Die man onder die veselperskeboom bly in ’n arm gemeenskap, waar mense dig op mekaar woon, waar MIV algemeen voorkom. Hy infekteer gou ander. Die nuwe virus trek deur die gemeenskap en hou aan met muteer. Een mutasie is net perfek: Dit versprei maklik deur die lug, dit neem net genoeg dae om mense dood te maak sodat elkeen baie ander mense kan aansteek.
Een van die man onder die veselperskeboom se familielede werk by ’n lughawe in die groot stad daar naby. Die familielid dra dié perfekte virus. Hy hoes op ’n reisiger, net voor dié vrou met die vliegtuig Engeland toe gaan.
In Engeland is daar ’n baie groot internasionale sportbyeenkoms.
Al die Eerstewêreldlande het ’n protokol vir dodelike, aansteeklike siektes. Selfs die meeste ontwikkelende lande het uitgebreide planne vir só ’n gebeurtenis. Daar is maatreëls en stelsels vir ’n epidemie. In teorie behoort hulle te werk.
Maar die natuur steur hom nie aan teorieë nie. Die feilbaarheid van mense steur hom nie aan teorieë nie.
5
21 Maart
Ek sit daar op die vloer langs die bed waar my pa met die koors lê en ek raak per ongeluk in die laatmiddag aan die slaap.
Iets maak my wakker. Ek hoor ’n kar. Ek dink eers ek verbeel my dit. Die geluid raak harder. Ek loop sag en vinnig na die voorkamer toe.
Dit is regtig ’n voertuig, die enjin hoog soos hulle teen die bult na die dorp toe uitjaag. Ek hardloop terug na die slaapkamer toe.
“Pa.”
Hy hoor nie.
“Pa,” sê ek harder, dringend. “Ek hoor ’n kar.”
Pa se asemhaling is vinnig. Sy mond is oop. Hy roer nie. Ek wil skree, ek wil baie hard vir hom skree, moenie doodgaan nie, ek is bang, hier is ’n kar hier buite, ons vertrou net vir mekaar. Kom terug uit die koors uit, ek is nog te klein om alleen te wees, Pa moet asseblief net nie doodgaan nie.
Maar ek is nog skaam oor gisteraand se roep na my ma. Ek staan net daar en kyk hoe my pa nie wakker word nie.
Die kar kom nader.
Ek hardloop terug na die sitkamer. Buite is die skaduwees lank, die son sit nou laag. Die kar kom nader en nader. Hy ry nou stadiger, ek kan hoor. Hy is nou in die dorp.
Ek wil na buite hardloop en vir hulle gaan sê: “Kom help my pa, hy is siek.”
Ons vertrou net vir mekaar. Dit het ek en Pa besluit nadat die mense ons wou beroof anderkant Bultfontein, vyf weke gelede. Ek kan nie uitgaan nie.
Die kar kom om die hoek. Dit is hier voor, in die straat.
’n Swart Jeep Wrangler, met ’n oop dak. Dit jaag verby. Dit lyk of daar drie mense in is. Dan is dit weg, straataf.
Ek moes hulle gestop het, want my pa is baie siek.
Ek hoor hier kom die Jeep terug. Ek sien dit hou stil oorkant die Volvo. ’n Man met baie lang, swart hare skakel die kar se enjin af. Hy het nie ’n hemp aan nie, net ’n langbroek. Hy is maer, sy borshare is donker en dig. Hy spring uit en loop na ons vragmotor toe. Hy het ’n geweer in sy hand.
Ek gaan hulle roep. Ek gaan vir hulle vra om my te help. Vir my en Pa. Ek begin deur toe loop. Dan sien ek die vrou agter in die Jeep. Sy het bruin hare wat deurmekaar is. Haar kop is onderstebo. Haar hande is vasgemaak aan die rolstaaf. Sy skree iets, asof sy ook baie bang is.
Ek gaan staan.
Die ander man, wat nog voor in die Jeep sit, het ’n T-hemp sonder moue aan, en groot armspiere. Hy slaan die vrou met die plathand. Sy huil. Hy skree vir die man by ons Volvo: “Wanneer laas is ons hier verby?”
“Week terug?” roep die een met die lang hare terug.
“Die lorry was nie toe hier nie.”
