De stemming op de rit naar huis was het tegengestelde van de stemming op de heenweg. Het was bijna alsof de lucht doordrenkt was van angst. De schattige outfit van Chantelle leek plotseling theatraal, alsof ze haar hadden aangekleed om Laura te misleiden en haar het idee te geven dat ze net als elk ander gelukkig en ongecompliceerd gezin waren, terwijl ze in werkelijkheid alles behalve dat waren. Hun verleden, het van haar, Daniel, en zelfs dat van Chantelle, maakte alles ingewikkeld. En erger nog, hun verleden maakte hun wezen, hun persoonlijkheden, hun vermogen om met druk en stress om te gaan, hun vermogen om met elkaar om te gaan, ingewikkeld.
Voor wat voelde als de honderdste keer sinds hij haar ten huwelijk had gevraagd, vroeg Emily zich af wat hij echt dacht.
HOOFDSTUK ZES
Toen Emily Daniel voor de eerste keer had verteld over haar wens om Chantelle te adopteren, hadden ze contact opgenomen met hun vriend Richard Goldsmith, een advocaat gespecialiseerd in voogdijzaken en die in de stad praktijk hield. In de herberg hadden een informeel gesprek met hem gehad met koffie en cake. Maar deze keer vond hun ontmoeting plaats in zijn kantoor in de stad. Deze keer voelde het serieus en heel echt.
Emily streek zenuwachtig haar rok glad toen zij en Daniel het sjieke kantoor binnen stapten, wat eruit zag zoals in een verhalenboek, gevestigd in een oud gebouw van rode bakstenen die begroeid waren met klimop. Emily kon haar angstgevoelens niet onderdrukken. Wat als Richard slecht nieuws had? Wat als ze nooit de echte, legale moeder van Chantelle zou kunnen worden, iets waar naar het kleine meisje net zo veel naar leek te verlangen als Emily zelf?
De receptioniste, een jonge vrouw met vuurrood haar, verwelkomde hen met een lieve, geruststellende glimlach.
“Mijnheer Goldsmith komt er zo aan,” zei ze, zonder dat ze zich zelfs hoefden voor te stellen. “Hij is net klaar met een andere klant.”
Emily bewoog onrustig en kauwde op haar lip. Cliënt. Het voelde vreemd om zo over zichzelf te denken. Maar dat is wat ze was en wat ze moet zijn om haar doel te bereiken. Het verkrijgen van de voogdij over Chantelle was niet alleen een kwestie van chatten met een kennis op haar veranda onder het genot van een kopje koffie. Het zou advocaten en rechtbanken inhouden, rechters en juridische procedures. Dit was echt en ze zou eraan moeten wennen.
Emily sprak zichzelf streng toe. Ze zou dit aan kunnen. Ze moest; ze hield te veel van Chantelle om te falen, om onder de druk te bezwijken. Maar een deel van Emily was nog steeds aan het bijkomen van de mislukte reis naar de trouwlocatie die ze zaterdag hadden bezocht en de manier waarop Daniel gereageerd had op alleen al de suggestie om een seizoen te kiezen waarin ze zouden trouwen. Als hij van gedachten wilde veranderen moest hij zo dapper zijn om dat tegen haar zeggen voordat het echt serieus werd, voordat contracten werden ondertekend en teveel gevoelens op het spel stonden om nog op de beslissing terug te keren. De woorden van haar familie en vrienden spookten nog steeds door haar hoofd, dat Daniel haar alleen gebruikte omdat hij iemand wilde die Chantelle voor hem zou opvoeden, dat ze het hem te gemakkelijk had gemaakt. Ze had hem nooit huur laten betalen, ze had zijn kind zonder enige bedenkingen geaccepteerd en had hem die zes weken dat hij zijn kind voorrang had gegeven boven haar onmiddellijk vergeven. Maar wat ze niet accepteerde en begreep was hoe al die dingen er juist voor gezorgd hadden dat ze nog meer van hem was gaan houden: zijn vindingrijkheid en veerkracht in de jaren dat hij in het koetshuis had gewoond, de zorg die hij voor het pand had getoond in de decennia waarin het leeg had gestaan, en had het bewoonbaar gehouden voor het geval dat Roy Mitchell terugkeerde, en het feit dat hij zonder enig moment van twijfel voor Chantelle was opgekomen waaruit bleek dat hij een echte man was, het soort dat niet wegliep voor zijn verantwoordelijkheden en die de behoeften van zijn kind boven die van zichzelf stelde.
Plotseling zwaaide de deur naar het kantoor van Richard open, en schrok Emily op uit haar gedachten. Richard stond in de deuropening en schudde de hand van een tengere, blonde vrouw die in een zakdoek snuffelde. Emily moest onmiddellijk aan Sheila denken. Een golf van schuldgevoel sloeg over haar heen.
