Punkt zero. Thomas Enger

Blix wstał i zrobił krok w stronę ekranu.

      – Z tego numeru ktoś dzwonił do Nordstrøm wczoraj wieczorem – powiedział. – Na cmentarzu.

      Powaga tych słów sprawiła, że wszyscy zaniemówili. Blix wyjaśnił Cramer, o co chodzi.

      – To znaczy, że ktoś trzyma telefon Sørensena od chwili jego zaginięcia i zdecydował się zadzwonić na komórkę Nordstrøm dokładnie wtedy, kiedy byliśmy na cmentarzu – podsumowała Kovic. – Przecież to chore!

      Wokół stołu zapadła cisza.

      – Nasza hipoteza aż do teraz była taka, że Sørensen odebrał sobie życie – odezwała się Cramer. – Miał depresję spowodowaną poważną kontuzją kolana. Sądził, że to koniec jego kariery. A poza tym nie znaleźliśmy nic, co wskazywałoby na to, że w garażu popełniono przestępstwo. Żadnych śladów walki, żadnej krwi. Nic.

      Blix podniósł rękę na znak, że chce zabrać głos.

      – Na jego szyi ujawniono ślady porażenia prądem, co wskazuje na to, że najpierw potraktowano go paralizatorem – powiedział. – A potem najpewniej uduszono. A to oznacza, że mimo wszystko garaż mógł być miejscem zbrodni.

      Cramer skinęła głową. Zgadzała się z jego tokiem rozumowania.

      – Ale jedyną rzeczą, która łączy Nordstrøm z Sørensenem, poza połączeniami telefonicznymi, jest to, że oboje są celebrytami świata sportu – ciągnął Blix. – Chyba że macie coś jeszcze?

      Dunka zaprzeczyła ruchem głowy.

      – Nazwisko Sonji Nordstrøm ani razu nie pojawiło się w naszym śledztwie – odparła. – Właśnie to sprawdziłam.

      Kovic stanęła obok Blixa.

      – Muszę to odebrać – powiedziała, pokazując wibrujący w jej dłoni telefon.

      – Kim był ten kolega, z którym Sørensen miał się spotkać? – spytał Blix, patrząc prosto w małą kamerę nad ekranem telewizora.

      – Dennis Carlsen – odrzekła Cramer. – Agent nieruchomości. W czasie, kiedy zaginął Sørensen, Carlsen był widziany w kawiarni. Wykluczyliśmy jego związek ze sprawą.

      Wymieniono się praktycznymi uwagami, po czym połączenie z duńskim oficerem śledczym zostało zakończone.

      Ale w wydziale dyskusja toczyła się dalej.

      – Napaść na Sørensena to jedno – skomentowała Abelvik – ale czymś zupełnie innym jest przetransportowanie go przez granicę do Norwegii, trzymanie przez tydzień w jakiejś zamrażarce, by na koniec wrzucić go do łodzi naszej norweskiej zaginionej.

      – Nie wiemy, czy taki był przebieg zdarzeń – zaprotestował Wibe. – Nie wiemy, kiedy Sørensen został zamordowany ani kiedy trafił do zamrażarki.

      – Racja, nie wiemy, ale tak czy inaczej, mamy do czynienia z jakąś zdrowo pokręconą osobą. Płaci narkomanowi dziesięć tysięcy koron za to, żeby w wyznaczonym czasie podrzucił telefon Nordstrøm na cmentarz. Dlaczego sam tego nie zrobił?

      – Może nie mógł – odparł Blix. – Może był zajęty czymś innym.

      Jego spostrzeżenie zawisło w powietrzu.

      – Jest coś, co możemy zrobić – mówił dalej. – Wczoraj wieczorem łódź Nordstrøm znajdowała się w szopie, a niewiele dróg tam prowadzi. Trzeba przejechać przez punkt poboru opłat, żeby dostać się do Kråkerøy i dalej do Hvaler, chyba że się przypłynie łodzią.

      – Mogę się tym zająć – zaofiarowała się Abelvik.

