Dis die ding van begeerte. Dit kan ’n mens se liggaam eenvoudig op die mees ongemaklike tye en plekke oorneem. Dit het Ruhan mal gemaak. Wanneer hy saans laat die ligte laag gestel en by haar kom inkruip het, met idees in sy kop en duur naskeermiddel agter sy ore, kon sy dikwels om die dood nie die kleinste korreltjie lus uit haar moeë lyf optower nie. Partymaal moes sy maar fake. Om die vrede te bewaar.
En as sy agterna die resultaat van sy liefdespassie saam met die flentertjie papier wegspoel, het sy soms die warm waslappie teen haar gehou om die diep kloppende branderigheid te streel.
Om haarself dan te gaan troos agter sy warm rug met haar wang teen sy effens sweterige T-hemp, haar kniekoppe ingevou agter sy opgetrekte bene, haar arm oor sy lyf geslaan sodat sy die trouring aan sy vinger om en om kon draai. Totdat hy sy hand brommend wegneem uit hare, en sy omdraai en lê en wonder waarom hulle bioritmes dan nooit saam kon tik nie. Nee, eerder soos pingpong: soms hy en soms sy.
En partymaal het die mees intense aanval van passie haar oorval wanneer hy gedas en gebaadjie in die tuinpaadjie wegstap, laat vir sy vergadering; in haar pajamas het sy hom vanaf die boonste venster gestaan en bewonder met die reuk van sy stortjel nog aan haar vingers ná hul haastige afskeidsoen.
Hoekom is sy altyd so ontydig? Soos nou. Donna kan nie waag om weer na die man te kyk nie. Haar hele gesig gloei. Sy is skielik innig dankbaar dat Karen nog voortbabbel.
“… was my laaste kliënt van die dag, sien?” verduidelik Karen vir Donna, maar haar oë bly op Pieter. “En toe ek my weer kom kry, gesels ons so lekker, toe vra ek sommer of hy lus is om langsaan by Coffee Culture ’n latte of iets te gaan drink.”
Natuurlik, maal dit deur Donna se kop. Sy het opgelet sy hare lyk effens anders. Dis natuurlik hoe hulle ontmoet het. Hy het sy hare by Karen se salon laat sny. Donna kan onmiddellik die hele toneeltjie voor haar geestesoog sien. Sy donker kop agteroor by die wasbak. Nie die assistent nie, maar Karen sélf met haar vingers vol romerige sjampoe teen sy slape. Vrywend, strelend en so intiem. Die afspoel. Salig koel en kalmerend. En dan sy oorgawe aan haar, so in beheer met haar boudstappie en flitsende silwer skêrtjie al om hom. Geen wonder hy het ja gesê vir koffie agterna nie. Karen ken haar storie. Maar hoe het hy daar beland? Hoe is dit moontlik dat …?
“Sommer net so,” val Karen haar spartelende gedagtes in die rede.
“En toe?” Donna se keel is kurkdroog.
“En toe sê hy ja vir koffie, and the rest is history.” Karen haal die melkbekertjie met ’n teatrale gebaar uit die mikrogolf. Haar blou oë blink van selftevredenheid toe sy daarvan in Pieter se koffie skink, haar wange helder pienk van genot. Met een slanke bleekwit handjie vryf sy besitlik oor sy sterk voorarm.
“Warm melkies, dokter Visser, nes jy daarvan hou.”
Donna staar verstom. Sy ken daardie trekkie om Karen se mond goed: die selftevrede suggie en die vinnige asemteugie, neusie in die lug, daarna. Dis Karen op haar beste. Op haar gelukkigste. En Donna se gemoed sak loodswaar af tot iewers in die omgewing van die kombuis se fondamente. Niks het verander nie. Want dis hoe dit maar is met haar en haar sussie. Van kleins af.
Met ’n ysere wilsbesluit lig sy haar koppie en tik liggies teen Karen s’n.
“Nou maar cheers, dan. Op new beginnings!”
Die weerklank van haar pa se ma se egte beenporselein klink so vals soos haar eie woorde, maar Donna bly glimlag, al pyn haar wange. En oorkant haar sit Pieter Visser, met twee diep groewe tussen sy wilde skuins wenkbroue en sy oë vraend op haar gerig.