Emily kon niet verstaan wat Richard zei, maar ze hoorde hij op een geruststellende toon sprak. Vervolgens nam hij afscheid van de vrouw en ze schuifelde langs hen heen en liep gehaast de deur uit.
Toen ze weg was wendde Richard zich tot Emily en Daniel. “Kom binnen.”
“Gaat het wel met haar?” Vroeg Emily terwijl ze hem naar zijn kantoor volgden.
Ze was bezorgd om de vrouw die ze net had gezien, maar ook nieuwsgierig naar de reden voor haar tranen. Misschien stond ze op het punt een rechtszaak te beginnen net zoals zij, alleen stond zij aan de andere kant van de medaille, de kant waarin ze de wettelijke voogdij over haar kind zou verliezen. Was het wel eerlijk? Had ze iets gedaan om dit te verdienen, drugs of het kind te veel alleen gelaten? Heeft iemand het ooit verdiend?
Maar toen dacht ze weer aan Chantelle. Nee, het was niet eerlijk. Maar dit ging niet over wat eerlijk was, het ging er over wat het beste was voor het kind.
“Ik ben bang dat ik dat niet kan zeggen,” zei Richard en maakte een einde aan Emily's wilde fantasie. Hij ging in zijn grote leren stoel zitten en streek even over de broekspijpen van zijn grijze pak. “Ik dien de privacy van al mijn cliënten te respecteren. Ik neem aan dat je dat begrijpt.”
Emily's onbehagen kwam abrupt terug toen ze dat woord weer hoorde. Cliënt. Het herinnerde haar eraan hoe serieus dit was. Ze betaalden voor deze bijeenkomst, voor Richard's expertise en zijn tijd. Alles was plotseling heel formeel. Emily vroeg zich af of ze een mantelpakje had moeten aantrekken.
Daniel die naast haar zat leek al net zo ongemakkelijk. Ze kon het zien aan de manier waarop hij bleef friemelen en prutsen aan de knoppen van zijn shirt. Ze waren allebei erg buiten hun comfortzone in het chique kantoor van Richard.
Richard nam zijn bril af en keek op van het dossier. “Er zijn twee opties die in overweging dienen te worden genomen. Er zijn enkele cruciale verschillen tussen de twee manieren waarop we dit kunnen aanpakken.”
“En die zijn ...?” Vroeg Emily.
“Voogdij of adoptie.” Concludeerde Richard. “Voogdij is in principe en simpel gezegd
een juridische relatie tussen Chantelle en Emily, maar het zou de juridische relatie van Sheila met haar kind niet beëindigen. Bij adoptie zouden alle rechten en plichten van Sheila ten opzichte van Chantelle beëindigd worden en zou Emily voortaan als haar moeder worden beschouwd. Met andere woorden, ze zou in alle juridische zin een vervanging zijn voor Sheila. Adoptie is bedoeld om een permanent en stabiel huis te creëren, maar daarvoor dient Sheila afstand te doen van haar rechten op Chantelle, en te begrijpen dat dit onherroepelijk zou is.”
Emily knikte en liet zijn woorden tot zich doordringen. Ze dacht aan Chantelle die haar in haar slaapkamertje had gevraagd om te beloven dat Sheila nooit meer terug zou komen.
“Chantelle wil geen relatie met haar moeder,” legde Emily uit.
“Maar een voogdijzaak heeft meer kans van slagen,” betwistte Richard terwijl hij zijn handen op het bureau vouwde.“ Als Sheila niet bereid is afstand te doen van haar rechten op Chantelle, wat ze tot nu toe niet heeft willen doen, moeten we bewijzen dat Chantelle niet alleen beter af is met jou, maar dat Sheila ongeschikt is om voor haar te zorgen, en dat elk soort contact van Chantell met haar moeder schade zou kunnen berokkenen bij het kind.”
“Ze heeft me keer op keer verteld dat ze wil dat ik haar echte moeder ben,” zei Emily. “En dat ze Sheila nooit meer wil zien.”
Daniel zag er ongemakkelijk uit. “Ik denk niet dat het goed zou zijn om Sheila volledig uit te schakelen.”
Richard luisterde aandachtig naar hen. “Dit gaat niet over bezoekrecht of iets dergelijks. Als je de wettige moeder van Chantelle wordt, is het aan jou of ze Sheila ooit weer ziet. Tenzij je van plan bent een straatverbod voor haar aan te vragen. Dit gaat alleen over de wettelijke kant, over wie de beslissingen mag nemen met betrekking tot haar zorg.”
Het voelde te klinisch. Hoe kan het leven en welzijn van een kind als een legaliteit