Nog ’n paar woordjies met oom Lappies, nog ’n paar woordjies met Juliana, en dan is dit omdraai en huis toe gaan.
Later sou Juliana vorentoe tree nadat hy sy inkopies gedoen het en hom saggies begin vertel van hulle mooi, groot appels, of die ander soort hondekos wat hulle ook nou verkoop, miskien ’n nuwe skoonmaakmiddel op die mark. Het hy die artikel in die Huisgenoot gesien?
Sy sou agter die toonbank uitkom, en hulle sou sy aan sy deur die kafee loop, hier kyk, daar kyk, gesels-gesels. As mense inkom, het haar pa hulle bedien.
Max het geluister na die tjieng van die till. Hulle is drie tjiengs toegelaat. Ná die derde tjieng het haar pa gewoonlik geroep: “Juliana! Max kan selwers die goed deurkyk! Kom help die mense!”
Die volgende Sondag was hy weer daar. Dan koop hy lekkers vir homself, of die volgende Sondag suiker wat skielik opgeraak het. En so het dit aangegaan, totdat haar pa hom gewoond geraak en Juliana meer spontaan gepraat en gelag het.
Max het haar gekomplimenteer oor haar netjiese rakke, skoon vloere, flink diens, mooi naels, haar absolute toegewydheid aan haar werk, haar fluksheid met die lang ure wat sy moes werk.
Toe sy komplimente lateraan holrug gery was, het hy brokkies nuus uit die koerant met haar bespreek. Hy het geweet sy lees die koerant van voor tot agter, selfs die sakeblad en die sport op die agterste bladsy. Maar alles skelm, sodat haar pa nie moet dink sy skeep haar werk af nie.
Hulle het nie leesboeke by die huis nie, die biblioteek is op die dorp en sy te besig om daar uit te kom, het sy verskoning gemaak. Toe het hy vir haar ’n boek ingesmokkel.
Eers sy ma se Sy kom met die sekelmaan, daarna sy eie Na die geliefde land. Aan die begin het sy verleë gelyk om vrae oor die boeke te vra, deel te neem aan ’n gesprek oor dinge wat sy nie mooi verstaan nie.
Lateraan, soos sy gewoond geraak het aan hom, was hulle bespreking van boeke wat hulle gelees het die hoogtepunt van sy kuiertjies in die kafee. Haar pa altyd op die agtergrond, soos iemand wat ’n toneelstuk fyn sit en dophou, sy oor ingestel om elke klankie op te vang, bang hy mis iets.
’n Maand of wat later het hy vir haar ’n CD gekoop, Music of the Sea, met die mooiste vioolstemme, branders wat op die agtergrond bruis, meeue wat skree en ’n orkes wat die klanke bymekaarbring dat jou asem wegslaan.
“Ek speel dit elke aand net voor ek gaan slaap,” het Juliana skaam erken. “Dis die mooiste musiek wat ek nog gehoor het.”
Met die oorhandiging van die sigarette, lekkers en boeke het hulle vingers eers skrams aan mekaar geraak, toe hulle hande. En steeds het haar pa hulle fyn dopgehou.
Ná maande se geselsies oor die toonbank het sy uiteindelik die vrymoedigheid gehad om saam met hom tot by sy kar te loop. Daar kon hulle ’n paar woorde in privaatheid wissel.
Max wou haar huis toe nooi, vir haar viool speel, maar hy was te bang vir sy pa se reaksie. Sy pa het egter nie onder ’n klip uitgekruip nie; hy het geweet die “gaan gou kafee toe” vat baie langer as wat dit behoort te vat.
Hy en oom Lappies het mekaar geken, soos ’n kafee-eienaar en ’n ploteienaar mekaar ken van sien en koop en betaal, een keer per week, miskien een keer per maand. Juliana se vriendelikheid en rooi wange het ook nie ongesiens verbygegaan nie.
Toe Max weer een Sondag op pad is voordeur toe om net “gou” kafee toe te gaan, het sy pa skielik agter hom kom staan.
“Jy moet wegbly van Lappies-hulle. Sy vrou is baie sieklik en hy is beduiweld. Sy meisiekind gaan jou vang en voor jy jou kom kry, moet jy kind grootmaak en na skoonouers kyk.”
