Ze zei het niet hardop, maar Riley was sceptisch.
Zal Charlie ook maar iemand vinden?
Ze had een idee over de moordenaar – dat hij veel te heimelijk was om zich per ongeluk te laten fotograferen. Ze betwijfelde dat zelfs een microscopisch onderzoek van de foto’s enig spoor van hem zou opleveren.
Op dat moment zoemde Crivaro’s telefoon in zijn zak. Hij zei, “Dat zal zeker McCune zijn.”
Riley en Crivaro verlieten de donkere kamer, en Crivaro liep weg om het gesprek aan te nemen. Hij leek opgewonden door wat McCune hem aan het vertellen was. Toen hij het gesprek beëindigde, zei hij tegen Riley…
“McCune heeft de kostuumwinkel gevonden waar Janet Davis foto’s heeft genomen. Hij is onderweg ernaartoe en zegt dat hij ons daar zal ontmoeten. Laten we gaan.”
*
Toen Crivaro parkeerde voor de winkel die Costume Romp heette, zat Agent McCune al te wachten in zijn eigen auto. Hij stapte uit en voegde zich bij Riley en Crivaro toen ze naar de winkel liepen. Riley leek het in eerste instantie een bescheiden winkeltje. De etalage toonde natuurlijk kostuums – van een vampier en een mummy tot historische kostuums. Er was ook een Uncle Sam-kostuum voor de naderende Fourth of July.
Toen ze Crivaro en McCune naar binnen was gevolgd, schrok Riley van de verbijsterende omvang van de lange bakstenen binnenkant, met rekken die volgestouwd waren met zo te zien wel honderden kostuums, maskers en pruiken.
Het beeld van zoveel doen-alsof benam haar de adem. Onder de kostuums waren piraten, monsters, soldaten, prinsen en prinsessen, wilde dieren en huisdieren, buitenaardse wezens, en ieder ander soort personage dat ze kon verzinnen.
Het duizelde Riley. Per slot van rekening was Halloween maar eenmaal per jaar. Was er echt het hele jaar door een markt voor al deze kostuums? En zo ja, wat deden mensen ermee?
Een heleboel verkleedfeestjes, denk ik.
Het kwam in haar op dat het haar niet zou moeten verbazen, gezien al het verschrikkelijks waar ze dezer dagen over hoorde. In een wereld waren zoveel ontzettende dingen gebeurden, was het niet zo gek dat mensen naar fantasiewerelden wilden ontsnappen.
Het was ook niet verwonderlijk dat een getalenteerde fotograaf als Janet Davis hier graag foto’s nam, tussen zo’n weelderig assortiment van beelden. Ongetwijfeld had ze hier echte film gebruikt, geen digitale camera.
De monstermaskers en –kostuums deden Riley denken aan een TV programma dat ze de laatste paar jaren met plezier bekeek – het verhaal van een tienermeisje dat met vampiers en andere demonen vocht, en ze ombracht.
Maar recentelijk begon het programma Riley minder aan te staan.
Toen ze erachter was gekomen dat ze de vaardigheid had om het brein van een moordenaar binnen te dringen, kwam een verhaaltje over een meisje met bovenmenselijke krachten en bovenmenselijke plichten iets te dichtbij.
Riley, Crivaro en McCune keken allemaal om zich heen maar zagen niemand.
McCune riep, “Hallo – is daar iemand?”
Vanachter een van de kostuumrekken kwam een man.
“Kan ik u helpen?” vroeg ze.
De man maakte een verbluffende indruk. Hij was lang en verschrikkelijk mager, droeg een t-shirt met lange mouwen met de opdruk van een smoking. Hij droeg ook de bekende “Groucho”bril – het type met een grote witte neus, een bril met zwart montuur en zware wenkbrauwen en een snor.
Duidelijk wat onthutst, haalden Crivaro en McCune hun legitimatie tevoorschijn en legden uit wie zij en Riley waren.
Kennelijk totaal niet verrast door een bezoek van de FBI, stelde de man zichzelf voor als Danny Casal, de eigenaar van de zaak.
