“Dis nie so ’n big d-deal nie,” strompel ek.
“Sê die dragon slayer!” lag Beesbal en skuif by sy sitplek in. “Aldi gaan dit nie hier los nie. Maar nou’t jy vir ons om jou te beskerm.”
“Dit sal die dag wees!” sê Karlien en gaan sit langs Nomaswazi. “Ons is hier vir emosionele ondersteuning en die foto’s vir wanneer sy jou lewend op die rugbyveld gaan begrawe.”
“Dalk sal sy biltong-bites van jou maak,” terg Beesbal.
“Is sy r-regtig so erg?” vra ek. Miskien het ek nie geweet waarvoor ek myself ingelaat het nie. Miskien moes ek maar net gehoorsaam opgestaan het. Nee. Ek sal nie toelaat dat Aldi of enigeen vir my sê wat om te doen nie.
Juffrou Du Rant kom ingestap voordat iemand my hangende vraag kan beantwoord. Sy gaan staan voor die klas en maak keel skoon. Almal staan op en groet haar. Sy is veel jonger as juffrou Barkhuizen, maar het definitief ’n militaristiese houding.
Ek neem aan om ’n onnie in die huidige onderwyssisteem te wees, moet jy waarskynlik ’n weermagkwalifikasie agter jou naam hê om met tieners – ook bekend as Weapons of Mass Destruction – te werk.
Juffrou Du Rant vertel ons van haar verwagtinge hierdie jaar en ook hoeveel werk vir ons voorlê. Sy klink heel opgewonde oor ons voorgeskrewe boek, George Orwell se Animal Farm, en sê ons sal dit baie geniet as ons bereid is om ’n bietjie buite die boks te dink.
Voor ek dit mooi besef, lui die klok aan die einde van die dag. Behalwe vir my registerklasavontuur vanoggend, het alles goed verloop. Beesbal, Nomaswazi en Karlien het ook Lewenswetenskappe en Afrikaans saam met my en hulle lyk na lekker vriende om te hê.
Gelukkig lyk dit of Aldi net in my registerklas is, en dit pas my goed. Ek het nie na die nuwe skool toe gekom om vyande te maak nie. Ek is hier om weg te kom van die bejammerende oë en mense wat agter my rug sit en wonder waarom ek oornag, op sewentienjarige ouderdom, ’n spraakgebrek ontwikkel het. Miskien was die skok te groot. Miskien dit. Miskien dat.
Ek gewaar my pa wat staan en waai toe ek by die skoolhek uitstap. Os is ver genoeg geparkeer en ek besef my pa – hoewel hy dit nie sal erken nie – weet dat sy kar lelik afsteek teen die ander in die omtrek. Dis goed om vir Pa te sien. Miskien was hierdie idee van Ma nie so sleg nie. ’n Verandering is dalk net wat ek nodig het.
4 TERUGBLIK
Dis middel Augustus en die wintersonnetjie bak lekker op die grasperk in ons agtertuin. Ek en Nicola het, vandat ons klein was, ’n gewoonte om wolkformasies te ontleed terwyl ons plat op ons rûe op die gras lê. Natuurlik is Nicola baie kreatiewer as ek en sien dinge soos ruspes, skerpioene en die buitelyne van Australië, terwyl my kreatiefste oomblik ooit, ’n hasie was.
“Is jy seker jy’t al die landmyne opgetel?” vra sy en skandeer eers haar kolletjie gras voordat sy op haar lug gaan lê.
“Natuurlik het ek,” verseker ek haar. “Boef het in elk geval sy hoek waar hy deesdae die landmyne lê.”
Boef is ons Labrador en hy’s so oud soos die Drakensberg. Ma-hulle het hom al van voor ek gebore is.
“Sê my, Schmetterling,” vra Nicola asof sy diep dink. “Hoe voel dit om ’n man te wees?”
Ek maak my gemaklik langs haar en ons koppe raak amper. “Is hierdie weer een van jou uitvangvrae?”
“Miskien,” sê sy. “Watter voordele is daar om ’n man te wees?”
“Wel,” raai ek, “ons bekommer ons nie so veel oor grimering en goed nie.”
“Ek sien,” sê sy. “Nog iets?”
“Wel, ek dink ek praat namens alle manne as ek sê ons is dankbaar ons kan staan tydens ’n nommer een.”
Nicola bars uit van die lag. “Ja, daai’s ’n groot voordeel.”
“Daai een lyk al weer soos ’n hasie,” sê ek en wys na een van die wolke.
“Nee man, dis ’n Volkswagen Beetle.”
“H’m, dalk,” stem ek saam en draai my kop skeef. Hoe doen sy dit?
“Wat is vir jou die aantreklikste eienskap van ’n meisie?” vra Nicola skielik.
“Ek’s ’n ou wat hou van groot …” rek ek die sin uit. “Persoonlikhede.”
Nicola giggel lekker. “Ek’s vas oortuig alle mans hou van groot ‘persoonlikhede’.”
“So waarvan hou jy?” vis ek uit. “Harige bobene?”
Dit lyk of ek haar ’n suur druif gevoer het. “Nee! O nee!”
“Nou maar wat dan?”
“Ek dink ek hou van dieselfde goed as jy,” sê sy vir die wolk daarbo.
“Ek twyfel of jy van presies dieselfde goed as ek hou,” glimlag ek. Die Jessica Alba-poster teen my kamerdeur is ’n goeie voorbeeld.
“Ek wil jou iets vertel, maar jy mag vir niemand sê nie.” Sy draai my gesig na hare. Een oog kyk stout na my terwyl die ander een agter ’n raafswart haargordyn wegkruip.
“Daar’s ’n man in jou lewe?” vra ek skielik. Dis skrikwekkend om te dink my beste vriendin, van oor die agt jaar, het dalk ’n ou in haar lewe. Wat gaan van my word? Wat as hy een van daardie jaloerse tipes is wat haar geen vriend of vryheid gun nie? Die dag sou seker kom, maar hoekom is ek nie voorbereid daarop nie?
“Nee,” sê sy en bloos effens. Iets wat Nicola bitter min doen.
Ek kom orent en hou haar fyn dop. “Wat dan?”
Nicola kyk rond en fluister: “Schmetterling, ons kom al baie jare saam, ek en jy. Ek weet as daar iemand is wat my sal bystaan is dit jy, want jy’s lief vir my soos ek is.”
“Jy’s swanger!” glip die woorde uit voor ek kan keer.
“Nee!” roep sy en haar skaterlag weergalm deur die buurt. Dis eers nadat sy tot bedaring kom, dat sy my diep in die oë kyk en sê: “Tien maal erger! Ek … is gay.”
Ek sit asemloos na haar en kyk.
5
Ma en Pa laai my op dieselfde plek af as gister. Hulle is rustiger omdat ek gesê het die nuwe skool is heel skaflik en ek het reeds ’n paar vriende gemaak.
Toe ek by die registerklas instap, sit Aldi Lotter op die plek waar ek gister gesit het. Dit pla my nie juis nie, want ek gaan skuif in langs Beesbal wat reeds op dag twee van graad elf gretig sit en wiskundehuiswerk afskryf.
Anders as vorige jare, begin die onderwysers reeds met hompe werk en vertel ons dat ons hierdie jaar gaan skryf dat ons arms stomp word.
Net voor tweede pouse is dit tyd vir my eerste afspraak met meneer Bert Visser. Hy sit reeds agter sy lessenaar toe ek klop en instap.
“Môre, Dewald,” groet hy vriendelik en hou sy aandag op die lêer voor hom. “Kom sit.”
“Dankie, Meneer.”
“So hoe lyk dinge? Hou jy van die skool?”
Ek knik. “Sover g-gaan alles goed, Meneer.”
“Mooi so,” sê hy. “Dit help altyd as ’n mens sommer vinnig aanpas. Het jy al vriende gemaak?”
“Ek het ja, Meneer,” antwoord ek. “Bees … um … ek m-meen Andries Potgieter is baie vriendelik.”
Meneer Visser se oë glimlag, maar sy mond nie. “Ja, natuurlik. Beesbal het ’n behoorlike reputasie in die skool.”
“Hoe so, Meneer?” vra ek nuuskierig.
“Kom ons sê net dat ongeluk hom agtervolg soos ’n brommer agter vars beesmis aan. Maar Andries is nie