Langhaar klim op teen die Volvo se kajuit en probeer die deur oopmaak, maar dit is gesluit. Hy kom weer af. Hy sit sy hand op die uitlaatpyp. “Dis koud,” roep hy na die Jeep toe. “Is jy seker? Ons was dronk, daai tyd. Dit kan al lank hier staan.”
Spiere lag. “Dis waar.”
Ek gaan sit op die stoel, ek kyk oor die rusbank, deur die kantgordyn na hulle. Mense wat ’n vrou aan ’n kar vasmaak, is nie goeie mense nie. Ek kan hulle nie vertrou nie.
Spiere klim uit die Jeep uit. Hy sê iets wat ek nie kan hoor nie. Hy kyk na ons huis, hy kyk reguit na my. Ek sit doodstil, ek weet hy kan my nie deur die kantgordyn sien nie, maar dit voel so.
Langhaar loop al teen die vragmotor se sleepwa af. Hy gaan voel agter aan die deur, probeer dit oopmaak.
“Kan nie kwaad doen om te check nie,” roep Spiere. Hy hou aan staar na die sitkamervenster. Miskien kan hy my sien? Eindelik draai hy weg, na die vasgemaakte vrou toe, en ruk aan haar arms. Hy roep na Langhaar: “Ek kyk in dié huis, kyk jy in dáárdie.” Hy wys na die huise oorkant die pad.
“Okay,” sê die ander een.
Spiere kom na ons voordeur toe. Hy het ’n groot, silwerblink rewolwer op sy heup.
Die vrou in die Jeep ruk skielik hard aan die rolstaaf. Ek kan haar gesig nou sien. Daar is bloed aan haar wang, en aan haar hare, net bokant haar voorkop.
Spiere lag. “Jy sal nie loskom nie.” Hy staan vir haar en kyk tot sy ophou met ruk en net sagte geluide maak, asof sy baie hartseer is. Hy klim op met ons huis se stoeptrappies. Hy ruk aan die veiligheidsdeur. Dit maak ’n harde lawaai wat my laat skrik, maar ek bly baie stil.
Ons pistool lê op ’n plat tafel in die middel van die sitkamer, tussen die stoele voor die TV. Ek vat dit, hou dit in my hand, en gaan sit weer.
Spiere loop na die sitkamervenster toe. Hy druk sy gesig teen die glas, en hou sy hand bak teen die son. Ek gly van die stoel af en lê plat, die rusbank se leuning tussen ons. Hy kan my nie sien nie, hy kan my nie sien nie, dit is te donker hier binne. Ek bly so plat, tot ek hoor hy ruk weer aan die veiligheidsdeur. Ek kom regop. Ek sien hy het die rewolwer, hy mik na die veiligheidsdeur se slot.
Die skoot is baie hard. Ek dink ek maak dié keer ’n geluid.
Die koeël laat die deur se hout splinter. Dit slaan vas teen die sitkamermuur links van my.
Spiere ruk aan die staalhek. Dit gaan nie oop nie.
“Moenie worry nie,” roep hy na Langhaar toe. “Ek skiet net die slotte af.”
Dan skiet hy weer.
Ek vat die pistool vas. Ek skuif terug, sodat my rug teen die sitkamerstoel is. Ek lig die pistool. As hy inkom, sal ek op hom móét skiet. As ek kan.
Hy ruk en pluk die veiligheidshek. Dit skree toe dit oopmaak. Hy vat die voordeur se handvatsel en draai. Die deur is gesluit. Hy lig sy rewolwer na dié slot toe.
Ek probeer my pistool na die deur toe mik. My kop sê nee, ek kan dit nie doen nie.
Ek wil nie ’n mens skiet nie.
Ek laat sak weer die pistool.
Ek maak my oë toe. Hy moet dan maar inkom. Hy moet my ook maar aan die Jeep vasmaak, saam met die vrou. Miskien kyk hy nie verder in die huis nie. Miskien sal my pa my kom haal, as hy nie doodgaan van Die Koors nie.
Ek wag vir die skoot, my oë toe.
Ek voel ’n hand wat oor my mond toemaak. Ek skrik, ek skree, maar die hand is styf oor my mond.
Dit is Pa. Hy vat die pistool uit my hand uit, sit sy mond hier teen my oor, fluister: “Sjuut.”
“Wat?”