3
Toe haar deurklok weer lui kort nadat Karen uiteindelik met haar Pieter weg is, gee Donna se verspotte hart ’n bokspringetjie. Sê nou …? Sy droog haar hande aan die vadoek af. Wat as Tannie Noodlot dalk tog van plan verander het en …?
Maar dis Jayd op haar drumpel.
“En dié nou?” Hy wys met sy neus op ’n plooi na haar.
“Ag, jong, lang storie.”
“Wat jou gesig só laat lyk?”
“Ja, man. Karen was nou net hier met haar nuutste.”
“Wanneer laas het jy in die spieël gekyk, Donna?”
“Ek het nie ’n oordrewe voorliefde vir spieëls soos party mense nie, Jayd.”
“Donna, ek vra net wanneer laas?”
Jayd vat haar stewig aan die skouers en stuur haar tot voor die spieël in die gang.
“Hoor hier, ek is nie lus vir …”
Toe sien Donna hoekom Karen se Pieter heeltyd gelyk het of hy wil lag. Haar gesig is nog beplak van die sjokoladebruin moddermasker wat plek-plek in poeierige kolle begin afskilfer.
Nou weet sy hoekom hy byna geen woord gerep het nie, ook nie van hul onderonsie op die stoep nie. Niks laat blyk het dat hulle reeds ontmoet het nie. Die man het heel moontlik heeltyd gewonder of sy nuwe girlfriend se arme suster al haar jelly beans in die pakkie het.
Geen wonder haar wange het so styf gevoel nie. Sy dog dis oor sy heeltyd ’n glimlag moes forseer. En dit was nie deernis of begeerte wat sy by hom gesien het nie, so graag wóú sien nie. Sot wat sy is. Ag, liewe genade … sy …
“Dis darem nie só erg nie, Donna.”
“Jy verstaan nie, Jayd. Dit ís. Ek het heeltyd so gelyk terwyl Karen en haar nuwe Pieter hier was. Soos ’n verdomde Dalmatian. Nee, soos ’n frieskoei! Ek skaam my dood.”
“Het niemand iets gesê nie?”
“Nee. Ja. Ag, ek kan nie onthou nie.”
“Weird.”
“Nee, dis tipies onse Karen. Als is mos vir haar snaaks. Hulle sit seker nou nog iewers en lag.”
“Ag, dis darem nou nie so erg nie.” Sy kan sien Jayd probeer hard om sy glimlag weg te steek.
“Luister! Moenie jy ook nog … ” Donna voel hoe haar oë begin traan.
“Hei! Kom nou, girl, bogger hulle.”
Sy snuif hard en vee haar neus met haar mou af. Daar sit modderstrepe op die ligte materiaal.
“Kom nou. Jy’s fabulous en hulle is net jaloers. Oukei? Gaan was gou jou gesig. Ek maak vir ons tee, dan vertel jy ááálles vir oom Jayd.”
“Begin nou by die begin, Donnatjie,” sê Jayd fronsend toe sy ’n rukkie later met ’n silwerskoon gesiggie langs hom op die rusbank kom sit.
“Wel … dis eintlik alles jou skuld.”
Hy tik haar liggies op die knie.
“Natuurlik, girl. Ek is persoonlik verantwoordelik vir die moleste in die parlement, beurtkrag en Aldo se skoenpryse. Ek weet.”
“Wil jy hoor of wil jy nie hoor nie, Jayd?”
“Ek is die ene ore.” Hy kruis sy bene en trek die teepot nader.
“Daar’s nie veel om te vertel nie. Ek het vergeet van die moddermasker aan my gesig nadat ek daarmee aan die slaap geraak het.”
“En toe kom Karen met die nuutste boyfriend hier aan, en jy nooi hulle vir koffie?”
“So iets, ja.”
“Nee, kom nou, Donna. Ek kan mos sien daar is nog juicy stukke wat jy uitlos. Spill the beans, girl. Dit help altyd.”
“Wel … ek het Karen se nuwe Pieter tevore al ontmoet.”
Jayd sit sy koppie neer en skuif nader. Sy wenkbroue is vraend gelig.
“Die