“Noem me maar Danny,” zei hij.
Riley hoopte dat hij zijn neusbril af zou zetten. Maar toen ze hem duidelijker bekeek, besefte ze…
Deze bril is op sterkte.
Ze hadden ook bijzondere dikke glazen. Danny Casal droeg deze bril kennelijk altijd. Zonder de bril zou hij ongetwijfeld flink bijziend zijn.
McCune opende een folder.
“Hier zijn foto’s van twee vrouwen,” zei hij. “We willen weten of u een van hen ooit gezien hebt.”
De wenkbrauwen en valse neus en snor hipten allemaal op en neer terwijl Danny knikte. Riley dacht dat hij een bijzonder serieuze en zure man moest zijn om zoiets te dragen.
McCune haalde een van de foto’s eruit en hield hem voor de winkeleigenaar.
Danny bekeek de foto door zijn bril.
Hij zei, “Ze is niet een van onze vaste klanten. Ik kan niet verzekeren dat ze nog nooit in de winkel geweest is, maar ik herken haar niet.
“Weet u dat zeker?” vroeg McCune.
“Vrij zeker.”
“Doet de naam Margo Birch een belletje rinkelen?”
“Eh, misschien iets in het nieuws. Ik weet het niet zeker.”
McCune haalde een andere foto tevoorschijn. “En deze vrouw dan? We begrijpen dat ze uw zaak bezocht heeft om foto’s te nemen.”
Ook Riley keek goed naar de foto. Dit moest Janet Davis zijn. Voor het eerst zag ze haar levende, ongeschminkte gezicht – lachend en vrolijk en zich niet bewust van het verschrikkelijke lot dat haar te wachten stond.
“Oh ja,” zei Casal. “Ze was hier niet zo lang geleden. Janet nogwat.”
“Davis,” zei Crivaro.
“Dat is het,” knikte Casal. “Aardige vrouw. Aardige camera ook – ik ben zelf ook een beetje een fotografieliefhebber. Ze bood aan om me te betalen om haar hier foto’s te laten nemen, maar ik weigerde. Ik was gevleid dat ze mijn zaak de moeite waard vond.”
Casal hield zijn hoofd schuin en keek zijn bezoekers aan.
“Maar ik neem aan dat jullie hier niet zijn met goed nieuws over haar,” zei hij. “Is ze in de problemen of zoiets?”
Crivaro zei, “Ik ben bang dat ze het slachtoffer is van een moord. Allebei deze vrouwen.”
“Echt waar?” zei Casal. “Wanneer dan?”
“Margo Birch was vijf dagen geleden dood aangetroffen. Janet Davis is eergisteravond vermoord.”
“Oh,” zei Casal. “Het spijt me dat te horen.”
Riley merkte nauwelijks verschil in de toon van zijn stem of zijn gezichtsuitdrukking.
McCune veranderde van insteek. Hij vroeg, “Verkoopt u hier ook clownskostuums?”
“Natuurlijk,” zei Casal. “Hoezo?”
McCune pakte abrupt een nieuwe foto uit zijn folder. Riley slaakte bijna een gil toen haar oog erop viel.
De foto toonde een andere dode vrouw gekleed in clownskostuum. Ze was uitgestrekt op het asfalt naast een vuilniscontainer in een steegje. Het pak was hetzelfde als dat van Janet Davis, het slachtoffer dat die ochtend in het park gevonden was – opgebolde stof met enorme pompomknopen. Maar de kleuren en patronen waren iets anders, en de schmink ook.
Margo Birch, besefte Riley. Zoals ze gevonden werd.
McCune vroeg Casal, “Verkoopt u kostuums zoals deze?”
Riley zag Crivaro fronsen naar McCune. McCune was duidelijk Casals reactie op de foto aan het testen, maar Crivaro leek zijn patsboem-aanpak af te keuren.
Maar net als McCune was Riley nieuwsgierig naar de reactie van de man.
Casal draaide zich om naar Riley. Ze kon zijn uitdrukking gewoonweg niet lezen. Behalve de zware wenkbrauwen en snor, kon ze nu ook zien hoe dik de