Sy raap haar brein bymekaar en smeer haar flater toe.
“Nee, nee, ek bedoel maar so in die algemeen. Baie werk. No peace for the wicked en so aan, jy weet,” sê sy met ’n laggie wat selfs vir haar geforseerd klink.
Sy fokus haar oë met moeite in sy donkerbruines, wat vol onbegrip na haar kyk.
“Jammer, jy wou sê?” krys sy hees.
“Wag nou, moenie so bekommerd lyk nie. Ek wou net iets by jou kom hoor in verband met die saak Louw versus Rabinowitz.”
Hy kyk ondersoekend na haar, toe strek hy oor die breedte van die lessenaar en laat sy vingers vir ’n oomblik kalmerend op die rugkant van haar hand talm. “Dis darem nie so ernstig nie, hoor. Ek praat maar soms so in eerste rat,” sê hy paaiend.
Sy veg teen die impuls om haar hand weg te ruk en teen haar mond te druk asof sy aanraking haar gebrand het. Dis die eerste maal dat hy aan haar raak en dit maak haar nog meer deurmekaar. Sy probeer die uitdrukking op sy gesig peil. Verbeel sy haar, of wil sy oë haar iets meer vertel?
Die oomblik is egter onmiddellik verby. Net ’n fyn, vraende glimlaggie bly huiwer om sy mond en die gladde vel om sy oë verkreukel effens. Danielle sluk. As die man nóg aantrekliker raak hier vlak voor haar, verander sy in ’n babbelende idioot.
Sy haal ’n slag diep asem. Fokus, Danielle, fokus.
“Kom ons begin voor. Waarmee kan ek help?” vra sy, dankbaar dat haar stem nou weer normaal klink.
Hy sit agteroor en sê gelykmatig: “Ek het bloot kom hoor of jy op hoogte is met die fynere detail van die saak. Ek besef dis ’n komplekse affêre vanuit ’n regsoogpunt. Ek wou net seker maak jy weet die hofdatum is volgens André vasgestel vir die twee-en-twintigste van vandeesmaand, dis maar al.”
Daar vlam oombliklik iets in Danielle op wat beslis nie begeerte is nie. Sy is byna dankbaar daaroor, want as daar iets is wat haar boosaardig kwaad maak, is dit wanneer iemand dit waag om te insinueer dat sy nie haar werk ken nie. En wat sy nou hoor, klink vir haar baie naby daaraan.
Die arrogante blikskottel! Sy wat Danielle is, het niemand nodig om vir haar te sê hoe om haar sake te hanteer nie, allermins nie ’n mansmens nie. Nog minder hierdie spesifieke lid van die spesie! Selfs al is hy ouer, met meer regsondervinding as sy, gee dit hom nie die reg om haar te kom voorsê nie.
Sy hys haar op uit haar stoel tot haar volle 1,7 meter-lengte en kommandeer elke greintjie gesag in haar nommer 34-lyf op.
“Jy is totaal onnodig besorg oor my begrip van die Louw-saak, Naude. Ek is heeltemal op hoogte van die datum, sowel as die fynere kwessies daarvan. Om die waarheid te sê, hier is die lêer in my hande.” Sy druk haar bril hoër op haar neus en kyk daardeur na hom asof hy ’n lastige insek is.
Sy sien hoe ongeloof oor haar afjak registreer op sy gesig. “Wag nou, kollega! Ek het niks daarby bedoel nie. Jy weet tog ek is terdeë bewus van jou absolute bekwaamheid. Ek probeer nie jou professionaliteit bevraagteken nie, ek het bloot my hulp kom aanbied,” sê hy terwyl hy sy lang lyf oplig en deur toe mik.
“Dankie, maar beslis nee dankie.” Sy ruk haar kop so beslis regop dat haar dik bos hare byna loskom uit die knip waarmee sy dit stewig vasmaak vir werk. “Ek het nie op hierdie of enige ander stadium jou hulp nodig nie. Baie dankie,” sê sy met soveel venyn dat sy haarself verbaas.
“Jou houding is totaal onnodig, Danielle.” Hy lyk verstom én vies oor haar heftige reaksie.
“Jammer, my fout. Ek het nie besef dat ’n doodonskuldige aanbod van hulp jou so warm onder die kraag sou maak nie,” sê hy toe hy uitstap en die deur agter hom toetrek.
Danielle is nie net warm onder die hoë kragie van haar bloes nie, haar hele lyf kook. Dit kook egter byna oor toe hy die deur weer oopstoot, sy kop indruk en sê: “Terloops, die lêer in jou hand is die Brown versus Brown-egskeiding, hoor, nie Louw versus Rabinowitz nie. Ek kan agterstevoor én onderstebo lees, weet jy?”
En toe is hy weg.