      – Skoordynuj to z Kovic – odparł. – Ona już zaczęła ustalać, kto mijał PPO w pobliżu domu Nordstrøm w wieczór poprzedzający jej zaginięcie. Porównajcie listy i zobaczcie, czy te same pojazdy były w obu miejscach.

      Abelvik zanotowała.

      – I sprawdźcie je pod kątem przekraczania granicy – dodał, po czym zwrócił się do Wibego: – Jak poszukiwania mężczyzny w bluzie z kapturem?

      – Znaleźliśmy kilka kamer monitoringu, które mogły zarejestrować go przed lub po zwerbowaniu Geira Abrahamsena do akcji z komórką na cmentarzu, ale na razie nic to nie dało. Kilku naszych ludzi śledzi Geię na wypadek, gdyby facet w bluzie nawiązał z nim kontakt, ale nie jestem zbytnim optymistą.

      Kovic wróciła i włączyła się do rozmowy.

      – Mam coś – powiedziała, trzymając w dłoni telefon. – Sprawdziłam billingi Nordstrøm. Ostatnio najczęściej kontaktowała się ze Stianem Josefsonem.

      – To dziennikarz, z którym pisała książkę – wyjaśnił Blix tym, którzy spoglądali na Kovic pytającym wzrokiem.

      – Właściwie nie ma w tym nic dziwnego – ciągnęła policjantka – ale nigdzie nie mogę go złapać. Od rana ma wyłączony telefon. Przed chwilą dzwoniła do mnie jego żona. Josefson nie pojawił się w domu od wieczoru, w którym zaginęła Nordstrøm, a zdaniem jego żony Josefson i Nordstrøm byli wtedy umówieni.

      – Dwa kieliszki po winie – powiedział Wibe i przesunął się lekko do przodu. – Zaczyna się robić ciekawie.

      – To nie wszystko – kontynuowała Kovic. – Dwa i pół roku temu Norwegia i Dania rozegrały mecz piłki nożnej. „Aftenposten” przygotowała obszerny materiał o Jeppem Sørensenie. Zgadnijcie, kto był jego autorem.

      Odwróciła komórkę w ich stronę. Z odległości Blix nie był w stanie odczytać nic poza tytułem artykułu: Playmaker i playboy.

      – Stian Josefson – powiedziała. – W artykule są zdjęcia, które wskazują na to, że był w domu Sørensena i właśnie tam przeprowadzał z nim wywiad. Co więcej, Josefson był służbowo w Kopenhadze tamtego wieczoru, gdy zaginął Sørensen. Wrócił do domu nocą 30 września. W każdym razie tak wynika z kalendarza żony.

      Fosse długo się nie odzywał, ale teraz klasnął w dłonie i zawołał:

      – Dobrze. Cholernie dobrze!

      – W jaki sposób dostał się do Kopenhagi? – spytała Abelvik. – Samochodem, promem czy samolotem?

      Kovic uśmiechnęła się.

      – Miał napisać artykuł o duńskich meblach, o tym, jak popularne stały się w Norwegii. Zgodnie z tym, co powiedziała mi żona Josefsona, miał kupić dla nich szafę i dlatego pojechał własnym samochodem.

      – Co to za samochód?

      – Volkswagen tiguan. Interesujące jest to, że Josefson wrócił do domu z pustym bagażnikiem. Nie kupił żadnej szafy. Jeden z sąsiadów widział również czarnego tiguana przed domem Nordstrøm. Wszystko się zgadza. Często u niej bywał, kiedy pracowali nad książką.

      – Może nasienie na prześcieradle również należy do niego – zastanawiał się na głos Wibe.

      Policjantka wzruszyła lekko ramionami, jakby nie wiedziała, czy uwaga kolegi miała być żartem, czy też nie.

      – Czy jego żona domyśla się, gdzie jej mąż obecnie przebywa? – spytał Fosse.

      Kovic potrząsnęła przecząco głową. Abelvik wyprostowała się na krześle.

      – Jeśli Josefson był w domu Sørensena w Kopenhadze, to można spokojnie założyć, że wie, gdzie znajduje się jego garaż – zauważyła.

      Kovic przytaknęła i dalej wyłuszczała swoją teorię: