Henk beduie na ’n klompie eekhorinkies wat op ’n boomstomp sit en belangstellend na hulle staar.
Mattie weet diere skrik nie vir mense wat rustig lyk nie. Sy vou haar hande agter haar rug en neurie ’n wiegeliedjie. Die eekhorinkies bly doodstil sit. Hul ruie sterte staan soos vraagtekens in die lug. Toe Mattie en Henk verby is, begin die eekhorinkies met skril stemmetjies gesels.
“Hulle skinder nou oor ons,” sê Henk.
Af en toe hoor hulle iets in die blaredak, en as hulle opkyk, sien hulle apies of woudvoëls wat nuuskierig tussen die blare deur loer.
“Almal wonder wie ons is,” sê Henk.
Toe hulle ’n paar bosbokkies teëkom, kyk die bokkies net vir ’n oomblik aandagtig op en wei weer rustig verder.
“Hulle is niks bang vir ons nie,” sê Mattie verwonderd.
“Hier kom seker nooit jagters nie,” sê Henk.
Hulle stap en stap. Soms sien hulle bergpieke agter die boomtoppe uitsteek en dan wonder hulle hoe ver die ravyn nog strek.
“Wat’s fout?” vra Mattie toe Henk skielik gaan staan.
“Ek het iets gehoor …”
Hulle staan albei en luister, maar die woud is stil. Net die waterstroom fluister saggies.
“Soos wat het dit geklink?” fluister Mattie.
“Soos … groterige goed wat saggies beweeg.”
“Groterige goed?” sê Mattie benoud.
“Nie baie groot nie. Toemaar, ek het my seker verbeel.”
Mattie weet Henk verbeel hom nie sommer dinge nie, en sy voel ’n koue rilling teen haar rug afgly. Hulle stap weer aan.
’n Paar minute later gryp Mattie Henk se arm.
“Henk – luister!”
Hulle staan doodstil en luister gespanne na elke klank in die woud: ’n sagte bries wat die blare in die boomtoppe roer, die fluisterklanke van die water, voëls wat na mekaar roep, en iewers agter hulle – vae geluide, soos van groterige goed wat saggies oor droë blare beweeg. Ná ’n paar sekondes raak die geluide weg. Henk en Mattie bly staan, maar die woud is weer stil.
Hulle begin weer stap, maar stadiger en hulle ore bly gespits.
’n Rukkie later hoor hulle dit weer. Dit tref Henk dat hulle die geluide net hoor wanneer daar ’n bries deur die woud dwaal. Sodra die bries gaan lê, word die geluide stil.
“Dink jy iets agtervolg ons?” fluister Mattie onrustig.
“Ek glo nie. Ek dink ons hoor net woudgeluide in die wind.”
“Dink jy hier is luiperds in die woud?”
“Miskien. Maar dis nie luiperds nie.”
“Hoe weet jy dit?”
“Luiperds loop alleen. En hulle jag in die nag.”
Die sonlig val al hoe skuinser tussen die blare deur. Mattie verwonder haar aan die glinsterende patrone, maar toe die skaduwees in die woud begin dig raak, vra sy met ’n klein stemmetjie: “Henk? Dink jy ons sal weer ons pad hier uitkry?”
“Natuurlik sal ons,” sê Henk. “As ons dit nie vandag kry nie, sal ons dit môre kry.”
“Ek dink vandag is eintlik –” begin Mattie, maar wip van die skrik toe ’n vreemde gekerm deur die woud weerklink. Sy gryp Henk se arm. “Wat was dit?”
Henk antwoord nie. Hy staan doodstil en kyk rond.
Die woud is stil. Niks roer nie.
“Whaa-wha-whaaa,” weerklink die gekla weer deur die woud.
“Spook?” fluister Mattie paniekerig.
“Dis nie ’n spook nie,” sê Henk. “Daar’s nie so iets –”
“Whaa-wha-whaaa,” skree die ding weer, en ’n tweede een antwoord, “Wha-whaaa!”
“Twee spoke!” fluister Mattie benoud.
Henk kyk stip na ’n plek hoog in die takke skuins voor hulle. “Ek dink ek sien iets daar.”
Mattie kyk op, maar sien niks.
“Iets beweeg daar – dit lyk soos … Dis ’n groterige voël!” sê Henk. “En daar’s nog een – ’n entjie boontoe. Kyk –” Hy beduie waar Mattie moet kyk. “Sien jy hulle? Hulle’t snaakse dik snawels. Ek dink dis boskraaie.” Terwyl Henk praat, hop die boonste voël af na die tak waarop sy maat sit, en albei voëls loer nuuskierig oor hul dik snawels ondertoe.
“Ek wonder of hulle dink hulle sing mooi,” sê Henk.
Hulle begin weer stap. ’n Rukkie later sê Mattie: “Wat ek netnou wou sê, was ek dink vandag is eintlik al verby. Wat maak ons vannag?”
“Ek het aan ’n plan gedink,” sê Henk. “Ons soek vir ons ’n boom met takke wat laag oor die grond hang, soos ’n watervlier. Dan kruip ons onder die takke in en maak vir ons ’n hoop droë blare bymekaar om op te slaap.”
“Goed … Kan ons nie maar begin soek nie?”
“Ja, kom ons doen dit,” sê Henk. Hy kan hoor Mattie is moeg. Hy skroef die deksel van die fles af en hou dit na haar uit. “Ek dink jy’t ’n flonker nodig.”
Mattie steek haar hand uit om ’n lekkertjie te neem, maar ’n brulpadda spring reg voor haar op. Sy trap vinnig eenkant toe, struikel oor ’n boomwortel en stamp die fles uit Henk se hande uit. Die flonkers spat oor die woudvloer.
“Oeps – ek’s jammer,” sê Mattie ontsteld.
Henk beduie sy moet stilbly. Hy staar oor haar skouer na iets in die woud.
Mattie swaai om.
Teen die laaste sonstrale wat skuins deur die bome val, kom vae gedaantes te voorskyn. Hulle kom stadig nader. Hulle is doodstil.
Mattie wil vir Henk vra wat hulle moet doen, maar haar stem is weg van die skrik.
Henk probeer dringend uitmaak wat die gedaantes is, maar ’n lastige sonstraal skyn reg in sy oë. Boonop dreun sy hart so in sy ore dat hy skaars kan dink.
Die skadufigure kom nader. Uiteindelik kan Henk sien hulle is mans. Hulle is steeds doodstil. Die enigste geluide in die woud is die sagte geruis van droë blare wat vertrap word. Hulle kom ’n paar treë van Henk en Mattie tot stilstand. Hulle staan in ’n groep bymekaar.
Henk kan nou sien hulle is almal jonk en netjies geklee in vreemde, donkergroen uniforms en velstewels. Elkeen het ’n kruisboog en ’n pylkoker oor sy skouer.
Een van hulle kom nader. Hy lyk vriendelik.
“Hallo?” sê hy. “Wie is julle?”
Henk voel so deurmekaar dat dit hom ’n rukkie neem om te antwoord.
“Ons … ek is Henk … Sy’s Mattie.”
“En wat het julle daar?” vra die man en beduie na die lekkertjies op die mosvloer.
“Dis … h’m … flonkers,” antwoord Henk.
“Ekskuus?”
“Flonkers, Meneer.”
“Watse towerkragte het hulle?” vra die man.
“Tower- … towerkragte?” stamel Henk.
“Ja, towerkragte,” sê die man.
Henk loer na Mattie vir hulp, maar sien haar mond hang oop – dit lyk of sy vergeet het hoe om te praat.
“Weet julle nie?” vra die man.
“H’m