Danielle sit stom. Toe sy afkyk, sien sy tot haar skreiende ontsteltenis dat die vervlakste skepsel inderdaad reg is. Woede, skaamte en spyt verlam haar net daar waar sy sit. Was dít nou nodig?
Sy wonder hoe sy vyfuur ongesiens huis toe kan verdwyn. As dit moet, sal sy nie ’n voet uit haar kantoor versit voor sy doodseker is die laaste mens is huis toe nie, al vat dit heelnag. Die laaste ding wat sy nou wil hê, is onnodige vrae. Of, behoede haar, om weer in hóm vas te loop.
Sy sit nog so en broei oor haar vernedering toe die deur weer oopgaan. Sy ruk haarself skuldig orent, maar dis gelukkig net Bonnie se vlamrooi kop wat om die deur loer.
“What’s up, skattie?” vra sy met ’n bekommerde fronsie tussen haar babablou oë. “Ek sien His Majesty is glad nie lekker toe hy op ’n drafstap hier by jou uit is nie. Is iets fout?”
“Ag, jy verbeel jou,” sê Danielle.
Bonnie het nou nuus geruik en sy is vrek nuuskierig. Die laaste ding wat Danielle wil hê, is dat Bonnie snuf in die neus kry en die hele kantoor later weet hoe sy vandag geoorreageer het teenoor Naude Boshoff. Want dis presies wat gebeur het, dit weet sy goed. Die manier waarop sy met haar hormone in stede van haar kop gedink het, was dom en onvergeeflik. Onprofessioneel, om die minste daarvan te sê.
“O nee, hy was kwaad,” sê Bonnie. “Ek ken ’n kwaai stappie as ek een sien. Veral by hom. Oh, my dear, my swak hart! Jy moes dit aanskou het. Daardie dodelike mengsel van Tom Cruise pretty boy looks en Chris Chameleon-ruheid! Nee, hy is spectacular as hy kwaad is. Oe, hy kan sy skoentjies any day onder mý bed kom los, hoor.”
“Skei uit, Bonnie! Ek het nie ’n saak met sy skoentjies nie, dis sy neus wat hy in my sake kom druk het wat my pla. En dis nou genoeg oor die mansmens,” sê Danielle ergerlik. “Is jy klaar met die tikwerk?”
“Bietjie touchy, is ons nie?” Bonnie beloer haar agterdogtig.“Oukei, it’s official, julle het ’n fight gehad. Maar nou ja, as upper management nie die onderstrominge in die binnekring met die gewone werkers wil deel nie, wie’s ek om te kla?” sê sy kamma seergemaak.
“Bonita! Kry end! Ék het werk om te doen, as jy nie het nie,” sê Danielle moedeloos.
Om hierdie vriendin van haar in toom te hou, is nou eenmaal ’n voltydse werk.
“Ja!” sê Bonnie en klap haar vingers. “Nou onthou ek wat ek wou kom vra.”
Sy neem haar asseblief-ek-vra-mooi-houdinkie in. “Is dit oukei as ek die dokumente huis toe vat en liewer vanaand op my rekenaar gaan klaarmaak, baas? Ek wil nou gou eers ’n draaitjie by die winkels maak.”
“Ja, my dierbare slaaf, weg is jy. Sien jou môre,” sê Danielle in ’n flou poging om plesierig te klink.
Toe sy Bonnie se Milano Blahnik-uitverkopingstiletto’s in die gang hoor verbytrippel, kan sy effens ontspan en die fiasko van vroeër behoorlik laat insink en daaraan begin herkou. Al wat dit haar in die sak bring, is dat sy nog meer besef dat sy onbehoorlik opgetree het. Sy het haar naam krater gemaak. Daar sal moet walgegooi en reggemaak word voordat dit ’n kwessie word – of die vent kliek wat eintlik die rede is waarom sy hom so in die bek wou ruk.
Nee, voor hy twee en twee bymekaarsit, moet sy regmaak. Maar hoe?
Sy sal dit wetenskaplik moet uitwerk. Oorsaak en gevolg formuleer, soos sy geleer is om ’n saak te beredeneer. Die wet is ’n wetenskap en sy is ’n prokureur. Sy kan dit oplos.
Met toegeknypte oë sit en fokus sy om ’n strategie te bedink.Voor sy haar kan keer, hol daar vreeslik onwetenskaplike prentjies agter haar ooglede verby. Soos sy adamsappel bokant sy das en die effense blouerige skynsel van sy baard wat soms teen laatmiddag deurslaan op sy wange. Sy kan haar indink hoe dit moet voel as hy sy gesig in jou nek laat rus en . . . O, die vervlakste man maak haar mal! Sy kan hom selfs nog vaagweg ruik hier in haar kantoor,