“Ek weet nie hoekom julle wil uitkamp nie. Hier is genoeg beddens,” sê haar ma.
“Mamma, dis nie net ek en Daniël nie. Meester Elie en die kinders en Doelie-hulle is ook hier.”
“Jou skoonouers verkies toe om tuis te bly.”
“Annatjie is verlede jaar Paasfees oorlede.”
“Foeitog, ja.” Tant Hester onderskep een van die worsrolletjies. “Jy kan hulle nie verkwalik as hulle nie kans sien nie. Ek sê vir Neels, dis soos om iemand oor Kerstyd te verloor; jy vergeet nie.”
“Oh, April, month of sorrows,” sug tant Meredith.
“Ma Caroline sou saamgekom het, maar later het sy nie kans gesien nie.”
“Toe besluit Willem hy bly om haar op te pas?”
Dis Aprilmaand, wees tog genadig! wil Anna Catharina uitroep. Kan haar ma so harteloos wees of so ongelukkig omdat hulle nie hier oorslaap nie dat iemand anders dit moet ontgeld?
“Pa Willem sal nie weer Kimberley toe kom nie,” sê sy en wil dadelik haar tong afbyt.
Ma Susanna rol haar oë. “Asof dit sal keer dat die mense praat.”
Tant Georgina lig haar teekoppie en sit dit weer op die piering terug. Haar hande bewe.
“Hester, please cut me a slice of that chocolate cake.” Aunty Meredith hou haar bordjie uit. Oor haar skouer frons sy in ma Susanna se rigting.
“Jammer, Georgina, ek het dit nie só bedoel nie.”
“As jy dit nie só bedoel het nie, hoe het jy dan?”
Tant Georgina klink of sy teen haar trane stry. Ma Susanna antwoord nie.
Tant Hester sny nog sjokoladekoek, een skyf vir aunty Meredith en weer een vir haar. Sy eet vinnig, aunty Meredith stadig. Hul vurkies klik-klik tot dit klaar is.
Die stilte om die tafel raak so ongemaklik, Anna Catharina voel lus om haar geheim uit te blaker.
“As die mans betyds is vir middagete,” sê tant Hester, sjokoladekoekkrummels om haar mond, “maak ons dit vanaand nagmaal toe – dié van ons met skoon gewetes.”
•
Dominee De Vaal maak self die pastorie se voordeur vir Daniël oop. Hy is geklee in ’n bruin trui vol gate, sy broek is net so verflenterd en dit lyk of daar hoendermis op sy skoene is.
“Môre, Dominee,” groet Daniël huiwerig.
Hy verskuif die meelsak met springbokbiltong wat hy spesiaal vir die pastorie ingepak het van sy regter- na sy linkerhand. Op Anna se aandrang het hy hom skoon aangetrek in een van sy Sondagbroeke, ’n wit hemp en sy tweede beste baadjie. Vir haar en meester Elie en die kinders het hy vroegoggend in Belgravia afgelaai en teruggegaan kamp toe om hom netjies te maak vir hierdie geleentheid, ook nie te perd gekom nie, met die kapkar gery. Nou lyk die dominee of hy hom nie verwag het nie, maar toe steek hy sy hand uit.
“Dag, Daniël,” sê hy vriendelik.
Dominee De Vaal se handdruk dwing gesag af en is altyd vir Daniël verbasend stewig.
“Dominee het gevra ek moet Dominee kom sien. Is ek laat?”
“Nee, jy is heeltemal betyds. Dis ek wat laat is. Verskoon my kleding, ek was hier agter in die hokke. Kom binne, kom binne.”
Hy hou die deur wyer oop. Die geur van brood of beskuit wat pas uit die oond gehaal is, hang in die lug. Ook maar ’n gewone huis hierdie, dink Daniël meer op sy gemak.
“Ek het vir Dominee-hulle bietjie biltong en droëwors,” sê hy en oorhandig die sak. “Springbok.”
Die dominee hanteer die sak asof die inhoud breekbaar is. “Baie, baie dankie. Niks so lekker soos ’n kurkdroë springbokbiltongetjie nie. Mamma!” skreeu hy in die gang af. “Jou geliefkoosde biltong, ’n hele meelsak vol.”
Daniël haal sy hoed af en vryf sy hare agtertoe. Daar is plek aan die kapstok, maar hy is onseker of hy dit vir hom mag toe-eien. Dominee De Vaal beduie vir hom soontoe en na die oop deur regs van hom. “Hang maar op en stap solank in, ek vat gou hierdie kombuis toe.”
Daniël was al twee keer tevore in dominee De Vaal se studeerkamer. Die eerste keer goed ’n jaar gelede, toe hy kom vra het of hy hom ’n kans sal gee om weer te katkiseer. Die tweede keer in Oktober verlede jaar, toe hy en Anna hul gebooie opgegee het. Dominee De Vaal het ’n groot hart. Hy was gewillig om hul name af te kondig al sou Anna eers Kersfees haar belydenis doen.
Hy sluip nogtans respekvol na binne, skuldig oor die verwagting wat hom beetgepak het. Drie van die studeerkamermure het rakke wat van hoek tot kant volgeprop is met boeke en nogmaals boeke. Aan die kroonlys bokant die boekrakke, byna teen die plafon, hang ’n verskeidenheid portrette. Sy oog soek na ’n groepportret wat die jaar voor verlede jaar geneem is …
Adrie staan in die voorste ry. Sy is klein en ver, tog sien hy haar van naby. Sy glimlag en lig haar kop uitdagend. Haar skouers wieg, sy sit haar hand teen haar nek. Wat gaan aan met hom? Is dit die duiwel wat hom op die onmoontlikste plekke inwag en versoek, of is hy so swak dat hy hom nie kan beheer nie? Hy verskuif sy blik doelbewus. Sowaar. Daar hang ’n geraamde trouportret van hom en Anna met dominee De Vaal tussen hulle twee.
“Mevrou sê baie dankie vir die biltong.”
Die dominee praat so skielik, hy wip soos hy skrik.
“Ekskuus, ou seun.” Dominee De Vaal gee ’n laggie. “Het ek jou nou laat skrik?”
“Nee, Dominee, dis nie Dominee nie. My aandag was by daai portret.”
“Pragtig, nè? Jou eggenote se moeder het dit vir ons geskenk. Die geleentheid was so besonders, ons hang dit hier vir almal om te sien. Hoop nie jy gee om nie? Julle kry baie komplimente.”
Dit voel vir Daniël of ’n onsigbare hand die asem uit sy borskas pers. Sy kop draai, hy moet met sy vingerpunte op die lessenaar druk om regop te bly.
My sonde, Here, my sonde is te groot!
Dominee De Vaal se lessenaar is ’n stewige meubelstuk oorlaai met stapels papiere, boeke, gevoude koerante, twee oop Bybels, inkpotte en penne in houers, notaboeke.
Die dominee kug. “As jy nie daarvan hou nie, haal ek dit af.”
“Nee, Dominee, dis onverwags … Dis al.”
“Ek dag jou skoonmoeder het met julle afgespreek.”
“Seker met Anna.”
Dominee De Vaal grinnik. “Ons mans moet partykeer vir lief neem, nè? Sit gerus.”
Daniël kies weer die stoel met die blinkgeskuurde leeroortreksel. Hy voel van voor af senuweeagtig en skuldig.
Dominee loop om die lessenaar en gaan sit aan die ander kant, hy kyk stip. “Hoe gaan dit met julle?”
“Goed, dankie. Anna verwag ons eersteling. Sy sê in Oktober.”
“Maar veels geluk. Wat sê julle ouers?”
“My pa wil Mispa in die familie hou, hy hoop op ’n seun wat die boerdery kan oorneem.”
“En Anna Catharina se ouers?”
“Ons gaan hulle vanaand ná kerk vertel. Dominee, ek het nou uit my beurt gepraat, Dominee verstaan.”
“Ou seun, wie wil sulke goeie nuus geheim hou? Is dit my en Mevrou ooit beskore om ’n ou kindjie van die Here te ontvang, kondig ek dit van die preekstoel af.”
Daniël het tant Adriana en sy ma al hoor praat oor die predikantspaar se kinderloosheid. Hy wil hom bemoedig, selfs raad gee. Maar die dominee is nie sy maat nie.
“Die Here is goed,” sê hy om sy verleentheid te bedek en wonder of dit die regte woorde was.
“Julle