“Ek gaan jou nog terugbetaal vir daardie aand, jou luis,” belowe sy.
Toe stap sy deur na Koos se kantoor en los hom om in sy nuuskierigheid te stowe. Hy verdien dit! Nuuskierigheid vreet hom op, sy weet, maar sy sal hom nie die genoegdoening verskaf om eerste alles van haar sake af te weet nie. Hoe sy haar besluit aan Koos gaan verduidelik weet sy nie, maar sy’s lankal by omdraai verby.
Koos is so kortaf soos gewoonlik toe sy by hom aanklop.
“Hoe was die tydjie in die Ooste?” wil sy met die intrapslag weet.
“Produktief genoeg.” Hy wys met sy hand na die leë stoel oorkant kom. “Sit!”
Sy gaan sit soos ’n goed afgerigte hond.
“Wat’s jou storie, Jenna? Praat dat ek hoor. Ons moes daardie kontrak van jou geteken het voordat ek weg is Ooste toe. Dan was jy vas en het jy nie nou met hierdie nonsens gekom nie.”
“Ek bedank, Koos. My bedankingsbrief sal voor die einde van die dag op jou tafel wees.”
“Sommerso?”
“Nee, glad nie. Dit was nie ’n maklike besluit nie en ek weet steeds nie of ek die regte ding doen nie.”
“Natuurlik doen jy nie die regte ding nie. Jou nessie hier by Koekemoer Internasionaal is geveer vir die res van jou lewe. Daar wag binnekort ’n bevordering op jou. Jou salaris sal aangepas word en die pakket wat daarmee saamgaan, is uiters aanloklik. ’n Splinternuwe maatskappymotor – uit die Duitse stal, natuurlik. ’n Huissubsidie waarmee jy ’n paleis kan bekostig, en nog ’n hele paar watertandvoordele waarvoor die meeste ouens hier hul oogtande sal gee.”
“Dis dalk juis daaroor, Koos,” sug sy.
“The sky is the limit, Jenna, moenie jouself in die voet skiet nie!” Hy skuif ongemaklik rond. “As dit gaan oor die Londen-storie, oor wat daar gebeur het ...” Hy vee oor sy voorkop, duidelik verleë om die onderwerp aan te roer. “Ek ken nie die storie nie – nie een van ons hier by die kantoor weet presies wat daar gebeur het nie – maar enige bobbejaan kan aflei dat dit nie vir jou maklik kon gewees het nie. Wat die man ook al aangevang het, jy moet onthou dis hoe mans maar is. Ons is gemaak en gelaat staan. Jy kan nie te veel van ons verwag nie. Get over it, my ding. Vergeet die bastard en gaan aan met jou lewe, met jou werk.”
Sy leun oor na hom en sit haar hand ’n oomblik op sy arm. Vir Koos om soveel emosie te wys, is ’n uitsonderlike gebeurtenis en sy waardeer dit. “Koos, jy’s ’n ou doring, meer van ’n vriend as ’n baas, en ek gaan jou vreeslik mis. En die res van die ou spul hier by Koekemoer Internasionaal ook. Ek praat nie eens van Adam nie – daardie ou drama queen máák my dag elke keer wat ek hier by Koekemoer Internasionaal inklok.”
Sy lig haar hand toe Koos sy arm verleë terugtrek. “Maar my tyd hier is verby,” vervolg sy. “Ek het klaar ingetrek by die kwartiere van die Hart-akademie naby Melkbosstrand. Ek en my pa.”
“Ek hoor so. Luca het my vertel toe ons laas Woensdag saam gholf gespeel het.”
“Lyk my mans skinder meer op die gholfbaan as vroue om hul teekoppies. Het jy hom op jou beurt van my skandes en skades vertel? Van Londen?”
“Ons skinder nie, ons gesels net. En nee, ek het hom nie vertel dat jy sou trou en dat alles toe op niks uitgeloop het nie. Hoe kon ek? Ek weet dan self nie werklik wat daar gebeur het nie.”
En ek is ook nie van plan om jou te vertel nie, dink Jenna.
“Ek wou daai Luca sommer donner, weet jy?” laat Koos vurig hoor. “Waar kom hy daaraan om my beste werker af te rokkel? En dit om in ’n ouetehuis te gaan bly!”
“Dis nie ’n ouetehuis nie, dis –” probeer sy hom onderbreek, maar Koos steur hom nie daaraan nie.
“Verbeel jou!” Hy gooi sy hande in die lug. “Nou sit jy daar en sente tel terwyl jy met miljoene kan werk.”
“Ja, maar snags slaap ek soos ’n baba.”
Dis nie heeltemal waar nie. Soms kom foeter Frederick se gesig voor haar geestesoog in en onthou sy van sy verraad. Dan is sy so kwaad dat sy die kussing karnuffel. En nog erger: soms dink sy aan Kareltjie en huil haar kussing nat. Dan lê sy ure lank wakker en luister na die branders wat woedend op die rotse breek of die wind wat soms droewig buite huil, die klank daarvan ’n aanklag teen haar.
Maar dis tog anders as vroeër, dis tog vir haar asof daar meer genade vir haar is vandat sy ’n paar weke gelede tydelik by die akademie ingetrek het om te sien of haar pa daar sal aanpas. Miskien nog nie vergifnis nie, maar ’n druppel genade.
“Wanneer ek in die oggende wakker word, koer die duiwe buite my venster,” probeer sy die scenario wat ’n belofte van vrede inhou vir Koos skets. “Die son skyn op my bed en daar’s bloeisels aan die bome en ek kan die branders hoor breek.”
“Idillies, ja, maar vir hoe lank? Jy’s ’n werkverslaafde, Jenna – ek weet dit en jy weet dit.”
“En as ek so sou aangaan, is dit dalk hoe ek in my spore sou neerslaan ook: in die tuig!”
“En nou? Hoe kry jy nou die dae om?”
“Ek is besig genoeg vandat ek tydelik saam met my pa by die Hart-akademie ingetrek het. ’n Deel van die woonkwartiere daar word aangewend vir die familie van hartpasiënte wat van ver af kom en verblyf nodig het terwyl hul geliefdes in die hospitaal is. Dis onder andere my plig om hulle te ontvang, tuis te laat voel en gerus te stel.”
“Luca noem dit ‘meet and greet’, ja, hy’t my vertel, die bliksem. Hy sê jy’s net die regte prop om in die voorportaal te hê wanneer iemand daar inklok. Jonk en gesond, en dan nog mooi en sexy ook. Die omies vergeet glo sommer van hul hartprobleme, en die tannies begin weer lipstiffie en parfuum dra om in tel te wees. En die tydelike besoekers kry hoop vir die toekoms as hulle jou sien. Dis glo jou agtergrond – alles wat jy hier by ons geleer het wat so handig te pas kom.” Hy grom binnensmonds. “Jy ken al die sosiale kunsies en jy kan intelligent genoeg gesels, selfs oor gesondheidskwessies.”
Hy glimlag effens. “Luca sê hy’t net probleme om jou te muilband oor sekere aspekte van die behandeling van hartprobleme, maar oor die algemeen is jy glo just what the doctor ordered.”
Sy krimp vir ’n oomblik ineen. Dis dan hoe dit is: vir Luca is sy nie veel meer as ’n rekwisiet nie. Sy dra die regte beeld uit daar waar sy agter haar rekenaar by die ontvangstoonbank sit. Op die oog af nog nie met haar een voet in die graf nie, en slim genoeg om mond-tot-mond-asemhaling toe te pas of ’n ambulans te bel as dit nodig sou raak. ’n Winkelpop sou ook doen, as die ding net kon somme maak sodat die boeke klop.
Dis mos wat ek wil hê, onthou sy dan. Professionele optrede van sy kant af, sodat alles stil en rustig kan wees en my hart nie allerhande manewales uithaal wanneer hy van tyd tot tyd daar aankom nie. Soms met ’n blommetjie in die hand wat hy buite gepluk het. “Omdat dit my aan jou laat dink het.” Vir Amanda laat hy seker duur ruikers aflewer; vir haar wat Jenna is, steel hy ’n rosie uit die tuin wat haar pa en ’n paar van die ander inwoners in stand hou.
“Luca is inherent ’n sakeman sowel as ’n medikus,” beaam sy. “Die regte props is vir hom baie belangrik. Jy moet die ontvangsdame sien wat sy sake vir hom in sy spreekkamer reël – dis ’n kolossale vrou wat jou onmiddellik verstom laat vassteek. Haar arme hart moet seker oortyd werk om daardie groot lyf van haar aan die gang te hou. Ek kan net dink hoe werk sy pasiënte se koppe: As hy háár aan die lewe kan hou, kan hy dit met enigiemand doen.”
“Praat jy van Amore?”
“Ja. Ken jy haar?”
“Baie goed. Sy’s Luca se suster, het jy nie geweet nie?”
“Sy suster? Amore van der Walt? Is jy seker?”
Hy lag. “Doodseker. Van der Walt is haar getroude van.”
“Ek het nie geweet sy’s getroud