rigting. “Kom daarvan as jy uit jou beurt praat.”
Tant Georgina tel haar handsak op, knip dit oop en haal haar handskoene uit. “Ek dag al die tyd dis goeie nuus.” Sy pluk haar handskoene met vinnige, behendige bewegings aan.
Buite lui Freeman die Du Toit-spaaider se klok. Sy hou haar kop skeef. “Klink na myne.” Anna Catharina kry ’n soen op haar wang. “Kom kuier, dan praat ons. Totsiens, Susanna, tel jou seëninge. Hester, Meredith, geseënde Paasfees. Ag, maar ons sien mekaar by die kerk.”
Die klok lui weer en sy haas haar na buite.
“Ja, totsiens,” grom tant Hester.
Ma Susanna groet nie, sy waai haar koel met haar sakdoek. Tevergeefs, want haar gesig bly bloedrooi.
Anna Catharina wens sy kan haar troos, maar aunty Meredith kom sit haar hande op haar skouers en kyk haar in die oë. “How old are you, my dear?”
“Sixteen.”
“Sixteen and a mother to be. I thought at least eighteen.”
Anna Catharina wil haar iets toevoeg soos: Nou toe nou, en ek dink weer jy is tagtig.
Gelukkig vir haar verskyn Elsje in die gangdeur. “John sê Antie moet kom, die perde raak rusteloos.”
Aunty Meredith wip regop, draai na ma Susanna en soengroet haar. “Thank you for tea, my dear, and congratulations. Anna Catharina, you must not neglect yourself. Go and speak to your aunts at the hospital and book your bed in time. My goodness, what an eventful morning.”
Elsje spring op en af. “Aunty Meredith.”
“Coming. Coming!”
Sy is skaars uit, die kar nog nie eens aan die beweeg nie, toe kom Elsje weer ingedraf. “Wat gaan hier aan? Is iemand siek?”
“Niemand is siek nie,” paai tant Hester. “Jou suster gaan ’n baba kry. Wens haar geluk.”
Elsje kyk haar aan asof sy skielik so verander het, sy herken haar nie. “Ek het gehoor dis wat met jou gebeur as jy getroud is. Arme jy.”
•
“Daar en tegen die dit getuigenis in hare harten niet gevoelen, die eten en drinken hen zelven een oordeel. Daarom wij ook naar het bevel van Christus en des Apostels Paulus allen die zich met deze navolgende lasteren besmet weten, vermanen van de tafel des Heeren haar onthouden; en verkondigen hen dat se geen deel in het Rijke Christi hebben …”
Daniël verskuif in sy sitplek, sy rug voel ongemaklik en die formulier is skaars halfpad. Hier by hierdie deel spits hy gewoonlik sy ore om te hoor of hy hom dalk skuldig gemaak het aan een of meer van die aangetekende sondes. Die taak waarvoor die Here hom geroep het, toring soos ’n berg oor hom. Toe dominee De Vaal hom vanoggend meedeel dat die kerkraad hom eenparig verkies het as diaken vir die Newton-gemeente se buitepos wat Elim, Mispa, Houhoek, Rooidam, Brakfontein, Swaarverdiend en Klipfontein insluit, was hy verbaas en verstom dat hulle aan hom gedink het. Hy het geëerd gevoel, maar spontaan aangevoer dat hy nie geskik is om sy bure in die Naam van die Here te bearbei en te vermaan nie.
“Hoekom nie, broer Basson?” Dominee De Vaal het skielik amptelik geklink.
“Dominee, hoe sal ek hulle kan reghelp? Ek glo in die verlossing in Jesus, maar ek het nog te veel vrae. Ek soek antwoorde …”
“Het God dan nie aan jou verskyn nie?”
“Hy verskyn aan my. Hy praat met my, maar nie elke dag nie. Daar gaan weke om dat ek Hom soek en nie vind nie.”
Die dominee het sy vingers teen sy bors ineengestrengel, sy lippe gepers, toe diep asemgehaal. “Jy is nie alleen nie,” het hy gesê. “Ek voel my ook dikwels verlate, dwalende soos ’n hert in dorre streke, moedeloos, te bang om op die preekstoel te klim. Maar ek het soos Paulus geleer dat ek sterker is as ek nie op my eie krag staatmaak nie. Jy kan nie alleen stry nie, jy moet jou probleme aan Hom oorgee.”
“Ek doen dit, Dominee, maar dis my sondes. Ek tel hulle af, ek ken hulle te goed. Dis soos dorings in my vlees.”
Dominee De Vaal het so effens geglimlag, meewarig na hom gekyk. “Ja, nes Paulus.”
Toe kon hy die geleentheid aangegryp het om te bely, maar hy het sy sondes, nes Paulus, nie by die naam genoem nie, en dit pla hom. Hy sit in die kerk, die geur van nagmaalwyn is in die lug, en Anna se parfuum toe sy haar sakdoek uit haar handsakkie haal. Sy ondersteun hom, maar hy moet self besluit.
Die formulier dring tot hom deur, dit maak ’n aanslag op sy gewete.
“… alle echtbrekers, hoereerders, dronkaards, dieven, woekeraars, roovers, spelers, gierigaards en al de genen die een ergerlijk leven leiden.”
Echtbreker, echtbreker, weergalm dit saam met ander veel verfoeiliker sondes ál deur sy kop.
Dat hy juis by hierdie gedeelte uit sy mymering moet loskom, beteken net een ding. God praat met