Was het maar voor altijd. Софи Лав

      Daniel knikte. “Verbazingwekkende kwaliteit,” zei hij, terwijl hij naar de fles tuurde. “En tachtig jaar oud! Dat is best vintage!” Hij leek enthousiaster dan ooit.

      Emily nipte aan haar eigen drankje en genoot van het branderige gevoel toen het door haar keel naar beneden gleed. Het voelde als een geschenk van haar vader, iets dat hij voor haar verborgen en bewaard had totdat de tijd rijp was om het te onthullen.

      Op dat moment maakte Chantelle een walgelijk geluid. “Dit smaakt verschrikkelijk!”

      Iedereen lachte.

      “Ik kan maar beter weer aan het werk gaan,” zei Serena en keek een beetje blozend naar het onverwachte whisky shot.

      Opgewonden over het restauratiewerk greep Daniel naar zijn laptop en begon te onderzoeken wat er gedaan zou moeten worden en zijn vriend George smste, die het Tiffany-glas zo kunstig voor hen had gerestaureerd. Chantelle, altijd de rol van organisator op zich nemende, maakte een lijstje van dingen waarvan ze dacht dat die in de nieuwe kamer aanwezig zouden moeten zijn, inclusief speelautomaten en een popcornmachine.

      Terwijl iedereen creatief aan de slag ging, bracht Emily nog wat tijd door in de vreemde nieuwe kamer. Hier kon ze de aanwezigheid van haar vader meer voelen dan in iedere andere kamer van het huis. In zijn studeerkamer had ze zich voor het eerst met hem verbonden gevoeld, daarna voelde ze hem in de kelder waar de aanwijzingen van zijn geheimzinnige leven verspreid lagen in het labyrint van de gewelfde wijnkelders. Wat als hier nog meer te ontdekken was?

      Ze doorzocht de kamer, op zoek naar aanwijzingen van haar geheimzinnige vader. Er was niets achter de bar, niets verborgen in valluiken in de vloer. Toen herinnerde Emily zich de poster op de muur. Had hij er een kluis achter verborgen?

      Voorzichtig verwijderde Emily de fotolijst van de muur en legde deze voorzichtig op de vloer. En daar was het. De deur van een kluis.

      Ze staarde ernaar en ademde zwaar. Net zoals bij alle andere kluizen in het huis, wist ze dat deze meer geheimen zou bevatten en ze meer stukjes van de puzzel van het leven van haar vader zou vinden.

      Emily was nog meer verrast toen ze ontdekte dat de kluis niet op slot zat. De deur stond gedeeltelijk open, op een kier. Ze stak haar hand uit, haakte haar vingertoppen in de spleet en trok de metalen deur naar zich toe.

      Ze zag direct dat er een stapeltje papieren in lag. Haar vader had de gewoonte al zijn belangrijke documenten verspreid door het hele huis op te bergen, alsof hij paranoïde was dat iemand ze in handen zou krijgen. Bij de gedachte dat het alleen maar willekeurige papieren, documenten en bonnetjes, dossiers van zijn werken boodschappenlijstjes zouden zijn voelde ze zich plotseling enigszins teleurgesteld.

      Ze pakte ze op en begon ze door te kijken, haar emoties een mengeling van angst en opwinding. Met gemengde gevoelens bekeek ze alle papieren. Ineens zag ze iets dat haar hart sneller deed kloppen. Het was een kopie van een e-mail uitwisseling met betrekking tot de aankoop van een auto bij een autodealer. De verkoop was zo te zien niet doorgegaan.

      Maar dat was niet waarom Emily geïnteresseerd was in dit papier. Wat haar aandacht trok was het e-mailadres van de ontvanger: [email protected]. Zou het een code kunnen zijn? E-J voor Emily Jane, haar volledige naam. C voor Charlotte en M voor Mitchell. Dan RM voor Roy Mitchell. Zou het toeval kunnen zijn of was dit het e-mailadres van haar vader?

      Haar hart begon als een razende te slaan. Met het stukje papier in haar handen geklemd rende Emily de bar uit.

      “Gaat het?” Vroeg Daniel terwijl ze voorbij snelde.

      Maar Emily kon geen woord uitbrengen. Ze zweeg even en keek hem beschaamd aan, het papier in haar handen. Uiteindelijk slaagde ze erin te stamelen: “Ik moet nog even een mailtje verzenden.”

      Toen haastte ze zich naar boven naar de computer. Ze trilde van opwinding, opende haar e-mails en stelde een nieuw bericht op.

      Pappa?

      Ben je daar?

      Ik ben het, Emily.

      Wat kan ik na al die jaren nog zeggen? Allereerst wil ik dat je weet dat ik niet boos op je ben. Dat ben ik wel een lange tijd geweest, maar ik ben nu een vrouw en geen kind meer, en ik koester geen kwade gevoelens jegens jou. Nu ik zelf naar de wereld kijk vanuit het perspectief van een volwassene, begrijp ik dat het leven soms rommelig en ingewikkeld kan zijn, dat we soms beslissingen nemen waar we later spijt van hebben en we soms niet in staat zijn om onze fouten toe te geven. Ik weet niet waarom je bent vertrokken, maar ik wil dat je weet dat je nu thuis kunt komen. Blijf alsjeblieft niet ondergedoken alleen omdat je bang bent om me onder ogen te zien, bang om je te verontschuldigen, bang om toe te geven dat je al die jaren geleden toen je weg bent gelopen de verkeerde beslissing hebt genomen. Ik vergeef het je. En bovendien mis ik je. Het is tijd om naar huis te komen, pap. Het is tijd om weer een gezin te vormen.