Die wêreld van Charlie Oeng. Etienne van Heerden

nie. Senuagtig kam sy met haar vingers deur haar hare.

      “Nee, ek …”

      Die derde neef, die stil een, ’n amptenaar iewers, sê skielik: “Is jy seker jy sien nie Chinees en dan sien jy triade nie? En die Van Gogh-kêrel …?”

      “Wag,” keer Jenny May. “Ek het gevra dat meneer Kilian julle ontmoet. Dit was nie op sý versoek nie. Dit spyt my as dit julle ontstel het.”

      Hulle ontspan effe. Dalk moes ons nie vir hulle bier bestel het nie, dag ek. Hierdie tyd van die dag trek alkohol vinnig deur die bloed. Ons gesels nog ’n ruk oor ditjies en datjies. Eenkeer wil hulle iets oor Mandela weet, en dan groet ons. Terneergedruk klim ek en Jenny May op ons fietse vir die tog terug gragtegordel toe. Sy ry langs my en lyk skuldig.

      “Dit spyt my,” sê sy. “Dis die óú familie in aksie. Dat hulle nog so baie daarvan in hul omdra …” Sy sug. “Ek onthou dit so goed.”

      “Is dit hoekom jy aanhoudend uitvlieg?” skerts ek. “Hulle is werklikwaar agterdogtige mense.”

      Jenny kyk na my, en kyk dan weg.

      * * *

      Nou bereik ons met ons fietse die omgewing waar sy meen die stieftriade se slagskuur moes gewees het. Sy het dit als op Google Maps nagespoor en sowaar, hier langs die rivier tussen bome sien ons ’n vervalle skuur.

      Dis doodstil en dit reën liggies. Saggies loop my fiets se swart voorwiel deur die watertjies. Die gebou is vol ou landboumasjinerie, maar dis kennelik in onbruik. Die een deel daarvan was skynbaar vir ’n ruk as veekraal gebruik, daar lê ou mis rond en ’n verroeste voerkrip is aan relings vasgemaak.

      Dan wys Jenny May my. Daar. Die verroeste ysterhake wat aan die dakbalke hang, ’n hele ry van hulle. Ons stap nader. Hier is die vloer van beton. Groot, swart kolle lê onder elke slaghaak. “Kyk,” sê Jenny May. Ek kan sien sy gril.

      “Varkbloed,” sê ek. “Tot in die beton ingetrek.”

      “Kan dit?”

      “Wat anders kan dit wees?”

      Ons maak ons uit die voete en laat die skemer skuur wat na varkmis, olie en bloed ruik, en na triade en oorlog, agter ons. Vinnig fiets ons terug Amsterdam toe, en ry met blydskap die bedrywige verkeer in.

      * * *

      Die swart vlek op die beton het in die daaropvolgende dae in my gemoed die vlek van my ouers se dood geword. My nagte, waarvan niemand geweet het nie. Hierdie verhaal wat uit my mond uit nágmerrie (as daar so ’n werkwoord kan wees).

      * * *

      Jenny May kom stadig na die bed. Sy het haar klere in die badkamer gaan uittrek. Op haar bobeen, digby die lies, is ’n vliegtuig-tatoeëermerk. Stadig kom sy met haar pragtige lyf na my aan waar ek gestut teen die kussings wag. Sy sit haar een knie op die voetenent van die bed, en toe sy begin naderkruip, sodat haar koel maagvel oor my bene skuif, staan ek op, druk haar eenkant en vlug na die badkamer, waar ek die stortdeur toeklap en die stort oopdraai.

      Terwyl ek onder die straal staan, snak ek na asem. En toe is sy by my in die stort, sy klim saam met my in en trek my dan gou weer aan die arm uit, die een kant van haar gesig en kop is nat en sy trek my bed toe, waar ons nat op die lakens neerval. Ek besef dat die stort nog loop.

      En met Jenny May onder my op die bed en die geluid van skaterende stortwater is dit asof ek haar met ’n dolk steek. Met die honger van jare. Diep en woedend haal ek my op haar uit in daardie bedompige Amsterdamse aand met die hotelvenster oop en die gordyn ook nie heeltemal dig nie en my vermoede dat mense agter vensters in geboue oorkant die grag ons dalk kan sien en dat Jenny van hierdie waarskynlikheid hou.

      Sweterig en uit die veld geslaan kom sy later uit die badkamer. Sy kyk my agterdogtig aan, en haar hand is vinnig, koel in myne voordat sy, aangetrek en versorg tot op die nippertjie toe, uitstap.

      * * *

      Versigtig vra ek Jenny May die volgende dag terwyl ons koffie sit en drink by ’n restaurant: “Die liggaamsreuk …?”

      Sy draai haar kop skuins en kyk na my, en snuif dan vinnig haar oksel nadat sy haar arm gelig het. “Wat bedoel jy?” lag sy senuagtig.

      “Het jy dit dan nie geruik nie?”

      Sy sit met haar rug styf. “Ek?”

      “Nee, nee,” beduie ek. ’n Pynlike oomblik. Iets wat ek nog met niemand gedeel het nie.

      “Die swawelreuk.”

      “Swawel …?” Weer haar selfbewuste, onthutste laggie.

      “My lyf,” sê ek dringend. Dalk pleit ek. Ek leun vorentoe. “Jenny, het jy dit dan nie gisteraand geruik nie?”

      Sy skud haar kop. “Ek het nogals gedink jy ruik lekker. Vars en manlik.”

      Ek kyk af en vou my arms. Sy draai haar kop skuins en dit lyk of sy ’n sentimeter of vyf terugdeins van my.

      “Is dit hoekom jy na die stort gegaan het?” vra sy sag.

      Ek knik. Ek kyk haar uit die veld geslaan aan. Sedert die dae na die vuurwerkvertoning in Zürich is ek oortuig daarvan dat ouma Ogies se woorde nou weer waar geword het.

      ’n Week nadat Koekepan op die werf was om sy vuurwerkvertoning aan ons te verkoop en sy swaar gedra het aan die las van haar voorgevoelens het sy teenoor Ma opgemerk: “Die jongeheer ruik dag vir dag deesdae na swawel.”

      Ma het oorgestap en aan my hare kom ruik. “Vreemd, ja!” Sy het na my gekyk. “Speel jy met vuur, Tian?” het sy met ’n knipoog gevra. Toe ek met die skaamte van ’n opgeskote seun reageer, maak sy dit af: “Ek is seker dis net jou lyf wat grootword. Ek sal vir jou Mum koop.”

      Maar dit het my nie ontgaan dat mense in die dae daarna effe agterdogtig snuif wanneer hulle digby my is nie. Dalk het die woord versprei. Was dit omdat ek in die toorwiel gehurk het, of het ek my dit verbeel?

      En jare later, tydens my eerste ervaring met ’n meisie in die bed, het sy saggies gefluister dat ek op ’n vreemde manier na swawel ruik. Dit het my selfbewus gemaak, ek het die dag daarna die deodorantrakke in winkels goed deurgesnuffel, en het daarna vir jare vroue vermy.

      Die vrees dat ek ruik soos buskruit.

      Dis ’n reuk wat ek ook sommige nagte aan myself geruik het, subtiel. Dit het soos die jare aangegaan het heeltemal verdwyn, maar na die Oujaarsaand in Zürich toe ek besluit het om my verlede na te spoor, het my eie reuk vir my soms oorweldigend geraak.

      Dit was asof ek my eie lyf verafsku het, en my eie lyf my wou verdryf.