Skielik lui sy selfoon met ’n ongeduldige geskel. Sy voel hoe sy liggaam teen hare verstyf. Hy sukkel die foon uit sy jeans se sak, maar dit hou op lui voordat hy dit kan antwoord. Hy kyk op die skermpie en sy sien hoe sy gesig verstrak.
Meteens is hy op sy voete, sy oë nog intens en donker van passie. Hy neem haar hande en trek haar tot teen sy bors. Sy ruik die sweterigheid op sy vel, sy manlikheid. Sy asem jaag nog effens. Hy druk haar kop teen sy bors vas en sy voel die hitte van sy lippe op haar kroontjie soos vanoggend. Toe stoot hy haar byna ru van hom af weg.
“En nou?” is al wat sy uitkry. Sy hou haar bloes met een hand voor haar bors toe.
Sy blik bly vir ’n paar sekondes hongerig op haar, asof hy nog nie genoeg van haar gesien het nie. Toe hy eindelik praat, is dit asof sy hom van ver deur newels heen hoor.
“Jammer, Danielle.”
Met sy oë heeltyd smekend in hare begin hy haar knope met groot sorg een vir een vasmaak en haar bloesie onhandig platstryk oor haar rug. Asof hy daarmee alles ongedaan wil maak.
Sy kyk ontredderd toe hoe hy haar aantrek, terwyl elke sel in haar liggaam skreeu dat hulle die liefdespel wat so ru onderbreek is in hemelsnaam moet hervat.
“Jammer? Waaroor?” vra sy hees.
Sy hande kom rus weer op haar skouers. Sy voel hoe sy duim oor haar wang streel. Asof hy tog traag is om haar te laat gaan.
“Oor ek nou eers hier aangekom het. Oor ek jou sommerso by die deur gegryp het. Sommer oor alles. Maar ek moes jou eenvoudig sien.”
“Ek het nie gekla nie,” sê sy bedremmeld. Sy bly doodstil staan, te bang om te roer.
“Ek kan ongelukkig nie bly nie,” sê hy gesmoord. “Ek moet dadelik gaan.”
“Hoekom?” hoor sy haarself smekend vra. “Is dit oor die oproep?”
“Dis . . . dis moeilik om te verduidelik. Ek . . . jy moet asseblief verstaan . . . daar is dinge . . .” Hy druk die vingers van sy regterhand teen die diep frons op sy voorkop.
“Jammer, Danielle. Hierdie hele ding is ’n groot fout. Dis my skuld. Dis net . . . nadat jy nou die dag in my arms was, kon ek jou nie uit my gedagtes kry nie. Ek dink nie jy besef watter begeerlike vrou jy is nie, en dis juis wat jou so onweerstaanbaar maak. Ek het impulsief opgetree, kop verloor. Ek moes gedink het. Dit moes . . . mag nooit gebeur het nie.”
Hy vryf sy kuif plat en knoop sy hemp toe, druk dit onhandig by sy lyfband in. “Dis alles heeltemal agterstevoor,” sê hy.
Hy kyk af na haar en druk ’n haarsliert agter haar oor in. Sy weet nie of sy moet wegruk nie. Haar lyf voel of dit gevries het.
“Jy, Danielle, is die soort vrou wat verdien om behoorlik die hof gemaak te word,” sê hy dringend terwyl hy haar gesig in sy hande kelk, haar dwing om in sy oë te kyk. “Ek . . . kan jy asseblief net maak asof niks hiervan ooit plaasgevind het nie? Veral op kantoor. Ek moes van beter geweet het, my ingehou het.” Sy oë pleit. “Dis net . . . ai, meisiekind, dis beter as jy niks verder weet nie.”
Sy kyk net verstom na hom.
“Glo my, dis beter so. Ek is werklik jammer,” sê hy moeg.
Hy neem haar hand en druk haar vingers teen sy lippe. “Ek hoop jy kan my vergewe. Ek weet dat jy nie die vaagste benul het van die dinge wat my verhoed om jou in my vertroue te neem nie, maar ek verseker jou dis nie vir my maklik nie. Dalk sal ek eendag vir jou kan verduidelik, maar nie nou nie. En môre en oormôre, as dinge vir jou vreemd lyk, moet jy asseblief verstaan dat ek net die uiterste respek vir jou het.”
Dis asof haar ore haar bedrieg. Asof sy woorde iewers in die vertrek vasslaan sonder dat sy iets daarvan verstaan. Asof sy haar in ’n grap bevind en almal behalwe sy weet waaroor dit gaan.
Hy draai om en stap deur toe. Soos in ’n droom sien sy hoe hy ’n oomblik met sy rug na haar bly huiwer. Sy wil opspring en keer. Vra. Weet. Toe stap hy uit en trek die deur agter hom op knip sonder om weer om te kyk.
Sy gaan sit verslae soos die oorlewende van een of ander ramp. Sy druk haar hande styf tussen haar kniekoppe in in ’n poging om die bewing in haar lyf te bedwing, maar dit help nie. Haar liggaam weier om die boodskap te kry dat daar geen verdere liefdespel gaan wees nie. Sy byt hard op haar een hand se kneukels, maar die warm, polsende begeerte na hom bly uit haar bekkenholte opstoot. Sy klem een van die kussings teen haar lyf vas en geleidelik bedaar dit.
Dit kom nou daarvan, dink sy wrang, as ’n mens jou soos ’n bakvis gedra. As ’n mens teen jou beterwete ingaan en jouself op ’n skinkbord soos ’n halfprys hamburger vir ’n man aanbied. Sy is nou maar eenmaal nie gebou vir eennagplesiere of goedkoop flirtasies nie. Wat het haar besiel? Haar binneste krimp ineen.
Sy weet dat haar lot ná vanaand onherroeplik saamgevoeg is met dié van die man wat so pas by haar deur uitgestap het. Van een ding is sy seker: as sy foon nie gelui het nie, was sy nou nog dieper in die moeilikheid, want sy was op die punt om haar liggaam onvoorwaardelik aan hom te gee. Sy sal voortaan gespanne bly wag vir die oomblik wanneer hy ten volle daarvan besit sal neem. Elke oomblik vir sy aanraking wag soos vir suurstof.
Haar emosies is skielik ’n pynlike deurmekaarspul van vrees, hartseer en woede. Vir die eerste maal in haar versigtig beplande volwasse lewe het sy haar geluk en haar geestesgesondheid in die hande van ’n ander geplaas om daarmee te maak soos hy wil.
Die lang nag in haar woonstel is skielik gevul met ’n skreiende, ongekende alleenheid. Dis hoe dit voortaan gaan wees, besef sy. Sy sal soos ’n verslaafde bereid wees om enigiets te aanvaar, enige verduideliking te glo wat hy haar bied, eerder as om een soet oomblik saam met hom op te offer.
Skielik verlang sy so intens na haar ma dat die trane agter haar ooglede prik.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.