Dié paar sinne wat sy pa hom toegesnou het, het hom heeltemal ontsenu. Sy ore het rooi geword en hy het die voordeur vinnig oop- en toegemaak, gewonder of sy pa gedagtes kan lees.
Hy en Juliana het ’n jaar lank in die kop gevry voordat haar pa haar toegelaat het om in sy kar te klim en saam met hom te ry. Maar eers ná een as dit stil raak in die kafee, was oom Lappies se voorwaarde, en eers net elke tweede Sondag.
Waarheen gaan mens met ’n meisie op ’n Sondagmiddag? het Max gewonder.
Eers was dit ’n melkskommel by die padkafee buite die dorp, later ’n melkskommel by die Mall, en nog later piekniek op ’n geruite kombers onder ’n groot wilgerboom by Florida-meer. Op haar aandrang het hy sy viool saamgeneem.
Wat moet hy speel? het hy gevra. Iets van Gilbert en Sullivan, het sy geantwoord. Net so. Vir ’n oomblik was hy stomgeslaan, tot sy verduidelik het haar ma het ’n Gilbert en Sullivan-CD.
Moet nooit iemand onderskat nie, het hy gedink en sy viool en stok opgeneem. Hy het besluit op “Three Little Maids” uit The Mikado:
Three little maids from school are we
Pert as a schoolgirl well can be
Filled to the brim with girlish glee
Three little maids from school
Juliana het die skril stemmetjies van die maids probeer namaak en hy het dit oor en oor gespeel tot hulle gelê het van die lag.
Later het sy haar lang bruin hare losgemaak en oor haar skouers laat hang, en ’n knopie of twee van haar bloes losgemaak, want sy kry warm. Toe het sy behaaglik teen die boomstam teruggeleun en haar romp tot bo haar knieë opgetrek.
Juliana het sy kop afgetrek tot op haar skoot. Met die punt van haar wysvinger het sy die diepte en die lengte van die kuiltjie in sy ken gemeet. Met haar ander hand die dikte en omtrek van sy wenkbroue omseil. Toe haar lippe die sagtheid van sy breë, vol lippe ontdek, het sy gefluister: “Jy is so mooi.”
Tot sy verbasing het oom Lappies se mooi jong Juliana meer van seks af geweet as hy.
Hoewel sy belangstellings ná meneer Le Duc van die kulturele na die seksuele geskuif het, het hy aanhou skryf, aangemoedig deur Ouboet en Suzie. Uiteindelik het hy en Suzie hulle eerste kinderboek gepubliseer, en mettertyd nog ’n hele paar.
Suzie met die donker, spiky hare, sielvolle oë en yslike mond wat altyd lag. Sy Liza Minelli. Sy verseker hom gereeld hý was haar eerste keuse, maar aangesien hy nog op laerskool was toe Ouboet by haar begin kuier het, moes sy maar die een met ’n inkomste kies. Liewe Suzie.
Net een e-pos in sy inbox vanoggend:
My liewe Max
Ek hoor jy en Suzie (en die kinders) het gisteraand lank oor die foon gesels. Ek moes ’n bietjie oortyd werk. Suzie sê jy het vir haar af geklink, en die storie wat jy vertel het, van Adam en Eva Kapokhoender, het treurig geklink. (Ek is net die boodskapper, don’t shoot.)
Max, my kleinboet, ek dink dis tyd dat jy weer see toe gaan, tyd om al die ou bekommernisse met ’n bietjie soutwater af te spoel. Wat sê jy?
Liefde
Ouboet
Hy stoot sy stoel terug, strek sy bene ver voor hom uit, sy vingers agter sy kop verstrengel. Moet ’n mens altyd net gelukkige stories met gelukkige eindes skryf? wonder hy. Hy probeer aan ’n kinderstorie dink wat nie ’n gelukkige einde het nie.
Die naaste wat hy daaraan kan kom, is Siembamba, en kyk wat het van hóm geword:
Draai sy nek om, gooi hom in die sloot
Trap op sy kop dan is hy dood
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив